De Bijbel als Gids

De Bijbel als leidraad

In de tijd van Jezus kwamen mensen samen in de synagoge maar ook in hun huizen om de rollen van de heilige schrijvers te bestuderen. Voor hen was het duidelijk dat God deze mensen de macht en de faciliteiten had gegeven om Zijn Woord neer te schrijven. Voor de aanhangers van Christus was het duidelijk dat zij met de verhalen over Christus Jezus en de geschriften van zijn apostelen moesten rekening houden. De boeken van de Oude Tijd ontvingen, na Jezus zijn verrijzenis, een broer in de geschriften van de Nieuwe Tijd. Het Oude en Nieuwe Testament werden de twee pijlers van onderwijsmateriaal om geloof op te bouwen en zich aan de Bevelen van God te houden.

Enthousiaste aanhangers van Jezus vergden de tijd om te komen tot het bestuderen van de geschriften, die wij nu als Bijbel kennen. Zij voelden zich verenigd in het houden aan de gedachte dat de Heilige Schrift, Oude en Nieuwe Testamenten, geïnspireerd zijn dat zij het definitieve gezag voor authentieke waarheid zijn. Zij betwijfelden de inhoud van die Geschriften niet en wisten dat als zij tot God baden zij ook begeleiding zouden ontvangen om deze te kunnen volgen en te begrijpen. Zij volgden de regels van Geschriften en wilden hun geloof er op vestigen. Maar zij wensten enkel die dingen geloven die volgens vergelijking van de vele Schriftplaatsen konden opgaan. Zij geloofden dat al de teksten in de Bijbel in harmonie zijn met elkaar. De apostelen hadden hen gewaarschuwd om zorgvuldig te zijn en om zich niet door wereldse gedachten te laten meeslepen en dat zij geen niet-Bijbelse woorden tot een geloofspunt zouden mogen maken.

In de vroege tijden van deze huidige tijdrekening, hadden sommigen gezien dat Jezus, op deze wereld, geheel van vlees en bloed was zoals elke ander sterveling. Terwijl Jezus wonderbaarlijk door God door de Heilige Geest in de moederschoot van Maria werd geplaatst, aanvaardden zij dat de Bijbel impliceert dat zij daarna geen maagd bleef. Trouwens hadden veel van de vroege Christenen de andere kinderen van Jozef en Maria, na de geboorte van Jezus ontmoet. Één van de broers van Jezus had hem trouwens vol geloof gevolgd. De mensen rond Jezus konden over hem meespreken. Zij hadden getuigd over de vele mirakelen, en over de vreemdste gebeurtenis gehoord, namelijk dat deze heilige man uit de dood was opgestaan. Maar er waren ook velen die niets gezien hadden en tegen de groeiende jaren niemand in hun cirkels hadden die mensen hadden ontmoet die Jezus in het echt hadden gekend. Voor hen kwam het er op aan te geloven zonder te zien.

De Bijbel bestuderend werden die mensen die geïnteresseerd waren in het Woord van God volledig overtuigd dat die Nazarener Jood door zijn dood hen redding kon brengen. Zij wisten dat de mens door zijn aard dodelijk is, en dat onsterfelijkheid nu beschikbaar werd in zekere zin, maar slechts door aan voorwaarden van gehoorzaamheid te voldoen. Zij hielden er aan, zoals wij vandaag nog van mening zijn, dat de menselijke ziel geen verschillende entiteit is, maar het resultaat van de unie van het lichaam en de adem, of vonk, van het leven is, en dat de dood de ontbinding van deze twee elementen is. Jezus was gestorven, in het graf gelegd, maar daarna verrezen. Vervolgens was hij naar zijn Vader uitgegaan waaraan hij altijd bescheiden bleef. Jezus had altijd naar zijn Vader gewezen als diegene die alles deed en aan wie wij eer moesten geven. Daarom keurden zij de positie van mede-eeuwigheid of medegelijkheid tussen de Vader en de Zoon niet goed. Maar zij waren tevreden dat sinds zijn verrijzenis Jezus de goddelijke aard had ontvangen en de bemiddelaar tussen hen en God kon zijn.

Michelangelo's The Creation of Adam (1512)

Gelovende dat Adam en Eva perfect gecreëerd waren, hielden de gelovigen er aan dat  de zonde door ongehoorzaamheid in de Tuin van Eden resulteerde in het onder de vloek van zonde komen met onvolmaaktheid, en dood tot gevolg. Omdat de dood de ontbinding van lichaam en adem is, zou elke Student van de Bijbel er bewust moeten van zijn dat de ziel (de mens) die zondigt sterft en van het bestaan uitgaat, en dat wij in onze dood gewoon terugkeren tot stof en as en daar niet kunnen aan ontsnappen. Maar zij die in Christus Jezus geloofden vonden vrede in de beloofde Messias die zou gaan terugkeren. Het is hij die dan het verrijzenisproces zal beginnen dat in het toekomstige Koninkrijk van de Messias begint. Hij had zijn lichaam als losgeld bij het kruis van Calvarie gegeven. Dit zoenoffer is doeltreffend voor iedereen wie ooit zal zijn gestorven. Het belooft reanimatie voor het gehele mensdom in het 1000-jarige koninkrijk van Christus, samen met de kans om het perfecte menselijke leven te verkrijgen en te handhaven voor eeuwig. Het losgeld voorziet ook de rehabilitatie van de planeet aarde aan perfecte Edense voorwaarden.

Van de Pinkstergebeurtenis af begonnen vele duizenden op de terugkeer van Christus of Tweede Komst te verheugen. Bij zijn eerste komst, was Jezus reeds begonnen een speciale klasse van mens en voor zijn kerk uit te roepen, om als zijn bruid te zijn. Aan deze beloofde hij een deel in de hemel met zich en de Vader, en een koninkrijksrol voor het regeren over de mensheid, dit tot zegen voor alle families van de aarde. Zij die deze uitnodiging goedkeuren maken volledige consecratie of de verplichting om de wil van God te doen zoals zij het geopenbaard zien en ten koste van een overgave van het recht op het leven ter wereld. Deze overgave wordt getuigd door doopsel (volledige wateronderdompeling,). De verwachting dat Jezus Christus zou terugkeren om het werk te beëindigen dat hij twee duizend jaar geleden begon werd een belangrijk deel van hun geloof. Zij volgden de raad die Jezus en zijn apostelen hadden gegeven om het Woord van God te bestuderen en regelmatig samen te komen, alsook om het Breken van het Brood als teken van de Nieuwe Overeenkomst of het Nieuwe Verbond te herinneren.

Om dergelijke vergaderingen te organiseren moesten zij plaatsen vinden waar zij konden samenkomen, zeker nadat zij niet meer welkom waren in de synagogen. In de verschillende dorpen en kleine gemeenschappen werden kleine groepen gevormd. Door veel huisbijeenkomsten of ’huis parties’ te geven werden de eerste `huiskerken’ gevormd. Elke groep selecteerde zijn leiders (oudsten en dekens) door de volwaardige stem van hun toegewijde leden, en werkten samen met andere congregaties zoals die door die lokale groep werden bepaald. Maar dergelijke vergaderingen of het verzamelen op zich brachten ook uitgaven met zich mee. Om deze te kunnen beheren betaalden de leden van de gemeenschap vrijwillige bijdragen en gaven volledig vrijwillig dienstenaanbod zonder inzamelingen voor verplicht gestelde kosten.

Ook vandaag willen wij als Studenten van de Bijbel ons aan de verordeningen houden die door God en door Jezus werden gegeven en willen wij onze gemeenten houden overeenstemmend de Bijbelse wijze en willen wij op een niet-betaalde en vrijwillige basis dienen.