Andere aanpak in de organisatie van de diensten # 1

Gevestigd in een katholiek land

De Belgische Bijbel Studenten en de Belgische Vrije Christadelphians zijn beiden, zoals de katholieke kerk in België en de scholen, universiteiten en clubs begonnen met een nieuw jaar.

Voor de katholieke kerk en voor ons is er de belofte naar het jonge meisje Mirjam (Maria/Maria), om in herinnering te nemen. De haar gedane belofte was zeer speciaal omdat zij de mensheid naar het begin van een nieuw tijdperk, de tijd van het heil zou brengen. Zoals de Rooms Katholieke Kerk advent houdt kunnen wij ook een vorm van advent houden. Wij, in tegenstelling met onze broeders en zusters van het Centraal Fellowship of Centraal Broederschap, zoals de Christelijke Bijbel Missie of Christadelphian Bible  Mission (CBM) en Christadelphian Isolation League (CIL) Christadelphians, beginnen onze leesplan met de Blijde Boodschap en het begin van het Nieuwe Testament niet op 1 januari, maar reeds nu. De leden van de Belgische Vrije Christadelphians in hun ecclesiae volgen het Bijbel Plan van de Lezingen door Robert Roberts samengesteld en starten pas op 1 januari met Genesis 1 & 2 plus Mattheus 1 & 2.

Omdat er zo veel katholieken in dit land wonen willen wij laten zien wat hun lezingen, hun religieuze jaar lezingen naar voor brengen en wat de Bijbel werkelijk zegt. Want elk jaar kiezen zij een ander Evangelie auteur als hun belangrijkste schrijver die zij zullen volgen, en daar willen wij op inspelen en Bijbelstudie rond voeren. Die geschriften die zij onder ogen zien en bepaalde onderwerpen die zij dan aanspreken willen wij ook in de spotlights zetten. Het is een kwestie van toenadering tot hen en om beter op de bal te kunnen spelen omtrent hun lezingen en hun tradities.

Verschillende tradities

Over die tradities, kunnen de Bijbel Studenten en diverse Amended Christadelphians een ander gevoel hebben, omdat sommige Central Christadelphians nog steeds deelnemen aan heidense christelijke feesten en zo nog steeds Kerstmis vieren. Voor ons is de echte geboorte van Christus, op 17 oktober 4 vGT een andere goede reden om te starten in september / oktober met het nieuwe ‘kerkelijk jaar’. Maar we moeten ons onthouden van heidense gebaseerde feestdagen, zoals Kerstmis en het katholieke en sommige protestanten hun Pasen. Ware Christenen horen Jezus laatste avondmaal te vieren. Het belangrijkste feest van het jaar is dan ook voor ons en de Vrije Christadelphians in België de herdenkingsdag geïnstalleerd door Jezus Christus, voordat hij ging sterven, op de 14e Nisan.

Net als de Belgische katholieken kunnen we ontdekken dat er een tijd van verwachting is in de herfst, een voorbereidingstijd om de ontvangst van het Goede Nieuws van degene die ons het Koninkrijk van God bracht, te vieren. Vorig jaar hebben we zo gekeken naar het evangelie van Lukas en dit jaar zullen we daarom eens een kijkje nemen op het 1e boek van het Nieuwe Testament, het evangelie van Mattheüs. Er zijn meer toespelingen op het Oude Testament in dit evangelie dan in de andere. Het werd duidelijk geschreven voor joodse christenen met als doel te bewijzen dat Jezus de Messias was die voorspeld was in het Oude Testament. Daarom is het ook een zeer goed boek om een introductie te geven aan hen die Jezus niet kennen of aan degenen die een verkeerd beeld van deze Nazarener man hebben .

Dit jaar hebben de Vrije Christadelphians in België, net als wij, een vreselijke jaar achter de rug maar tonen zij hun goede geest om weer op te staan en om vooruit te gaan door de branding. De ecclesia Brussel–Leuven vond het ook verstandig om een idee te geven aan de buitenwereld hoe de Christadelphian beweging ontstond en hoe het zich ontwikkeld heeft. In het evangelie van Mattheüs is geschreven hoe de Heer Jezus zelf het werk van de Oogst van de Evangelie Tijd aankondigde.

“Laat beide samen opgroeien tot aan de oogst, dan zal ik, wanneer het oogsttijd is, tegen de maaiers zeggen: ‘Wied eerst het onkruid, bind het in bundels bij elkaar en verbrand het. Breng dan het graan bijeen in mijn schuur.’ ”’” (Mattheüs 13:30 NBV)

Het zaaien van de zaden in de 19 ° eeuw

Dr. John Thomas (1805-1871) grondlegger van de Christadelphian beweging, een herstellers van religie groepering met doctrines vergelijkbaar voor een deel met een aantal 16e-eeuwse Antitrinitarische Rationalistische Socinianen en de 16e-eeuwse Duits-Zwitserse pacifistische wederdopers of Anabaptisten.

Adolf Daens (1839–1907), Vlaamse jezuïet uit Aalst die vooral bekend staat om zijn sociaal-politieke betrokkenheid nadat hij lid van de diocesane clerus was. Hij schiep de daensistische beweging waaruit in 1893 de Christene Volkspartij ontstond, geïnspireerd door Leo XIII zijn encycliek Rerum Novarum.

Broeder John Thomas probeerde in de 19 ° eeuw de zaden te zaaien die noodzakelijk waren om tot de verspreiding van het geloof in de beloofde Messias te komen. Hij vond veel luisterende oren. Een van hen was broeder Charles Taze Russell, die in 1891 Antwerpen en Brussel  bezocht en op dat moment een fris nieuwe land vond dat leek te worstelen met het Geloof volgens het Evangelie. De rooms-katholieke kerk was een zeer sterk bastion met haar hand in het politieke systeem en in het bevorderen van de rijken in plaats van het helpen van de armen, priester Adolf en zijn broer Pieter Daens, of Pie Donsj voor die van Aalst, een uitzondering.

Broeder Charles ontmoette er een christendom dat onwetend was van de Bijbelse waarheid. De angst voor de geestelijkheid en van het vuur van de hel, de leer die geen basis in de Schrift heeft, hield de mensen uit de buurt van het openen van de Bijbel. Maar de katholieke kerk had er zorg voor gedragen dat de mensen er niet zouden toe komen om de waarheid te zien, door hen te verbieden om de Bijbel te lezen. Mis werd opgedragen in het Latijn en de lezingen als zodanig, in die taal, zeiden niet zozeer veel voor de mensen, die niet genoeg hadden gestudeerd om Latijn en Grieks te leren kennen en/of te spreken.

De Bijbel vertalingen in het Nederlands, Frans of Duits werden verboden en stonden op de zwarte lijst van de toegestane boeken.

Waalse kruidenier en mijnbouw

Omdat er zo veel Frans werd gesproken in dat kleine land dat Russell bezocht, vond hij het een goed idee om een bescheiden Zwitserse bosbouw werknemer genaamd Adolphe Weber “het goede nieuws van grote vreugde” te laten verkondigen in de Franstalige landen van Europa. Adolphe Weber begon de vertaling in het Frans van boeken van de “tegenwoordige waarheid” en publiceerde advertenties in de Zwitserse, Franse en Belgische dagbladen die verwijzen naar het eerste deel van de “Studies in de Schrift” (Studies in the Scriptures) en een aantal boekjes.

Jumet is een gedeelte van de Belgische stad Charleroi in de Waalse regio in de provincie Henegouwen. Het was een gemeente op haar eigen voor de fusie van de gemeenten in 1977.

In 1901, antwoordde een kruidenier met de naam Jean–Baptiste Tilmant (vader) die werkzaam was in Jumet-Gohissart, gelegen in de buurt van Charleroi, een van deze advertenties en vroeg om wat literatuur. Als gevolg hiervan begonnen een kleine groep bijbel studenten vergaderingen in zijn huis te houden in 1902 en gebruikten zij materiaal van Russell.
Aangespoord door zijn verlangen om meer over de waarheid te kennen, schreef Jean-Baptiste Tilmant aan de Zwitserse broeder om meer informatie te ontvangen. Als een antwoord op zijn vraag,  kwam Broeder Weber naar Charleroi tijdens zijn zendingsreis, om het geloof van deze kleine groep te versterken.

Gemeenten in de steenkoolmijnstreek Borinage, Henegouwen

In 1903 werd het tijdschrift “Vuurtoren van Zion Tower” “Lighthouse of Zion Tower” voor de eerste keer gepubliceerd in het Frans . Het licht van de waarheid begon zo helder te schijnen in deze mijnstreek. (Borinage)
Inderdaad, elke zondag ochtend, gingen een kleine groep studenten van de Bijbel zoals ze  op dat moment werden genoemd, “in de velden” om de zaden van waarheid met dit acht pagina’s periodiek te zaaien; ze wachtten bijvoorbeeld bij de uitgang van de kerken d mensen op om ze over de waarheid toe te spreken. Dat is hoe de eerste twee edities van “Zion‘s Watch Tower” grotendeels werden verspreid.

Grensgebieden

De kleine groep van Jumet Gohissart overschreed de grenzen van hun grondgebied van het zuiden in het Franse deel van het land om zo ook in Noord Frankrijk maar ook naar het Noorden toe in het Vlaamse landsgedeelte mensen aan te spreken en tot de waarheid te brengen.

In de augustus maand van 1904, tien jaar voordat de Eerste Wereldoorlog uitbrak, gingen deze dappere boodschappers van het Goede Nieuws naar Denain in Frankrijk, om boekjes aan te bieden aan mensen die uit een Baptisten tempel kwamen. In België en Frankrijk waren de niet–trinitarische Baptisten meestal niet openlijk bekend, vanwege de vrees voor vervolging.

De resultaten van hun activiteiten was dat na twee jaar later, een congregatie in de buurt van Denain in Haveluy begon .
Jean Baptiste Tilmant en zijn vrienden bleven de Bijbelse waarheid moedig prediken en andere groepen bleken tot deze grote groei toe te treden. Een reeks boeken werd opgeslagen enten huize van de broer van Tilmant in Jumet Gohisart werden vergaderingen gehouden en in 1906 werd een bijbel studenten gemeenschap opgericht in Denain.

De “Vuurtoren” van augustus 1904, pagina 64, vermeldt voor het eerst de naam en de boeken van “Dawn”; (It has to be Volume I of the Studies in the Scriptures) (Het moet zijn, deel I van de Schriftstudies ); abonnementen op “Lighthouse”of de “Vuurtoren” en aanvraag voor gratis boekjes en papieren.

In 1906 zouden de folders “weet je dat?” En het “Loon van de zonde” twee andere boekjes en Volume 1 worden uitgegeven in het Nederlands en geleverd worden in Brussel.In 1908 publiceerde Heinrich Brinkhoff de eerste editie van The Watchtower in het Nederlands: De Wachttoren.

Parels gooien voor de varkens

Rond 1910 ging François Caré die de waarheid in Frankrijk had leren kennen naar Luik naar een protestantse vriend Edouard Verdière. Hij kon het niet helpen met hem te spreken over de waarheid. Hij wilde hem helpen bij het verlaten van de valse religie. Zijn vriend was zo tegengesteld aan de boodschap van de broeder dat die zijn geduld verloor en op het einde zei:“Ik wil niet langer met u in discussie gaan, ik wil geen parels gooien naar varkens”

Na deze woorden ging hij naar bed, maar die woorden bleven hem de hele nacht achtervolgen. De volgende ochtend, vroeg hij broeder Caré om hem te vertellen wat hij bedoelde. Hij vertelde hem dat hij niet langer over de waarheid zou  spreken tot hem, omdat hij de “parels” niet kon waarderen die hij hem aan het aanbieden was. Na deze uitleg, werd zijn vriend meer verzoenend zodat na zijn terugkeer naar Frankrijk broer Caré hem regelmatig tijdschriften begon op te sturen. Hij zond ook een paar volumes Schriftstudies op. Het duurde niet lang voordat Edouard Verdière de Waarheid aanvaarde en zelfs in het openbaar begon te spreken. In een andere wijk van België begon het licht ook te breken door de duisternis.

Van het katholicisme tot het protestantisme tot het komen in de Waarheid

Een rozenkrans of paternoster is een gebedssnoer in gebruik in de Katholieke Kerk. Rozenkrans is ook de naam voor het ‘rozenkransgebed’.

In de kolenmijn waar hij werkte had Edouard Verdière een collega, genaamd Léonard Smets die  op zoek was naar de waarheid. Hij was een oprecht katholiek die ijverig de religieuze diensten met zijn familie bijwoonde. Hij gebruikte een rozenkrans om te bidden met. Deze man van Vlaamse afkomst leefde in Heure-le Romain in de buurt van Vivegnis (Luik).
In 1900 had een protestant hem een Bijbel aangeboden en gezegd:

“Ik heb het Boek van God”.

Traditionele biechtstoel in Saint-Thiébaut Kerk, Thann, Frankrijk

Een andere dag, in de biechtstoel, bekende Léonard Smets aan de priester dat hij de Heilige Schrift aan het lezen was . De priester zei dat als hij nog absolutie wilde te ontvangen voor zijn zonden hij zijn Bijbel moest terug geven. Vanaf die dag ging Léonard geen diensten van de Katholieke Kerk meer bij wonen. Hij dacht,

“Als ze oprecht zijn, zullen ze mij tegemoet komen, omdat ze de verloren schapen terug moeten komen zoeken en vangen “.

Echter, kwam de priester hem nooit opzoeken. Léonard Smets begon naar de protestantse tempel te gaan.

Zelfs op zijn werkplek, in de koolmijn, las Smets het Nieuwe Testament. Op een dag merkte Vedière dat op. Hij was nieuwsgierig om te weten welk zijn religie was. Hij begon een protestants lied te zingen.

“Ik was protestant”, antwoordde broeder Verdière, “maar ik heb iets beters voor je.” Hij bood hem een exemplaar van de “Wachttoren van Sion” en getuigde met al zijn kracht van de waarheid. Het gebeurde in 1912. Léonard Smets hield deze waarheid niet voor zichzelf; hij deelde het met een Vlaamse collega, met name Jozef Poelmans, vader van zeven kinderen. Hij werd gedesillusioneerd door de leer van het katholicisme en koos het protestantisme. Maar toen hij het tijdschrift las dat Smets hem gaf, herkende hij het accent van de waarheid.

Later stelden de drie mijnwerkers Verdière, Smets en Poelmans vragen aan de protestantse predikant van Herstal (Luik) over de leer van de onsterfelijkheid, drie-eenheid en de Hel. In plaats van hen te helpen, was de voorganger erg boos en gooide ze buiten. Ze beseften dat hij niet beter was dan de katholieke priester, dus besloten ze elkaar verder te ontmoeten en om de Schrift met de hulp van de boeken die ze ontvingen van Frankrijk te bestuderen.

In 1908 werden in België 5000 “wachttorens” verspreid.

In 1911 kon Broeder Russell alleen voor een paar minuten stoppen in Luik waar geliefde broeders Pétré en enkele anderen zaten te wachten om hem te begroeten op de trein: zuster Miss Peerkings (een Engels zus die in Luik woonde, waar ze over de Waarheid geleerd had) diende als een vertaler . Met dezelfde trein kwam broeder Russell aan in Charleroi waar hij in de avond de weg verder nam naar Denain.

Joseph Franklin Rutherford (1869-1942), ook wel bekend als “Rechter” Rutherford, voorzitter van het Wachttorengenootschap, die een primaire rol in de organisatie en leerstellige ontwikkeling van Jehovah’s Getuigen had.

In 1912 waren er zeven gemeenten: Haine–Saint–Paul, Flémalle–Haute, Engis, Amay, Ampsin, Luik en Jumet–Gohissart. Elk van deze groepen organiseerde maandelijkse bijeenkomsten en verwelkomden Broeder Weber van het Zwitserse bureau voor periodieke bezoeken.
Met Pinksteren op 26 juni en 27 1912 vond hun eerste algemene vergadering plaats in Jumet Gohissart.
Broeder Rutherford was in Jumet op maandag 22 september voor een besloten bijeenkomst.

De groep groeide ook sterk in het meest noordelijke deel van Frankrijk en in 1913 woonden meer dan 1.000 mensen een lezing door Joseph Franklin Rutherford bij toen hij een bezoek bracht aan Denain. Op 31 augustus 1913 bezochten 70 Belgische supporters een conferentie in Parijs, waar Russell aanwezig was.

+

Wordt vervolgt: Andere aanpak in de organisatie van de diensten # 2

Engelse versie / English version: Different approach in organisation of services #1

++

Lees verder meer:

1. Bedenkingen: Gods eigen Volk
2. De Bijbel als Gids
3. Vele kerken
4. Volharding en Bijbelstudenten + Volharding en Bijbelstudenten
5. Doelstelling van Bijbelstudenten
6. Over de Belgische Bijbelstudenten
7. Wat de Belgische Bijbelstudenten geloven
8. Bijbelonderzoekers niet steeds Getuigen van Jehovah
9. Wie kan zich beroepen op C.T. Russell
10. Bijbelonderzoekers en Russelism
11. Christadelphians openen Tweede Ontmoetingsplaats in België
12. Seizoen 2013-2014

++

Please do find out more about the Christadelphians:

1. Not all christians are followers of a Greco-Roman culture
2. Two new encyclopaedic articles
3. Who are the Christadelphians
4. What are Brothers in Christ
5. Discipleship way of life on the narrow way to everlasting life
6. Christadelphian people
7. Christadelphians or Messianic Christians or Messianic Jews
8. About the Belgian Free Christadelphians
9. What Christadelphians teach
10. Small churches of the few Christadelphians
11. Priority to form a loving brotherhood
12. 19° Century London Christadelphians
13. Breathing and growing with no heir
14. Commitment to Christian unity
15.  Parts of the body of Christ
16. What part of the Body am I?
17. The Church, Body of Christ and remnant Israel synonymous
18. United people under Christ
19. Fellowship
20. The Ecclesia
21. The Ecclesia in the churchsystem
22. The ecclesia or Christadelphian church
23. Our relationship with God, Jesus and each other
24. Our ecclesia or Christadelphian-church
25. Intentions of an Ecclesia
26. An ecclesia in your neighbourhood
27. Communion and day of worship
28. Christadelphians today
29. Small churches of the few Christadelphians
30. Who Celebrates Easter as Religious Holiday
31. Eostre, Easter, White god, chocolate eggs, Easter bunnies and metaphorical resurrection
32. Harvest in Belgium

Related articles

• What are Brothers in Christ
• Review of the Christadelphians from some older articles
• Who are the Christadelphians

• Cleric urges Christians to emulate Jesus Christ (dailyindependentnig.com)
  A Christian cleric, the Rev. Fr. Joseph Nwanua, on Sunday urged Christians to be Christ-like both in words and in deeds.The cleric said this during a sermon at Saints Joachim and Anne Catholic Church, Ijegun, a Lagos suburb, in commemoration of this year’s “All Souls Day’’.
• Catholic Priest: Pastors Who Collect Tithes are Thieves (nigerianbulletin.com)
  Speaking in a homily during the dedication of little Obinna Duruiheoma, son of Damian Duruiheoma, the Imo State correspondent of The UNION newspapers, at St. Joseph The Worker Catholic Church, Nekede Mechanic Village, Owerri the Imo State capital, Onyeka, who is the parish priest of the church, said tithing was no longer obtainable because, according to him, Jesus Christ never spoke of it all his life time on earth.
• God’s Power (franciscanflowers.wordpress.com)
  With Your power flowing through me, / I am more spontaneous and free. / With Your power flowing through me, / I am more in harmony with life.
• 37 “Theses” Nailed to the Front Door of the First Baptist, Evangelical, Protestant Church (blackchristiannews.com)
  Out of love and concern for the body of Christ (the true church of the Lord Jesus Christ), we are compelled to warn that Russell Moore (who represents the Southern Baptist Convention), Rick Warren (a prominent pastor in the Southern Baptist Convention), and other Baptists, Evangelicals, and Protestants should not endanger their hard-won good name by joining up with the Pope and the Catholic Church or seek to ally with them or engage them on any matter especially on the matter of homosexuality since they have the worst reputation in this area compared to other church groups. If they do so, they are treading on dangerous ground and they will regret such a decision in time to come. The best way we can love and try to help the Catholic Church is to witness to them, remain independent of them, keep our prophetic voice, and be free to rebuke them when they say and do things that are contrary to the Holy Scriptures and that mislead people to Hell.
  +
  Many scholars believe that the “Great Whore” of Revelation is the Catholic Church situated in Vatican City in Rome. According to Christian apologist Dave Hunt, “There is only one city on the earth which, in both historical and contemporary perspectives, passes every test John gives, including its identification as Mystery Babylon. That city is Rome, and more specifically, Vatican City…The first thing we are told about the woman is that she is a ‘whore’… Against only one other city in history could a charge of fornication be leveled. That city is Rome, and more specifically Vatican City.”
• My Apology to Catholics (histruthwillsetyoufree.wordpress.com)
  About five years ago I wrote a post about my dad’s experience when he decided to join the Catholic Church of my stepmother. He first had to sign some Catholic documents resulting in the annulment of his marriage to my mom. From what I heard, the church had to erase the sin of his divorce before they would accept him into the church.
• Vatican lifts ban on married priests for Eastern Catholic churches in U.S., Canada, Australia… (catholicculture.org)
  The tradition and discipline of the Eastern churches allows for the ordination of married men to the priesthood. (Bishops must be unmarried, however, and once ordained, a priest cannot marry.) The Vatican has repeatedly approved this tradition, while insisting on the importance of priestly celibacy in the Latin rite.However, in the late 19th century, with the arrival of many Byzantine Catholic immigrants in Canada, Latin-rite prelates complained that the presence of married Catholic priests could create a “grave scandal.” The Vatican eventually ruled that the Eastern churches could not ordain married men in the countries where their communities form a minority of the Catholic population. The rule has historically applied primarily to Canada, the US, and Australia.With a decree approved by Pope Francis, and signed on June 14 by Cardinal Leonard Sandri, the Congregation for the Eastern Churches has now rescinded that ban. Catholic bishops of the Eastern churches serving in eparchies (dioceses) in the West are explicitly authorized to ordain married men.
• Group’s plans alarm residents (stuff.co.nz)
  Residents on a rural road near Porirua fear a religious group that offers courses in sex addiction and whose founder publishes books about preparing for the Apocalypse is setting up in their neighbourhood.But Selwyn Stevens, founder and president of Jubilee Resources International, says neighbours have nothing to fear from his plans for the site.

Vredesweek 2012 en Responsibility to Protect (R2P)

De genocide in Rwanda. De wreedheden in voormalig Joegoslavië. En meer recent de gebeurtenissen in Darfur, Libië en Syrië. Het zijn menselijke drama’s die in ons collectieve geheugen gegrift staan. Hoe kunnen wij dergelijke wreedheden stoppen of, beter nog, voorkomen?
Deze vraag maakte ook doorheen de jaren opgang binnen de Verenigde Naties. De VN beantwoordde deze vraag met “de verantwoordelijkheid van de internationale gemeenschap om mensen wereldwijd te beschermen, over de grenzen heen”.

Nooit meer oorlog

Regelmatig zouden wij er bij moeten stil staan. Na de eerste wereldoorlog riep iedereen ‘Nooit meer oorlog’. Er werd zelfs aan de Ijzer een monument opgericht om hoog boven het platte polderland een baken te zijn ter herinnering van de wreedheden, die nooit meer mochten plaats vinden. Nochtans is het nooit opgehouden met die onnoemelijke ingrepen in vele mensenlevens, waarbij de mens zich meer ging uiten als onwezenlijk dier.

Na Wereld Oorlog II werd er ook veel gepalaverd en hoopte men in gebundelde eenheid over de vrede te kunnen waken. Maar wat hebben al die vergaderingen eigenlijk teweeg gebracht? Wat heeft de Verenigde Naties kunnen verwezenlijken? Wat hebben hun debatten en verordeningen uit gemaakt?

SG-VN Ban Ki-Moon en minister Rosenthal tijdens het Nederlandse event Responsibility to Protect (Photo credit: Nederland en de VN)

Responsibility to Protect (R2P) werd als norm door de Verenigde Naties in 2005 aanvaard. Het behelst de verantwoordelijkheid van zowel landen als de internationale gemeenschap om mensen wereldwijd te beschermen tegen massawreedheden zoals genocide en etnische zuivering. Recente voorbeelden waar dit principe werd ingeroepen zijn Kenia en Libië.

Wie draagt er die verantwoordelijkheid en hoe wordt er al of niets opgevolgd dat door een gemeenschap van weredwijde burgers overeen gekomen is?

English: The United Nations Security Council Chamber in New York, also known as the Norwegian Room Français: La Salle de réunion du Conseil de sécurité des Nations Unies à New York Nederlands: De Zaal van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in New York (Photo credit: Wikipedia)

Dag van de Vrede

Van 21 september, Internationale Dag van de Vrede, tot 2 oktober 2012, Internationale Dag van de Geweldloosheid, heeft de 23ste Vredesweek plaats.

Een hele week om dag na dag eens te overlopen hoe het werkelijk gesteld is met de wereld en hoe mensen zich daarin willen gedragen.

Startavond van de Vredesweek zal plaats grijpen in het Bisdom Antwerpen, waar op Woensdag 12 september 2012, om 20 uur in het Theologisch en Pastoraal Centrum
Groenenborgerlaan 149, 2020 Antwerpen, zal gesproken worden over hoe een gewapend conflict kan vermeden worden.

Gastspreker is Etienne De Jonghe, voormalig Secretaris Generaal van Pax Christi Internationalis zal kijken naar drie pijlers van “verantwoordelijkheid tot bescherming”: (1)
verantwoordelijkheid tot preventie, (2) verantwoordelijkheid tot reageren en (3) verantwoordelijkheid tot heropbouw. Wat is daarin dan de rol van de politiek in België, de NAVO, de Europese Unie en deVerenigde Naties.

Wachten tot het overkookt

Onder de slogan ‘Wachten tot het overkookt?’ ijveren de Vredesweekpartners ervoor om meer in te zetten op het voorkomen van massawreedheden met geweldloze middelen.

In welke mate kan men stellen dat de burgers wereldwijd beschermd worden tegen massawreedheden? Als men nu naar Syrië kijkt en ziet hoe de gemeenschap er maar laat begaan, ook al zijn er zo veel verordeningen voorgelegd. Dagelijks worden wij via de nieuwsbeelden op het kleine scherm geconfronteerd met meerdere misdaden tegen de mensheid. Maar door dat het ‘zo ver van ons bed’ is valt het voor de meeste mensen wel mee en gat het hun zo voorbij.

Als christenen moeten wij ons echter de vraag stellen in welke mate wij ons zulke genocide, etnische zuivering, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid, zo maar voor onze ogen kunnen laten voorbij gaan.

De bescherming is in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van elke soevereine staat. De R2P-norm stelt echter dat, indien een staat dit niet kan of wil doen, de internationale gemeenschap moet assisteren of interveniëren. Het creëren van de R2P-norm is natuurlijk één zaak. Met deze norm de beoogde doelstellingen bereiken, een heel andere.

De partners van de Vredesweek zetten de uitdagingen van de norm in de kijker. De Vredesweek wil de focus van het debat rond R2P verleggen van de ‘verantwoordelijkheid tot reageren’ op massawreedheden naar de ‘verantwoordelijkheid tot preventie’ van massawreedheden.

Debatten en Gespreksavonden

Om de campagne gestalte te geven worden onder meer zes debatten opgezet waarin de thematiek verder wordt uitgediept, in dialoog met politici, experts en (internationale) vredesactivisten.

– 12 september te Antwerpen: Hoe een gewapend conflict voorkomen?
Wachten tot het overkookt? Preventie als middel tegen massawreedheden. Met een uiteenzetting van Etienne De Jonghe, 30 jaar drijvende kracht en algemeen secretaris van Pax Christi International

– 20 september te Brussel: MO Debat: Responsibility to Protect – the right to intervene to prevent and stop mass atrocities: for or against? Met o.a. ambassadeur van de Afrikaanse Unie bij de EU en prof. Luc Reychler (KULeuven)

– 24 september te Antwerpen: Gespreksavond: Rusland & R2P met Jan Balliauw (VRT) – 25 september te Antwerpen: Debat: Wachten tot het overkookt? – Wat kan Europa doen om massawreedheden te voorkomen? Met vier EU-parlementsleden

– 26 september te Brussel: ‘Verantwoordelijkheid tot Bescherming in Burundi’ met vredesweekgetuige uit Burundi

– 2 oktober te Antwerpen: ‘MO Debat: De zin en onzin van geweldloze actie’

+

Meer activiteiten van en informatie over de campagne en haar thema is te vinden op de website: www.vredesweek.be

+++

 

Related articles

• The Syrian Abstention (kaieteurnewsonline.com)
  History tells us that intervention is helped when expressed in moral terms, and it is filled with examples of the intervenor’s misuse of good ideas for nefarious purposes. Is the new interventionism – at least as practised and discussed in the Middle East over the past year – an indication that the principled R2P doctrine is now firmly in the grip of those whose acceptance of the principle has always been conditional?”
• UN: Armed Intervention May be Necessary in Syria (thenewamerican.com)
  At a meeting on September 5, the United Nations (UN) reaffirmed its ultimate goal of eradicating national sovereignty. The favorite weapon at the moment is the principle known as Responsibility to Protect (R2P).

  Agreed to by the UN General Assembly at a summit of world leaders in 2005, R2P purports to grant the global government power to decide whether a individual nations are properly exercising their sovereignty.

  UN literature describes R2P as the concept that holds “States responsible for shielding their own populations from genocide, war crimes, ethnic cleansing, and related crimes against humanity and requires the international community to step in if this obligation is not met.”

  That is to say, if the UN determines that a national government is not voluntarily conforming to the UN’s idea of safety then the “international community” will impose its will by force, all for the protection of that nation’s citizens.
  +

  Samantha Power rose to prominence in government circles as part of her campaign to promote a doctrine known as the Responsibility to Protect.

  Responsibility to Protect (also known as Responsibility to Act) is a doctrine advanced by the United Nations and is predicated on the proposition that sovereignty is a privilege not a right and that if any regime in any nation violates the prevailing precepts of acceptable governance, then the international community is morally obligated to revoke that nation’s sovereignty and assume command and control of the offending country.

  The three pillars of the United Nations-backed Responsibility to Protect are:

  1. A state has a responsibility to protect its population from mass atrocities,
  2. The international community has a responsibility to assist the state if it is unable to protect its population on its own, and
  3. If the state fails to protect its citizens from mass atrocities and peaceful measures have failed, the international community has the responsibility to intervene through coercive measures such as economic sanctions. Military intervention is considered the last resort.

  Given Powers’ remarks and the current public relations campaign to prepare people for new military operations, the situation in Syria seems ideally suited for the attention of the APB and for the carrying out of the United Nation’s “Responsibility to Protect.”

   

• The United States, The United Nations, And The World (businessabnormal.wordpress.com)
  There has been a lot of talk in the news lately about how the United Nations is going to take over sovereignty  of the United States. Well once again I will try to rectify a few things so you can have an intelligent view of the subject.

  How can we show other countries what we feel is the right way to live when our own back yard is full of _______.?

  We had a saying when I was in the Army ” Lead-Follow-Or Get The Hell Out.” Not not everyone has what it takes to be a leader, before you can be a leader you must understand how to follow. Then those around you are more likely to TRUST YOU.
  That my friends is the main thing missing in this country today TRUST.

  +

• US will refuse bid to give United Nations control over the internet (wired.co.uk)
• Model United Nations – New York vs Your Hometown MUN (academicinsight.it)
• Syria – More vocal support against Western Intervention. (tgrule.com)
  Daraya Massacre: A war crime for sure, but whose?
  Has another opposition-instigated massacre been pinned on the Assad government in Damascus for the purpose of furthering the West’s campaign of regime change in Syria?
• Syria: The Arab Spring Turns into an Arab Nightmare in Syria (ionglobaltrends.com)
  The United Nations Security Council and the international community should not place too much hope in the impossible mission Lakhdar Brahimi has assumed, taking over from Kofi Annan as the new joint Special Representative of the UN Secretary General and the Arab League in Syria.
  +
  Of all the Arab Spring conflicts, therefore, the Syrian revolution that started in January 2011 continues to spiral out of control, claiming over 17 000 deaths and climbing, about 70% of whom were civilians.

  The fundamental reason for the failure of the international community, in the form of the UN, to exercise its responsibility for a timely and decisive response in Syria is the nature of the UN Security Council and the lack of consensus between its so-called P3 – France, UK and the US – and its P2 – China and the Russian Federation.

  The UN Security Council failed in its first attempt to pass a strong draft resolution in early February 2012, urging President Bashar al-Assad to step down, because of China and Russia choosing to exercise their veto power. That failure was also attributable to non-permanent members like South Africa, which, as president of the Council, first voted with the majority (12:3) for the draft resolution, but then raised concerns about foreign intervention in Syria:

  … the Syrian people [should] be allowed to decide their own fate, including their future leadership … fundamentally, no foreign or external parties should interfere in Syria as they engage in the critical decision-making processes on the future of their country. Any solution must preserve the unity, sovereignty and territorial integrity of Syria.

• Mass Atrocity Crimes Are Everybody’s, Not Nobody’s, Business (3quarksdaily.com)
  Petrasek’s ‘new interventionists’ seem to embrace not only R2P supporters who understand and accept that coercive military intervention is defensible only in the most extreme, exceptional and clearly defined circumstances, but also latter-day enthusiasts for the kind of  ‘humanitarian intervention’ or ‘right to intervene’ doctrine re-popularised, after a century’s lapse, by Bernard Kouchner in the 1990s, and more recently embraced by commentators like Anne-Marie Slaughter, who is a fine scholar but has rarely seen an argument she didn’t like for shedding blood in a good cause.
  +
  The issue of prudential criteria for the use of force is central to the argument about the use and misuse of R2P.  Although no formal guidelines have so far been agreed by the Security Council or General Assembly – that remains unfinished business – five criteria have clearly emerged from the debate over the last decade, are crucial to the coherence of the doctrine, and command widespread acceptance among R2P advocates.
• War and Peace (possibilitiesandperspectives.wordpress.com)
  Violence in the world takes on many forms, the most obvious being actual physical violence (genocide, murder, war). Violence, however, is not merely limited to the corporeal. Destruction of immaterial structures like economic systems and tribal communities constitute a form of violence that is more insidious and harder to identify, stripping (as argued by Audra Mitchell of the University of York) human beings of their identity and self-determination and damaging the human security of specific regions.

  In response to the existence of various forms of violence in the world, the international community established the principle of the “responsibility to protect” (R2P), a norm (not law) that provides for the mobilization of Chapter VII powers of the UN Charter to prevent mass atrocities. UN peacekeeping missions have spanned the globe over the last decade, from Sub-Saharan Africa to South America and Eastern Europe. While these operations are applaudable in principle, they often lack real teeth and most important are not efficiently executed.

   

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #11 Vredelievende waarheidzoekers

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen.

Vredelievende waarheidzoekers.

De joden,  conversos (bekeerlingen) genoemd, en Moren die zich in de 14de eeuw, dikwijls uit de angst voor het antisemitisme en de pogroms van juni 1391,  tot het christendom hadden bekeerd bleven dikwijls in het geheim trouw aan het voorvaderlijk geloof. Het waren mensen die wilden vasthouden aan het geloof in één enkele God en niet in de drie godheden waartoe de ‘mainstream’ van het Christendom was naar over gegaan. Maar over geheel Europa zo wel als Azië bleven er broeders en zusters in Christus het geloof in de Ene Ware God verkondigen. Deze gelovigen wensten niet toe te geven aan de Drievuldigheidsgedachte en legden zich er op toe hun geloofsregels uit de Bijbel te halen in plaats van menselijke regels op te volgen.

Ook al mag godsdienst gebaseerd zijn op openbaringen door niet empirisch of ‘zuiver rationeel’ aantoonbare persoonlijkheden of actoren (God, goden, geesten, engelen etc.), is het waarheidsbegrip ook nauw verweven met dergelijke bovennatuurlijke openbaringen. Volgens de navolgers van christus kwam het er op aan Jezus ten volle na te volgen en zich te houden aan de Oude Geschriften, naast de verrijking van de evangeliën en brieven van de apostelen. Inzicht in de waarheid kon volgens hen volkomen verkregen worden door de bestudering van dit Oude Testament en het Nieuwe Testament. Veel dogmatische en bevindelijke theologieën gingen en gaan er nog steeds van uit dat de Bijbel als woord van God onfeilbaar juist is, ook vanuit historisch perspectief.

Spiritueel verlichte personen trachtten anderen het Licht te laten zien door de kennis van het Woord van God te vergroten. Een groot probleem hierbij was wel dat de Rooms Katholieke Kerk zich verzette tegen de kennis van de Heilige Schrift. Volgens hun geestelijke leiders waren de mensen niet opgewassen tegen de inhoud van die geschriften. De kennis van de Heilige Schrift zou echter ook bepaalde onschriftuurlijke regels blootleggen.

De bisschop van Rome was in het westen de “primus inter pares” (=”de eerste onder de gelijken”) geworden. Deze had meer en meer gezag gewonnen als hoofd van de Kerk, hoewel de gelovigen in het Griekstalige Oosten zich meer oriënteerden op de patriarch van Constantinopel en de patriarchen van Antiochië en Alexandrië ook veel invloed bleven houden.
In de loop van de 10e eeuw had de keizer van het Duitse Rijk gaandeweg de verregaande bevoegdheid verworven om bisschoppen te benoemen (dit werd symbolisch tot uitdrukking gebracht bij de ambtsaanvaarding waar de bisschop uit handen van de vorst de investituur (=bekleding) ontving, die bestond uit een ring voor zijn geestelijke taak en een staf voor zijn wereldlijke arbeid). Dit was voor veel geestelijken vanzelfsprekend een buitengewoon onverkwikkelijke zaak: tijdens de 11e eeuw  was er daarom een hervormingsbeweging op gang gekomen, de zgn. Gregoriaanse hervorming, onder meer in de abdijen van Gorze en Cluny, die de invloed van de wereldlijke macht op de benoeming van de bisschoppen wilde uitbannen. De Katholieke Kerk wenste haar macht uit te breiden en verlange ontegensprekelijke gehoorzaamheid en volgzaamheid. Met de investituur op straffe van excommunicatie kon paus Gregorius VII (ca. 1020/1025-1085) het kerkelijk gezag aan de wereldlijke macht ontnemen en het primaat van de Kerk verstevigen. er kwam een hele Investituurstrijd op gang. Er waren niet alleen problemen tussen de keizers en koningen; ook in de tweede helft van de dertiende eeuw waren er verscheidene conflicten met invloedrijke Romeinse families die aanleiding gaven voor de pausen om uit te wijken naar verschillende andere Italiaanse steden, onder andere Viterbo, Orvieto, en Perugia. Paus Bonifatius VIII (1294-1303) raakte door zijn bemoeienissen met wereldse zaken en door zijn claim op de hoogste positie binnen Europa in een ernstig conflict met Filips de Schone van Frankrijk. Er ontstond een machtsvacuüm in Italië en de strijd tussen rivaliserende steden en machtige families bedreigde de macht van de paus over de Kerkelijke Staat en de stad Rome zelf. Men had de Franse paus Clemens V (1305-1314) en Robert van Genève (1342–1394), de bisschop van Kamerijk, die tot tegenpaus Clemens VII werd verkozen tegenover de aartsbisschop van Bari, Bartolomeo Prignano (ca. 1318–1389) paus Urbanus VI.  De zogenaamde onfeilbare pausen begonnen nu driftig elkaars besluiten nietig te verklaren en elkaars volgelingen te excommuniceren. Om de ontstane impasse te doorbreken en een nieuwe kerkelijke scheuring te voorkomen werden tijdens het Concilie van Pisa (1409) de twee rivaliserende pausen afgezet en werd de aartsbisschop van Milaan Petrus van Candia (1340-1410) tot de nieuwe paus, en bijgevolg het hoofd van de heilige katholieke kerk, gekozen. dit leidde echter niet tot een afdoende oplossing en creëerde zelfs het bestaan van drie regerende pausen. Het Concilie van Konstanz (1414-1418) maakte aan deze delicate situatie echter een einde: de eerste paus trad af, de tweede paus werd gedwongen zijn aanspraak op de zetel van Petrus in te trekken en de derde paus: de voortvluchtige tegenpaus Johannes XXIII (ca. 1370-1419) (niet te verwarren met de latere paus Johannes XXIII), de opvolger van Alexander V (die na een kort pontificaat van slechts tien maanden was overleden), werd opgepakt en gevangengezet en pas na het concilie weer vrijgelaten, zodat er nu tot vreugde van de Kerk een nieuwe paus gekozen kon worden: de kardinaal-diaken van de San Giorgio in Velabro Oddone Colonna paus Martinus V (1417-1431).

De Bijbelstudent Nicholas Van Hereford of Nicholas of Herford, (stierf c. 1420, Coventry, Warwickshire, Eng.), was een theologische geleerde en voorstander van de Engelse hervormingsbeweging binnen de Romeinse Kerk die later terugkwam op zijn onorthodoxe overzichten en deelnam aan de repressie van andere hervormers.

Nicholas of Hereford en John Wycliffe die de "arme priesters" de Bijbel vertaling meegeven

Nicholas werd in 1370 aangesteld en ontving later een doctoraat van Oxford in theologie (1382) . Terwijl studeerde aan Oxford werd hij door Wycliffe (ca. 1328/1330–1384) , de stichter van een evangelische christelijke groep Lollards, beïnvloed. Hij ontwikkelde de hervormingstheologie van Lollardism verder door in zijn eigen preken. Ook hij gaf de administratieve luxe aan en bevestigde het recht van iedere Christen om zijn persoonlijk geloof door meditatie op de Bijbel te vestigen. Hij en Wycliffe, samen met andere Lollards, werden voor hun zienswijze veroordeeld en werden opgeroepen om te verschijnen voor de Aartsbisschop van Canterbury zijn rechtbank in 1382. Toen zij weigerden te verschijnen, werden zij geëxcommuniceerd.

Nicholas geloofde met de vertaling van het Oude Testament toegerust te zijn. Deze Hebreewse Geschriften in de Engelse vertaling werden door hem in 1382 vervolledigd. Het is goed mogelijk dat de gekende Wycliffe Bijbel eigenlijk meer gebasseerd is op Nicholas’ zijn onderzoekswerk en studie van de oude geschriften. Namelijk uitgaande van Nicholas van Hereford’s vertaling bracht Wycliffe meerdere Engelstalige bijbels in omloop. Al liep deze vertaling zeer veel kerkekelijke tegenstand op vond zij haar weg door het koninkrijk Engeland.  In 1408 besloot een synode van klerken bijeengeroepen door de aartsbischop van Arundel te Oxford om een verbod op te leggen op de de vertaling en het gebruik van de Bijbel in de spreektaal. Ook al werden er strenge maatregelen getroffen leek het een maat voor niets want de verbreiding zette zich gestaag door. In de loop van de volgende eeuw zou de overgetekende versie van Wycliffe de enige Engelse Bijbelversie zijn. Hij behaalde een wijdverspreide populariteit en met meer dan 200 overgebleven manuscripten kunnen wij het bewijs zien van deze meest gekopieerde Bijbelvertaling tussen 1420 en 1450.

Bij zijn excommunicatie verzocht Nicholas onmiddellijk paus Urbanus VI zijn geval te bekijken, maar hij werd opnieuw veroordeeld en werd tot gevangenschap voor het leven veroordeeld. Hij ontsnapte tijdens een populaire opstand tegen de Paus in juni 1385, maar werd door de Aartsbisschop van Canterbury gevangen genomen bij zijn terugkeer naar Engeland. Hij werd onderworpen aan een strenge behandeling in het Kasteel van Saltwood, Kent (1388–89), en er werd de hand gelegd op zijn schrijven op bevel van Koning Richard II die de geschriften, tijdens Nicholas gevangenschap in Saltwood Kasteel, liet vernietigen, hoewel documenten van de periode zijn Bekentenis van 1382 bewaren en andere openbare verklaringen van zijn geloof .

Onder druk herriep hij zijn geloof in 1391 en werd koninklijke bescherming gegund. Hij werd als theologische ondervrager van verdachte ketters aangesteld. Kroniekschrijvers van zijn tijd halen aan dat hij krachtig discussieerde met zijn voormalige Lollard collega’s . Hij werd aangesteld als kanselier van Hereford Kathedraal (1391) en in 1395 werd hij kanselier van Sint Paulus te Londen. Van 1397 tot 1417 was hij schatmeester aan Hereford; kort voor zijn dood trad hij van de post af en ging een kartuizer klooster binnen.

John Wycliffe in zijn bureau

John Wycliffe, de Oxfordse doctor in de theologie (1360 Balliol college & later universiteit) en pastoor te Lutterworth, waar hij ook geïnteresseerd geraakte in de politiek, wilde de wijsbegeerte terugbrengen tot de Bijbel en de kerkvaders. Hij was er zich bewust van dat de Kerk een aardse bedoening was, die eigenlijk geen aards bezit mocht hebben. De goederen die zij bezat diende zij terug te geven aan de oorspronkelijke eigenaren, wat Wycliffe veel steun bezorgde van de Engelse adel.
De aardse kerk als instituut had geen invloed op de uitverkiezing van gelovigen en door God uitverkorenen. Hij vocht aan wat er door de eeuwen gegroeid was van scheiding en ontstane hiërarchieën.  Wycliffe keerde zich tegen de kerkorganisatie, tegen de pausen, priesters en religieuze orden. Volgens hem mochten zij die het Woord van God wensten verkondigen zich niet hechten aan materie of positie en was er dus geen rangorde in de organisatie van volgelingen van Christus.  Zij die Jezus lief hadden zouden ook datgene moeten doen wat Jezus van hen vroeg. De prediking van Jezus moest verder verkondigt worden door mensen met een eenvoud van karakter en zonder winstbejag. De “poor preachers” werden door Wycliffe uitgezonden om het evangelie in de eigen landstaal te verkondigen. Ook al werd hij door de koning en het Engelse parlement graag gezien werd hij door paus Gregorius XI openlijk aangeklaagd. Hij werd gewraakt en in 1377 liep er een arrestatiebevel tegen hem, maar hij werd toen niet in Engeland opgepakt. In 1382 werden zijn werken door de synode van London veroordeeld en werden zijn geschriften te Oxford verbannen.

“The King’s English”  had het Frans verdrongen en kon als verstaanbare taal naar de burgers toegebracht worden. Met deze taal en de versie van het volk, wenste hij het Boek der Boeken tot het volk te brengen. Na zijn dood zijn de “Lollards” in de geest van Wyclif verder gegaan met het preken in de volkstaal. De Engelse theoloog, priester en bijbelvertaler William Tyndale (ca. 1494–1536) of William of Tindale reisde in 1525 naar Keulen, Worms en Marburg waar hij het mogelijk zou maken dat de Engelsen de Heilige Schrift ook in hun eigen taal zouden kunnen gaan lezen. Tyndale was de eerste om aanzienlijke delen van de Bijbel in het Engels te vertalen, voor een amateurlezerspubliek (Worms 1526) . In 1529 hielp Miles Coverdale (1488?-1569) hem in Hamburg de Pentateuch te vertalen. Terwijl er reeds enkel gedeeltelijke en volledige vertalingen van de Bijbel waren gemaakt van af de zevende eeuw en in het bijzonder tijdens de 14de eeuw, was de Tyndalevertaling de eerste Engelse vertaling  rechtstreeks uit het Hebreeuws en uit de Griekse teksten. In de vertaling werd voor het tetragrammaton YHWH en de klinker van adonai: YaHoWaH gekozen voor het plaatsen en aldus kenbaar maken van de Naam van God: Jehovah. Verdere werden ook andere nieuwe woorden in het Engels gebracht zoals: Passover en Atonement en uitdrukkingen als het zout der aarde: salt of the earth. Ook was het de eerste vertaling die gebruik maakte van het nieuwe communicatiemiddel der drukkunst. Deze nieuwe vermenigvuldigingsvorm gaf de mogelijkheid om voor een wijde distributie te zorgen. Dit werd als een rechtstreeks uitdaging genomen  naar de hegemonie van zowel de rooms-katholieke Kerk als de Engelse kerk en staat. Aan zijn wijze van vertalen en ook aan zijn aantekeningen is de invloed van Luthers leer duidelijk te merken. In Engeland verzette de geestelijkheid zich hevig tegen de vertaling van de Bijbel. Uit het vasteland binnengesmokkelde exemplaren werden in beslag genomen en verbrand op bevel van Tunstall.

Portret van William Tyndale

De katholieke geestelijkheid verdroeg niemand die haar positie betwiste en kon het helemaal niet op prijs stellen dat er predikers waren die de mensen lieten horen wat er werkelijk in de Bijbel stond. Op de vlucht voor de kerkelijke achtervolgers ging Tyndale naar het boekdrukcentrum Antwerpen, waar hij bij de uit Frankrijk afkomstig drukker en uitgever Merten de Keyser (Martin Lempereur, Martinus Caesar, Martyne Emperowr)(?-1536), die een volledige Franse druk van de Bijbel maakte, een herziening van zijn Nieuwe Testament (1534), een vertaling van de Pentateuch en verscheidene theologische geschriften het licht liet zien. Merten de Keyser had ook in het Nederlands het Nieuwe Testament uitgegeven in 1525 (Dat nieuwe testament ons heeren Jesu Christi met alder neersticheyt oversien, ende verduytst), psalmboeken, en ander religieus werk. Zijn wapenschild is opgenomen in de tweede complete Nederlandstalige Bijbel van zijn collega Willem Vorsterman in 1528 in Antwerpen; dit wijst op een vorm van samenwerking tussen twee drukkers in dezelfde straat. In 1534 verzorgde hij ook de herziening van de Latijnse Vulgaat door Robert I Estienne (Robert Etienne, Robert Stephens, Robertus Stephanus) (1503 – 1559).

Vanuit Antwerpen kon Tyndale met de Keyzer het vervoer van zijn boeken verzorgen, een onthaaldienst voor Engelse vluchtelingen organiseren en de politieke verwikkelingen in Engeland op de voet volgen via informanten. Voor de Engelse markt drukte Merten de Keyser in 1528 William Tyndales The obedience of a Christen man, en in 1530 diens The practyse of Prelates alsmede diens vertaling van de Pentateuch. Tyndales Exposition of the fyrste Epistle of seynt Ihon kwam van onder de persen in 1531 waarna George Joyes vertaling van Isaiah, en Tyndales vertaling van Jonah volgden. Reeds in 1534 kon er een tweede herziene druk van Tyndales Bijbel voorzien worden. Ook publiceerde de Keyzer dan Joyes nieuwe uitgave van de Davids Psalmen gebaseerd op de Latijnse versie van Zwingli, en Joyes vertaling van Jeremiah. Volgens een onderzoek van Guido Latré in 1997, was het ook Merten de Keyser die de allereerste complete Engelse Bijbel drukte in 1535, de Coverdale Bible, waarvan de 1539 foliouitgave “the Great Bible” de koninklijke vergunning droeg en daarom de eerste officieel goedgekeurde Bijbel vertaling was in het Engels.

William Tyndale op de brandstapel in Vilvoorde 1536

Maar ook in Antwerpen was Tyndale niet veilig voor de Inquisitie. Men nam hem daar gevangen en bracht hem naar Vilvoorde waar verscheidene mensen gefolterd werden vooraleer zij hun dood vonden op de brandstapel. Ook deze gepassioneerde waarheidszoeker vond de marteldood op 6 september 1536 door wurging en verbranding op het binnenplaats van het kasteel van Vilvoorde. Een gedenksteen in de stad Vilvoorde en een klein museum ‘William Tyndale’ bij de protestantse William Tyndalekerk aldaar (Lange Molensstraat 58, bij de Mechelse steenweg – maar een verhuis naar een andere locatie wordt voorbereid) herinneren aan zijn levenswerk en zijn gewelddadige dood als martelaar. De Tyndale Bijbel, zoals hij gekend werd ging een hoofdrol spelen in het uitspreiden van Reformatie ideeën over Europa. De vierenvijftig onafhankelijke geleerden die de Koning James Versie van de bijbel of King Jamesbijbel in 1611 creëerden tekenden beduidend op de vertalingen van Tyndale.  Een schatting stelt voor dat het Nieuwe Testament in de Koning James Versie 83% van Tyndale is en voor het Oude Testament 76%.

Wolfgang Fabricius Capito (1478–1541), Martin Cellarius (1499–1564), Johannes Campanus (ca. 1500–1575) en Thomas Emlyn (1663–ca. 1741) aanvaardden de bijbel als Gods Woord en verwierpen de Drieëenheid. Ook Henry Grew (1781–1862) en George Storrs (1796–1879) aanvaardden de bijbel en verwierpen de Drieëenheid, en tevens brachten zij waardering tot uitdrukking voor het loskoopoffer van Christus.

In 1478 werd de Spaanse Inquisitie door de Reyes Católicos van Spanje opgericht om de katholieke orthodoxie te handhaven tijdens hun heerschappij.

6 Oktober 1530