Matthew 16:13-20 – The Nazarene’s Commentary: Building a Hades-Proof Congregation

Matthew 16:13-20 – Building a Hades-Proof Congregation

|| Mark 8:27-30; Luke 9:18-21

MT16:13 Upon arriving in the area of Caesarea Philippi[1] Jesus asked his disciples, “Whom do people say[2] the Son of Humankind is?” MT16:14 The disciples answered, “Some: John the Baptist;[3] others: Elijah;[4] still others: Jeremiah[5] or one of the prophets.” MT16:15 Jesus asked them, “But, you [disciples], who do you think me to be?”[6] MT16:16 Simon Peter responded, “You are the Messiah,[7] the Son of The Living God!”[8] MT16:17 Jesus replied to Peter: “Blessed are you, Simon Bar-jonah,[9] because flesh and blood did not reveal this to you,[10] rather it was my heavenly Father. MT16:18 And so I tell you: You are Peter[11] and upon this rock[12] I will build my Church[13] and the gates of Hades[14] will never triumph[15] over it! MT16:19 I will give you[16] [Peter] the keys of the Realm[17] of Heaven. What ever you [Peter] bind on earth[18] will be bound[19] in heaven, and whatever you release[20] upon earth will be released in heaven.” MT16:20 Then Jesus gave the disciples a rebuke[21] so that they would tell no one that he was the Messiah.[22]

*

[1] Caesarea Philippi: After 70 AD, General Titus held gladiatorial shows here. He used captured Jews as victims [The Jewish War, VII, 23, 24 (ii, 1)]. The name was changed (after 70 AD) to its older name Paneas. In Arabic this became Banyas. The use of Caesar Philippi would argue the Gospel of Matthew would have had to be written before 70 AD. See the book The Jesus Papyrus. Josephus describes a deep cave filled with still water that is the spring source of the Jordan river. It was turned into royal gardens.

[2] Whom do people say: What is the talk or gossip among the crowds? The time has approached for Jesus to begin to declare himself more clearly to his disciples.

[3] John the Baptist: Compare Matthew 14:2 and Luke 9:7. Herod thought John so great he may well return from the dead.

[4] Elijah: Jesus is to explain this later. Compare Malachi 4:5.

[5] Jeremiah: Some Jews thought Jeremiah had taken the Ark of the Covenant and hid it on Mount Nebo. Tradition had it before Messiah appeared Jeremiah would return with the Ark (See 2 Maccabees 2:1-12; 2 Esdras 2:18).

[6] Who do you think me to be: After more than a year or two of association with Jesus he asks for their opinion as to his identity. Peter speaks for the apostles.

[7] You are the Messiah: Or, the Christ, that is, The Christened (Anointed) One. Likely the original in Hebrew would have been Ma·shi’ach. This designation is drawn from Psalm 2:1, Isaiah 61:1, and Daniel 9:26.

[8] The Son of The Living God: Nowhere does Peter suspect that Jesus was God Himself. Everywhere he is the “Son of The God” – the same conclusion reached by John 20:31. Peter writes later about a further confirmation of the Sonship of Christ (2 Peter 1:17). The idea of God’s Son is drawn largely from Psalm 2:6, 7 and Psalm 89:26 (Compare 2 Samuel 7:14).

[9] Simon Bar-jonah: Or, Son of Jonah. The “Bar” in place of “Ben” hints to an Aramaic original. Peter’s full name in Aramaic. “Simon” is related to the Hebrew root “hear” or “listen.”

[10] Reveal this to you: The Greek for “reveal” is APECALYPSEN. This could have been revealed to Peter by understanding, for example, Psalm 2:1, 7 (a text he later quotes in Acts 4:24f) where the Christ is also the Son of God. Additionally, he had been eyewitness to the miracles of Jesus.

[11] You are Peter: The Greek is the masculine “Rock.” Or, NEB: Peter, the Rock; TCNT: Peter, a rock.

[12] This rock: Or, TCNT: Your name is Peter, a rock, and upon this Rock I will build my Church; WMS: your name from now on is to be Peter, Rock, and on a massive rock like this I will build my Church; MON: you are Petros (a rock), and on this petra (rock) I will build my church. The Greek has PETRA here, the feminine of Petros. Some view this as Peter (Barclay), other’s Christ (Augustine). The Catholic view is that the Church would be built upon the rock Peter. Some Protestants make much of the masculine and feminine differences of the two words (PETROS, PETRA). However, the context seems directed at Peter in these verses; and, the facts in Acts indicate Peter’s prominence in presenting the Evangel to first the Jews, then the Samaritans, and, finally, the Non-Jews (Galatians 2:7).

[13] I will build my Church: The Greek ECCLESIA is recognizable throughout Europe as the word for a “church.” Some render it “congregation” or “assembly.” The word means EK(=out)KALEO(=call). The old Scottish word “church” is from KIRK an Anglicization of the Greek KYRIOS (Lord).

[14] The gates of Hades: Research the word HADES for details. Or, KJV: hell; GDSP: powers of death; LAM: doors of Sheol. Compare 1 Corinthians 15:50-55.

[15] Never triumph: Or, KJV: no prevail; GDSP: not subdue; WMS: never overthrow; WEY: no triumph over.

[16] I will give you: The Greek “you” is singular and refers to Peter. Note the immediate context is the rock upon which Jesus will build his Church.

[17] The keys of the Realm: Not the keys of heaven as in the mistaken traditional picture. Rather, it refers to the door into the Church, or the realm of profession. Some take these keys as three in number and reference their use in Acts chapters 2, 8, and 10 – the Jews, Samaritans, and Non-Jews as the first members of the church or kingdom of Christ (Colossians 1:13).

[18] What ever you [Peter] bind on earth: An example of this is seen in the cases of the lying materialists Ananias and Sapphira (Acts chapter 5).

[19] Bound: Or, KJV: bind; RIEU: forbid; MOF: prohibit.

[20] Release: Or, KJV: loose; RIEU: allow; MOF: permit; TCNT: allow. Compare John 20:23 and Matthew 18:18.

[21] A rebuke: Or, KJV: strictly charged; KNX: strictly forbade; BECK: warned; NEB: strict orders. It is not a mere suggestion. Another rebuke, even more stern, is about to happen.

[22] Tell no one that he was the Messiah: Though the disciples understand the fundamental truth that Jesus is the Messiah and the Son of God they still do not comprehend other prophetic truths which will now be explained. The Nazarene wanted people to arrive at their own conclusions without a public proclamation. The disciples were not yet ready to explain all that being the Messiah meant as the account goes on to demonstrate in Peter’s case. Jesus gives this warning several times (Matthew 8:4; Mark 7:36; 8:30; 9:9; Luke 5:14; 8:56; 9:21)..

+

Preceding

Matthew 16 Asking for signs from heaven

Matthew 16 Calvin’s view

Matthew 16 Spurgeon’s view

Matthew 16:1-4 – The Nazarene’s Commentary: The Signs of the Times

Matthew 16:5-12 – The Nazarene’s Commentary: Watch Out for the Leaven of False Teaching

Matthew 2:16-18 – Slaughter of the Innocents

Matthew 13:44 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Treasure

++

Additional reading

1. A rich history of ancient and Biblical Jordan to explore
2. Self inflicted misery #4 To whom to listen
3. Self inflicted misery #5 A prophet without a hedge around him
4. Jesus begotten Son of God #3 Messiah or Anointed one
5. Jesus begotten Son of God #16 Prophet to be heard
6. The saviour Jesus his human side
7. Marriage of Jesus 8 Wife of Yahweh
8. Memorizing wonderfully 31 Son of David and God’s Kingdom
9. Servant of his Father
10. Anointing of Christ as Prophetic Rehearsal of the Burial rites
11. United people under Christ
12. Congregate, to gather, to meet
13. Congregation – Congregatie
14. Meeting – Vergadering
15. Democratic principles for the church of today
16. Intentions of an Ecclesia

+++

Related

1. A sheep or not a sheep?
2. Do You love Me?
3. Ministry of Congregating
4. All you, people
5. In the Congregation
6. Church?
7. Bearing Witness
8. DNA in a Congregation
9. The Beauty of “The Church”
10. Counting the cost: Mark 14
11. Study | Church Beginnings
12. 1A. Called To Be a Disciple
13. 3. Confessed Jesus To Be the Christ
14. Fact vs Fiction: Who was the Apostle Peter?
15. Simon Called Peter
16. Study | On This Rock
17. Jesus Commissions Peter
18. Peter the First Pope?
19. Simon Peter and Pope Peter the same?
20. The ‘Simon Peter’ Paradox
21. Simon Peter is Cool
22. 1B. Appointed To Be an Apostle
23. Michael Kok: Hinderance to Petrine Authorship of 1 Peter
24. The Calling and Ministry of Peter – A Night of Worship/Illustrated Sermon
25. Study | Experiencing Glory

Matthew 13:53-58 – The Nazarene’s Commentary: Where Did He Get Such Wisdom?

Matthew 13:53-58 – Where Did He Get Such Wisdom?

|| Mark 6:1-6

MT13:53 Now when Jesus concluded these parables he traveled elsewhere. MT13:54 Upon arriving in his fatherland[1] he began teaching the people in their synagogue.[2] They were astounded and said, “From where did this person receive this wisdom and dynamic works?[3] MT13:55 Is this not[4] the carpenter’s son? Is not his mother called Mary – as well and his brothers, James, Joseph, Simon, and Judas? MT13:56 And his sisters[5] – are they not all among us? So, from where[6] did this person receive all this?” MT13:57 As a result they were stumbled and scandalized[7] because of him. But, Jesus told them, “A prophet is not honored[8] in his own father-land, nor in his own house.”[9] MT13:58 As a result he performed no dynamic works there because of their lack of faith.[10]

*

[1] In his fatherland: The Greek is PATRIDA from which comes the English “patriot.” Or, KJV: own country; WMS: home town; RHM: own city. Likely Nazareth, possibly a parallel with Luke 4:14-30.

[2] Synagogue: For information search the word synagogue. “Synagogue” occurs 67 times, most often in Acts. The Greek word, or a form of it, SYNAGOGE, does occur else where it is rendered “gathering” or “meeting.” It is virtually the same as ECCLESIA.

[3] Dynamic works: The Greek is DYNAMEIS. Or, GDSP: power to do these wonders; KJV: mighty works; NWT: powerful works.

[4] Is this not: Compare Mark 6:3; Luke 3:23; 4:22; John 6:42.

[5] His sisters: They are never named nor is the number given anywhere. See Mark 6:3.

[6] From where: This is possibly the hometown of Jesus, Nazareth, and likely these people saw Jesus grow up. Some are not aware of the experience when he was twelve and questioned the teachers in Jerusalem (Luke 2). However, there was nothing in Jesus upbringing so unusual that others would have suspected this would become the greatest man whoever lived. This may have been deliberate to protect the Nazarene’s anonymity.

[7] Stumbled and scandalized: The Greek is ESCANDALIZONTO and is used elsewhere. Or, KJV: offended; RHM: began to find cause of stumbling; TCNT: proved a hindrance; MOF: repelled by him. See the notes at Matthew 13:41.

[8] A prophet is not honored: Compare John 4:44.

[9] In his own house: Likely referring to the home he grew up in. Despite the angelic words to Joseph and Mary Jesus had remained so unspectacular that nothing betrayed his destiny. The prophet suggested this: “To the extent that many have stared at him in amazement-so much was the disfigurement as respects his appearance more than that of any other man and as respects his stately form more than that of the sons of mankind.… No stately form does he have, nor any splendor; and when we shall see him, there is not the appearance so that we should desire him.” (Isaiah 52:14; 53:3 NWT)

[10] Their lack of faith: Compare Matthew 8:10.

+

Preceding

Matthew 2:1-6 – Astrologers and Priests in a Satanic Plot

Matthew 7:13-23 – The Nazarene’s Commentary: The True Disciple #5 Matthew 7:28-29 – The Crowd’s Reaction

Matthew 8:18-22 – The Nazarene’s Commentary: Two Would-be Followers

Matthew 12:38-42 – The Nazarene’s Commentary: Signs in Jonah and the Queen of the South

Matthew 13 – Parables on Kingdom mysteries

Matthew 13:1-9 – The Nazarene’s Commentary: Parable: the Soil and the Seed

Matthew 13:10-15 – The Nazarene’s Commentary: Why Speak in Parables?

Matthew 13:16-17 – The Nazarene’s Commentary: Happy Eyes and Ears

Matthew 13:18-23 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Seed and Soil

Matthew 13:24-30 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Field and the Harvest

Matthew 13:31-32 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Mustard Seed

Matthew 13:33 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Fermented Whole

Matthew 13:34-35 – The Nazarene’s Commentary: Manner of Teaching Foretold

Matthew 13:36-43 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Zizania in the Field Explained

Matthew 13:44 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Treasure

Matthew 13:45-46 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Valuable Pearl

Matthew 13:47-50 – The Nazarene’s Commentary: Parable of the Dragnet

Matthew 13:51-52 – The Nazarene’s Commentary: Teacher Uses New and Old

++

Additional reading

 

1. The Ecclesia
2. Congregate, to gather, to meet
3. Disciple of Christ counting lives and friends dear to them

+++

Related

1. “Salvation Is Of The Jews”
2. In the Era of the Urgent – Clinging to the Important
3. Rabbi Jesus
4. “Why A Rabbi?”, part 1
5. Why A Rabbi?: The Silent Years?
6. “Why A Rabbi?”: A Slight Detour
7. Jesus Said:
8. The True Way – March 03, 2018
9. The Miracles of the Prophets: Part 2-Prophet Isa (Jesus)
10. The Incomparable Christ
11. Wisdom of Christ is health – die to your old self

In Talen sprekend

 

 

 

⁵ Nu woonden er in Jeru̱zalem joden,{1} eerbiedige mannen,{2} die afkomstig waren uit elk van de natiën die er onder de hemel zijn. ⁶ Toen dan dat geluid ontstond, kwam de menigte bijeen en was verbijsterd, daar iedereen hen in zijn eigen taal hoorde spreken. ⁷ Ja, zij waren verbaasd en gingen zich verwonderen en zeiden: „Ziet, zijn niet allen die daar spreken, Galileeërs?{3} ⁸ Hoe komt het dan dat een ieder van ons zijn eigen taal hoort, waarin wij werden geboren? ⁹ Parthen en Meden{4} en Elamieten,{5} en de bewoners van Mesopota̱mië, en Jude̱a{6} en Kappado̱cië,{7} Po̱ntus{8} en het [district] A̱sia,{9} ¹⁰ en Fry̱gië{10} en Pamfy̱lië,{11} Egy̱pte en de streken van Li̱bië, dat bij Cyre̱ne ligt, en de hier tijdelijk verblijvende mensen uit Ro̱me, zowel joden als proselieten,{*+12} ¹¹ Kretenzers {13} en Arabieren,{14} wij horen hen in onze talen over de grote daden van God spreken.” ¹² Ja, zij waren allen verbaasd en verkeerden in verlegenheid en zeiden tot elkaar: „Wat heeft dit toch te betekenen?” ¹³ Anderen echter bespotten hen en zeiden voorts: „Zij zijn vol zoete wijn.”{15}

*

(NWV)

 

 

 

~~~

 

{1} joden: (Exodus 23:17) ¹⁷ Bij drie gelegenheden in het jaar zal al wat mannelijk onder u is, voor het aangezicht van de [ware] Heer,* Jehovah,* verschijnen.+

{2} eerbiedige mannen: (Handelingen 22:12): ¹² Een zekere Anani̱as nu, een eerbiedig man naar de Wet, over wie door alle joden die daar woonden een goed bericht werd uitgebracht,+

{3} Galileeërs: (Markus 14:70): ⁷⁰ Hij ontkende het opnieuw. En even daarna zeiden de omstanders nu nogmaals tot Pe̱trus: „Zeker, gij zijt een van hen; trouwens, gij zijt een Galileeër.”+

(Handelingen 1:11): ¹¹ en zij zeiden: „Mannen van Galile̱a, waarom staat GIJ in de lucht te kijken? Deze Jezus, die van U werd opgenomen in de lucht, zal aldus op dezelfde wijze komen+ als GIJ hem in de lucht* hebt zien gaan.”

{4} Parthen en Meden: (2 Koningen 17:6): ⁶ In het negende jaar van Hose̱a nam de koning van Assy̱rië Sama̱ria in,+ waarna hij I̱sraël in ballingschap voerde+ naar Assy̱rië en hen liet wonen in Ha̱lah+ en in Ha̱bor aan de rivier de Go̱zan+ en in de steden van de Meden.+

{5} Elamieten: (Daniël 8:2): ² Ik dan zag in het visioen; en het geschiedde, terwijl ik zag, dat ik in de burcht Su̱san+ was, die in het rechtsgebied E̱lam+ ligt; vervolgens zag ik in het visioen, en ikzelf bevond mij aan de waterloop* van de U̱lai.+

{6} Jude̱a:(Mattheüs 24:16): ¹⁶ laten dan zij die in Jude̱a zijn, naar de bergen vluchten.+

(Markus 1:5): ⁵ Bijgevolg trokken heel het gebied van Jude̱a en alle inwoners van Jeru̱zalem naar hem uit, en zij werden door hem gedoopt in de rivier de Jorda̱a̱n, terwijl zij openlijk hun zonden beleden.+

{7} Kappado̱cië: (1 Petrus 1:1): 1 Pe̱trus,* een apostel+ van Jezus Christus, aan de tijdelijke inwoners+ die verstrooid zijn*+ in Po̱ntus, Gala̱tië, Kappado̱cië,+ A̱sia en Bithy̱nië, aan hen die uitverkoren zijn+

{8} Po̱ntus: (Handelingen 18:2): ² En hij trof er een zekere jood aan genaamd Aqu̱i̱la,+ van geboorte uit Po̱ntus, die onlangs uit Ita̱lië+ was gekomen, en zijn vrouw Priski̱lla, omdat Cla̱u̱dius+ bevolen had dat alle joden uit Ro̱me moesten vertrekken. Hij dan ging naar hen toe,

{9} [district] A̱sia: (Handelingen 13:1): 13 In Antiochi̱ë nu waren in de plaatselijke gemeente profeten+ en leraren: Ba̱rnabas en ook Si̱meon, die Ni̱ger werd genoemd, en Lu̱cius+ van Cyre̱ne, en Ma̱naën, die met de districtsregeerder* Hero̱des was opgevoed, en Sa̱u̱lus.

(1 Petrus 1:1): 1 Pe̱trus,* een apostel+ van Jezus Christus, aan de tijdelijke inwoners+ die verstrooid zijn*+ in Po̱ntus, Gala̱tië, Kappado̱cië,+ A̱sia en Bithy̱nië, aan hen die uitverkoren zijn+

{10} Fry̱gië: (Handelingen 16:6): ⁶ Zij trokken ook door Fry̱gië en het land van Gala̱tië,+ omdat* het hun door de heilige geest was verboden het woord in het [district] A̱sia te spreken.

(Handelingen 18:23): ²³ En nadat hij daar enige tijd had doorgebracht, vertrok hij en ging van plaats tot plaats het land van Gala̱tië+ en Fry̱gië+ door en versterkte+ alle discipelen.

{11} Pamfy̱lië: (Handelingen 13:13): ¹³ Van Pa̱fos voeren de mannen, te zamen met Pa̱u̱lus, nu weg en kwamen te Pe̱rge in Pamfy̱lië+ aan. Maar Joha̱nnes+ scheidde zich van hen af en keerde naar Jeru̱zalem terug.+

(Handelingen 15:38): ³⁸ Maar Pa̱u̱lus achtte het niet juist hem mee te nemen, aangezien hij hen van Pamfy̱lië af had verlaten+ en zich niet met hen tot het werk had begeven.

{*+12} proselieten Of: „bekeerlingen.”: (Exodus 12:48): ⁴⁸ En ingeval er een inwonende vreemdeling bij u vertoeft en hij het Pascha voor Jehovah werkelijk wil vieren, laten dan al de zijnen die van het mannelijk geslacht zijn, besneden worden.*+ Eerst dan mag hij naderen om het te vieren; en hij moet als een in het land geborene worden. Maar geen onbesnedene mag ervan eten.

(Jesaja 56:6): ⁶ En de buitenlanders die zich bij Jehovah hebben aangesloten om hem te dienen+ en om de naam van Jehovah lief te hebben,+ ten einde hem tot knechten te worden, allen die de sabbat houden om hem niet te ontheiligen en die vasthouden aan mijn verbond,+

{13} Kretenzers: (Titus 1:12): ¹² Iemand van hen, hun eigen profeet,* heeft gezegd: „Kretenzers zijn altijd leugenaars, schadelijke+ wilde beesten, werkeloze veelvraten.”*

{14} Arabieren: (2 Kronieken 17:11): ¹¹ En van de Filistijnen bracht men Jo̱safat geschenken+ en geld als schatting.+ Ook de Arabieren+ brachten hem kleinveekudden: zevenduizend zevenhonderd rammen en zevenduizend zevenhonderd bokken.+

{15} vol zoete wijn: (1 Samuël 1:14): ¹⁴ Daarom zei E̱li tot haar: „Hoe lang zult gij u nog als een beschonkene gedragen?+ Doe uw wijn van u weg.”

~~~~

Betreft het in “talen spreken” of “in tongen spreken” kan u ook het Engelstalige artikel lezen: Is Speaking in Tongues an Evidence of True Worship? waar de auteur de trend van het “spreken in tongen” bekijkt volgens de Schriftuurlijke waarde.

Het is namelijk zo dat wij een aantal religieuze organisaties kunnen zien in het Christendom die spreken in tongen prominent maken in hun aanbidding.
Volgens hen is “spreken in tongen” een noodzakelijke voorwaarde van de ware aanbidding. Zij geloven “in de doop van de Heilige Geest, zoals het was op de dag van Pinksteren en zij geloven dat iedereen die de Heilige Geest ontvangt met andere tongen zal spreken. Vooral de Pinksterkerken  of Pinkstergemeenten zijn zulke enorm groeiende kerkgemeenschapen waar men dit aanhoudt.

Men mag ernstig de vraag stellen of het wel zo is dat “spreken in tongen” een onderscheidend kenmerk van een ware christenen is.

Best kan u de vroege kerkgeschiedenis bekijken en zien wat er in de eerste dagen van het Christendom gebeurde. Men kan zelfs verder gaan dan de uitstorting van de Heilige Geest op de apostelen. Want indien het een belangrijk element zou zijn om in tongen te spreken zou Jezus dit toch ook gedaan hebben. Maar heeft Jezus in tongen gesproken?

Jezus genas de zieken, wekte de doden op en verrichte vele andere verbazingwekkende daden. Deze wonderbaarlijke krachten identificeerde hem als een ware profeet en dienaar van God, net zoals het uitvoeren van wonderen Mozes ‘authenticiteit bewezen dat deze als Gods profeet de wereld kon in gaan.

Jezus staat zo ook als profeet vermeld in de Heilige Schrift en openbaarde Gods Werken. Hij sprak echter niet bepaald in vreemde talen, maar eerder in steeds een duidelijke taal, niets verbloemend, alleen soms omschrijvend wanneer hij in vergelijkingen, gelijkenissen of parabels sprak. Die vertelling of niet echt gebeurde zaken vertelde Jezus om zaken te verduidelijken. Hij sprak ze wel in de taal van de toehoorders.

Het spreken in tongen was niet een van de wonderlijke krachten uitgeoefend door Jezus. Het was niet tot het feest van Pinksteren GT 33 dat deze gave eerst werd ontvangen, en bij die gelegenheid diende het als een effectief bewijs dat christenen Gods geest op hen hadden. Het was een teken voor de omstaanders dat die apostelen wel mensen waren die met bijzondere gaven waren begenadigd door de Allerhoogste, in wiens naam zij spraken over belangrijke geestelijke elementen.

In het late voorjaar van de GT 33 hadden de Joden zich binnen en buiten het Romeinse Rijk verzameld voor hun jaarlijkse feest van Pinksteren, de Shavuot. De apostelen waren eigenlijk nog niet zeker genoeg om onder de mensen te komen en wachtten op de door Jezus beloofde ‘Instructeur’.  120 van Jezus zijn leerlingen wachtten in gehoorzaamheid in Jeruzalem om de beloofde instructies van de “Kracht uit het hoge” te ontvangen.

⁴⁹ En ziet! ik zend over U uit wat door mijn Vader beloofd is. GIJ moet echter in de stad blijven totdat GIJ met kracht van boven wordt bekleed.” (Lukas 24:49 NWV)

Toen zij in de bovenkamer bijeen waren, afwachtend wat er zou gebeuren, stonden zij versteld bij de wind die zich door de kamer bewoog. De bries was voelbaar tot in hun innerlijk. Naast een geluid uit de hemel was er ook een ruisende stevige bries die het gehele huis, waar zij zaten, vervulde . . . . en zij werden allen vervuld met heilige geest en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest hen de mogelijkheid verleende om uitspraken te maken in hen oorspronkelijk vreemde talen. (Handelingen van de apostelen 2:2-4). (zie: Op de Dag van het Pinksterfeest)

Toen de Joden vanuit allerlei windstreken Jezus ‘volgelingen hoorden spreken, in misschien wel meer dan een dozijn verschillende talen, moet dit wel een bijzondere indruk op hen gemaakt hebben.

“Ze waren verbaasd,” zegt de Bijbel ,  “en begonnen zich af te vragen en te zeggen: ‘Zie hier, al dezen, die daar spreken zijn ze niet Galileeërs? En toch, hoe is het mogelijk, we horen, ieder van ons, onze eigen taal, waarin wij geboren zijn? . . . wij horen hen in onze talen spreken over de grote daden van God. ‘”- (Handelingen van de apostelen 2:5-11).
Om Galileeërs duidelijk te horen spreken in hun vele verschillende talen werd als een overtuigend bewijs aanschouwd voor deze vreemdelingen, dat Gods geest op Jezus ‘volgelingen was. Het was wonderbaarlijk! Het was totaal verschillend van het ‘luid en vurig geschreeuw’ van de Pinksteropwekkingen die men kan horen in die Pinkstergemeenschappen. Eigenlijk heeft het er weinig mee te maken, want daar uiten velen zich  met geluiden die door anderen juist niet verstaanbaar zijn. Daar gebeurt dus eigenlijk het omgekeerde van wat er in Jeruzalem gebeurde.

In Jeruzalem kregen veel buitenlanders onderricht in hun eigen taal over “de grote daden van God.”
Van wat er gebeurde met Pinksteren is het duidelijk dat de Heilige Geest werd gegeven aan de eerste christenen voor het praktische doel van de prediking van het goede nieuws. Bij zijn afscheid had Jezus aan zijn discipelen aangegeven: “Niet terug te trekken uit Jeruzalem, maar blijf wachten op wat de Vader heeft beloofd,. . . gij zult kracht ontvangen wanneer de heilige geest op u gekomen is, en gij zult getuigen van mij, zowel in Jeruzalem als in geheel Judea en Samaria en tot de verst verwijderde streek der aarde. “- (Handelingen 1:4-8).

⁴ En terwijl hij met hen samenkwam, beval hij hun: „Vertrekt niet uit Jeru̱zalem,+ maar blijft wachten op datgene wat de Vader heeft beloofd,+ waarover GIJ van mij hebt gehoord, ⁵ want Joha̱nnes doopte wel met water, maar GIJ zult niet vele dagen hierna in heilige geest worden gedoopt.”+ ⁶ Toen zij nu bijeengekomen waren, gingen zij hem vragen: „Heer,* herstelt gij in deze tijd het koninkrijk+ voor I̱sraël?” ⁷ Hij zei tot hen: „Het komt U niet toe kennis te verkrijgen van de tijden of tijdperken*+ die de Vader onder zijn eigen rechtsmacht* heeft gesteld,+ ⁸ maar GIJ zult kracht+ ontvangen wanneer de heilige geest op U gekomen is, en GIJ zult getuigen*+ van mij zijn zowel in Jeru̱zalem+ als in geheel Jude̱a en Sama̱ria+ en tot de verst verwijderde streek* der aarde.”+ ⁹ En nadat hij deze dingen had gezegd, werd hij ten aanschouwen van hen omhooggeheven,+ en een wolk onttrok hem aan hun gezicht.+ (Handelingen 1:4-8 NWV)

Deze speciale gave van spreken in tongen, of spreken in vreemde talen, ontvingen de aanwezige volgelingen van Jezus  in Jeruzalem door Gods heilige geest. Hierdoor werden de leerlingen geholpen in de prediking van het goede nieuws, voor een teken aan die joodse gelovigen uit afgelegen delen van de aarde. Maar de echte vervulling van de profetie van Joël 2:28-32 op die Pinksterdag was het feit dat degenen die waren gevuld met de geest profeteerden. Spreken in tongen was incidenteel, als een teken van authenticiteit of goddelijke backing. – (Handelingen 2:16-22).

De Bijbel registreert slechts twee andere gebeurtenissen waarbij een uitstorting van de heilige geest plaats grijpt en wordt begeleid met het spreken in tongen. De eerste vond plaats ongeveer drie en een half jaar na Pinksteren, toen God zijn aandacht richtte op de natiën en zijn geest goot op de heiden Cornelius en zijn huishouden. Door zijn onmiddellijke zichtbare manifestatie, was het spreken in tongen het logische cadeau voor God om aan deze onbesneden niet-joden aan te bieden en zo de apostel Petrus te laten zien dat ze konden worden aanvaard in de christelijke gemeente of congregatie. – (Handelingen 10:44-46).
Het was vergelijkbaar in de andere instantie, toen de apostel Paulus predikte aan de mensen in Efeze, die de doop van Johannes hadden ontvangen. Hun spreken in tongen was indrukwekkend en een on-the-spot bewijs dat de doop van Johannes, zoals het was vóór de uitstorting van de Geest op Pinksteren GT 33, niet meer geschikt was in Gods ogen .- (Handelingen 19:1-7).

Deze  drie geregistreerde gevallen geven echter niet aan dat alle eerste-eeuwse christenen in tongen spraken. De apostel Paulus geeft ook te kennen dat niet iedereen dezelfde gaven heeft. Het is duidelijk dat Paulus liet zien dat niet alle christenen deze wonderlijke gaven om in tongen te spreken of andere gaven bezaten en, bijgevolg, het bezit van een van hen, met inbegrip van het spreken in tongen, niet noodzakelijk was tot zaligheid. -(1 Korinthiërs 12:4-11, 28-31).

De Schrift zegt onderscheid te maken tussen de gave van profetie door de uitstorting van de heilige geest en later de uitoefening van verkondiging door de medegelovigen. Ook wordt er op gewezen dat er zelfs belangrijkere gaven zijn dan dat spreken in tongen. De Liefde gave of Agape is namelijk door de apostel Paulus (in het dertiende hoofdstuk van zijn brief aan de Korinthiërs) als één van de duurzame elementen benadrukt.

⁸ De liefde faalt nimmer.+ Maar hetzij er [gaven van] profeteren zijn, ze zullen worden weggedaan; hetzij er talen zijn, ze zullen ophouden; hetzij er kennis is, ze zal worden weggedaan.*+ ⁹ Want wij hebben gedeeltelijke kennis*+ en wij profeteren gedeeltelijk;+ ¹⁰ wanneer echter het volledige gekomen is,+ zal dat wat gedeeltelijk is, worden weggedaan. (1 Korinthiërs 13:8-10 NWV)

Paulus vergelijkt hier niet de stopzetting van het spreken in tongen met ongelovigen, maar veeleer de tijdelijkheid van de gaven van de geest met de permanentie van de liefde, en hij verbindt de vergankelijkheid van deze gaven, niet met ongelovigen, maar met de kinderschoenen van het christendom. eigenlijk zou men kunnen zeggen dat
in vers 8, de miraculeuze gaven van profetie, tongen en kennis dienen te worden afgeschaft. Paulus laat zien dat ze een kenmerk waren van de babytijd van de christelijke gemeente. In de kinderschoenen waren zulke wonderbaarlijke gaven nodig om op een spectaculaire manier Gods gunst, die was verschoven van de Joodse natie (het Volk van God) op deze nieuwe gemeente van christenen, te identificeren. Maar, zoals Paulus verklaarde, wanneer een mens volwassenheid bereikt rekent hij af met “de trekken van een baby.” Dus toen de christelijke gemeente groeide naar volwassenheid, dat is, volwassenheid bereikte door zich als een erkende, gevestigde organisatie te vestigen, ‘overleden’ of kwamen deze wonderlijke gaven ten einde. Toch bleven geloof, hoop en liefde als het onderscheidende kenmerk van ware Christenheid. -(1 Korinthiërs 13:9-13).

Toen de apostelen en zij die de wonderbaarlijke gaven hadden ontvangen stierven, hielden de bovennatuurlijke gaven van de geest, met inbegrip van spreken in tongen op.

¹⁸ Toen Si̱mon nu zag dat door middel van de handoplegging van de apostelen de geest werd gegeven, bood hij hun geld aan+ ¹⁹ en zei: „Geeft ook mij deze macht, opdat een ieder die ik de handen opleg, heilige geest ontvangt.” ²⁰ Maar Pe̱trus zei tot hem: „Dat uw zilver met u verga, omdat gij hebt gedacht door middel van geld in het bezit te komen van de vrije gave Gods.+ ²¹ Gij hebt part noch deel aan deze zaak, want uw hart is niet recht in Gods ogen.+ ²² Heb daarom berouw over deze slechtheid van u, en smeek Jehovah*+ dat de beraming van uw hart u, indien mogelijk, vergeven mag worden, ²³ want ik zie dat gij een* giftige gal+ en een band van onrechtvaardigheid zijt.”+ ²⁴ Si̱mon gaf ten antwoord: „Smeekt gijlieden voor mij+ tot Jehovah,* dat niets van wat GIJ hebt gezegd, mij moge overkomen.” (Handelingen 8:18-24, NWV)

Het met vreemde geluiden spreken tijdens een bijeenkomst, of onverstaanbare woorden kramen tijdens een dienst zouden zoals bij de apostel Paulus ook voor ons niet belangrijk mogen zijn.  Paulus verklaarde: “Hij die in een tong spreekt bouwt zichzelf op, maar wie profeteert bouwt een gemeente op.” Hij vroeg toen: “Als ik zou komen tegen je spreken in tongen, wat voor nut zou het zijn?” Ja, hoe zou het anderen helpen als ze niet begrepen wat hij zei? Dus zei Paulus : “In een gemeente wil ik liever vijf woorden spreken met mijn verstand, opdat ik ook mondeling anderen kan onderwijzen, dan tien duizend woorden in een tong.”

TV serie Spreken in tongen / Speaking in Tongues (TV series) (Photo credit: Wikipedia)

Als iemand in een vreemde taal spreekt, spreekt hij tot God en niet tot mensen, want zij verstaan hem niet. Wat hij onder de leiding van de Geest zegt, is geheimtaal. Maar wie woorden van God doorgeeft, spreekt de mensen opbouwend, bemoedigend en troostend toe, en dat is wat leden van een kerkgemeente onder elkaar horen te doen. Als iemand in een vreemde taal spreekt, bouwt hij zichzelf op. Maar als iemand woorden van God doorgeeft, bouwt hij de gemeente op. Diegenen die een gemeenschap in Christus willen vormen moeten er voor zorgen dat zij elkaar kunnen opbouwen. Niet dat ‘spreken in tongen’ moet het doel van de gemeenschap zijn, maar laat de liefde uw doel zijn, terwijl  u ook  streeft naar de gaven van de Geest, in het bijzonder naar het spreken namens God.

Het doorgeven van de woorden van God is veel belangrijker dan het ‘spreken in tongen’. Als u iets in een vreemde taal zegt, heeft de gemeente er alleen iets aan als u uitlegt wat het betekent. Het is heel anders als men in de gemeenschap in verstaanbare taal verteld wat God ons duidelijk maakt. De apostel Paulus haalt de vergelijking aan met losse klanken van muziek instrumenten.  Als er zomaar wat geblazen of getokkeld wordt, zal geen mens er enige melodie in horen. Als mensen geen duidelijke signalen krijgen hoe weten zij dan hoe zij moeten reageren? Wel, als u een taal spreekt die niemand verstaat, gaan uw woorden verloren in de lucht. Er worden in de wereld vele talen gesproken. Maar als iemand iets tegen iemand iets zegt in een taal die hij of zij niet verstaat, blijven zij in het ongewisse en blijven zij ook vreemden voor elkaar. Dus moet u, omdat u zo vurig naar de gaven van de Geest verlangt, proberen uit te blinken in díe gaven waar de gemeente door opgebouwd wordt.

Iemand die een andere taal heeft dan deze van de meerderheid in de ecclesia, kan persoonlijk in zijn of haar taal aangesproken worden. Of als men naar andere oorden gaat kan men eerst die taal van die streek leren en zo in een vreemde taal tegenover de moedertaal de anders sprekenden toch te woord staan. Dit in andere talen spreken is dan wel héél iets anders dan het ‘spreken in tongen’ dat men in de Pinkstergemeenten kan vinden.

Wij moeten in gemeenschap in voor iedereen verstaanbare taal samen bidden. Het bidden moet met geest én met mijn verstand gebeuren waarbij eenieder ook tot eer van God zal zingen met zijn geest én zingen met zijn verstand. Want als u alleen met uw geest God prijst en dankt, hoe kan dan een belangstellende die daar ook is, zeggen of hij het met u eens is? Hij verstaat er immers niets van! U dankt wel goed, maar een ander wordt er niet door opgebouwd. als men op zijn eigen is kan men misschien in voor anderen onverstaanbare woorden tot God bidden, maar in gemeenschap is dat tot niemands nut. Zoals de apostel Paulus met andere gelovigen liever vijf woorden met zijn verstand sprak, dan duizenden woorden in een vreemde taal, moeten ook wij geen brabbeltaaltje als kinderen uiten, maar volwassen zijn in ons denken en spreken.

Enkel door klare taal te spreken zal men gelovigen én ongelovigen kunnen aanspreken en verder tot God trekken. Indien men zou overgaan tot het spreken van een vreemde taal in een dienst zal het moeten zijn om in de taal van de vreemdeling(en) te spreken zo dat de vreemde of de ongelovige iets duidelijk kan gemaakt worden. Anderzijds zal een ongelovige of belangstellende zeggen dat u dol geworden bent als hij in de gemeente komt en ieder in vreemde talen hoort spreken of zo maar onverstaanbare klanken hoort uiten. Maar als u allemaal namens God spreekt, wordt zo iemand overtuigd en zal hij tot inzicht komen, omdat zijn geweten gaat spreken. Wat er in hem omgaat, komt aan het licht. Dan zal hij op zijn knieën vallen, God aanbidden en openlijk erkennen dat God bij u is.
Weet u hoe het moet, broeders? Als u bijeen komt, neemt ieder deel aan de dienst. De een zingt een lied, de ander onderwijst; de een geeft door wat God hem duidelijk heeft gemaakt, de ander spreekt in vreemde talen en weer een ander legt uit wat hij zegt. Maar het moet wel opbouwend zijn.” (1 Korinthiërs 14:1-26)

+

Voorgaand artikel: Op de Dag van het Pinksterfeest

++

Lees meer:

1. Wat betreft Korte inhoud van lezingen: Bijgeloof en feesten
2. Op de Dag van het Pinksterfeest
3. De uitstraling van God en zijn pleitbezorger
4. De Kerk als realiteitsspel
5. Feestdagen, consumeren en besparen
6. Zingen geschenk van God
7. Aanbiddingsmuziek en opzweping in kerken
8. Maak een vreugdevol geluid voor Jahweh, verheug, en breng lofzang tot Jehovah
9. Joodse Wetten en Wetten voor Christenen
10. Onder de Geest blijven
11. Samen komen in huizen
12. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #3 De Weg
13. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #4 Volgelingen van Jezus
14. Verlichting door Gods Geest
15. Hij heeft de Pneuma, de Kracht van Hem gegeven
16. Geest van God geeft liefde, hoop en vrijheid
17. Het begin van Jezus #6 Beloften van innerlijke zegeningen
18. Het begin van Jezus #8 Beloofde Gezalfde zoon van God
19. Jezus van Nazareth #3 De Zoon van God
20. Jezus van Nazareth #6 Zijn unieke macht
21. Dienaar van zijn Vader
22. Hoop zal niet worden beschaamd
23. Vertrouwen, Geloof, Roepen en Toeschrijving aan Jehovah #3 Stem van God #5 Meditatie en transformatie
24. Vertrouwen, Geloof, Roepen en Toeschrijving aan Jehovah #5 Gebed #2 Getuigen zonder taalbarrieres
25. Missionaire hermeneutiek 4/5
26. Ernstig strijdend voor het geloof
27. Paulus dienaar van het evangelie
28. De betrokkenheid van geniaal leerlingschap
29. Twee soorten mensen
30. Wim Verdouw zijn tocht naar geloof in slechts één God
31. Verkondigen van Evangelie opgetekend in de Bijbel
32. Getuig van het gehoorde
33. Getuig van een levende God en zijn zegeningen voor jou
34. Kerkgroei en samengaan
35. Vergadering – Meeting
36. Redding, vertrouwen en actie in Jezus #6 Samenhoren
37. Samen komen in huizen
38. Leer mij anderen Helpen
39. Dagelijks helpen in het geloof

+++

 

Related articles

 

• Who was able to speak in tongues during New Testament times? (braggschurchofchrist.com)
  There were three groups in the New Testament who could speak in tongues, or languages they had never studied. The first group was the apostles, as we have already noted. They received the baptism of the Holy Spirit on Pentecost which gave them this power. The second group included those people to whom the apostles gave this power by laying their hands on them.
  +
  Is there an apostle still living today? No. So there is no one who can give this power to anyone else. And no one is still alive today who was given this power by an apostle. Therefore, the gift of tongue speaking is not available today.
• Is Speaking in Tongues an Evidence of True Worship? (illustrationstoencourage.wordpress.com)
  On the basis of Paul’s words here, there should be no question that the miraculous gifts of the spirit were to pass away. But when? It is argued by some that, since Paul said that ‘tongues are a sign to the unbelievers,’ they would not pass away until unbelievers passed away, that is, until there were no longer any unbelievers. (1 Cor. 14:22)
  +
  Regarding the transitoriness of the miraculous gifts M’Clintock and Strong’s Cyclopædia, Volume 10, page 484, says: “It thus appears that the miraculous gifts of the first days bestowed upon the Church for a definite purpose were gradually but quickly withdrawn from men when the apostles and those who had learned Christ from their lips had fallen asleep.” The Scriptures show that it was “through the laying on of the hands of the apostles the spirit was given.” Therefore, when the apostles died, and when those who had received the miraculous gifts through them passed from the earthly scene, the supernatural gifts of the spirit, including speaking in tongues, ceased.—Acts 8:18.
  +
  The fact of the matter is that Bible scholars are agreed that the last twelve verses shown with the book of Mark, which speak about tongues and not being injured by snakes, were not written by Mark but were added by another. Tregelles, a noted nineteenth-century Bible scholar, states: “Eusebius, Gregory of Nyssa, Victor of Antioch, Severus of Antioch, Jerome, as well as other writers, especially Greeks, testify that these verses were not written by St. Mark, or not found in the best copies.” But even if these words were part of Mark’s inspired writings (although the bulk of evidence shows they are not) there is nothing in them contrary to the Scriptural evidence that tongues would pass away following the death of the apostles.
• Baptism of the Holy Ghost (teamtripartite.wordpress.com)
  There is a school of thought that says you cannot be baptized with the Holy Ghost, you can only be filled with the Holy Ghost, while the other school of thought says you must be baptized with the Holy Ghost with the evidence of speaking in tongues, the truth of the matter in this context is that; if you say baptised or filled it means the same thing, so I do not understand while nomenclatures should be the course of division in the Christendom.
• Mark Driscoll Preaches About the Gift of Tongues (blackchristiannews.com)
  Pastor Mark Driscoll of Mars Hill Church in Seattle, Wash., recently spoke on the gift of tongues as described in the New Testament as part of his “Acts: Empowered for Jesus’ Mission” sermon series. The conservative Reformed, or New Calvinist, Christian minister laid out his arguments as to why he believes the gift of speaking in tongues did not end with Jesus’ apostles in the first century.
  +
  Driscoll relayed a part of the passage: “‘For to one is given through the Spirit . . . various kinds of tongues’ — or languages, heavenly or earthly — ‘to another, the interpretation of tongues’ — the ability to articulate in the other language what has been said in the foreign language. ‘All these are empowered by one and the same Spirit, who apportions to each one individually as he wills.'”
  +
  “So, we agree with the Cessationists that yes, certain gifts, at least, they’re going to cease. They’re going to cease,” added Driscoll. “Where we disagree with the Cessationists and we agree with the Continuationists is when they cease. We believe that all of the gifts continue until one very important transitionary moment in the history of the world.”
  +
  “Miracle gifts like tongues and healing are mentioned only in 1 Corinthians, an early epistle. Two later epistles, Ephesians and Romans, both discuss gifts of the Spirit at length — but no mention is made of the miraculous gifts,” explains an adaptation of MacArthur’s 1992 book Charismatic Chaos, published on the theologian’s Grace to You (GTY) ministry website. “By that time miracles were already looked on as something in the past (Heb. 2:3-4). Apostolic authority and the apostolic message needed no further confirmation. Before the first century ended, the entire New Testament had been written and was circulating through the churches.”
• Rose and Linda’s Journal Speaking in Tongues (momsfirstscreenn.wordpress.com)
  Jesus said that the Spirit would testify, and that the disciples would be the ones to witness. And ye also shall bear witness, because ye have been with me from the beginning (John 15:27). But ye shall receive power, after that the Holy Ghost is come upon you: and ye shall be witnesses unto me both in Jerusalem, and in all Judaea, and in Samaria, and unto the uttermost part of the earth (Acts 1:8). These verses speak of the witness by the disciples; read them along with John 15:26 which plainly tells that the Holy Ghost will speak when He comes in.
  +
  Speaking with tongues was the physical, initial evidence of the Holy Ghost baptism of the early church Christians and it is the physical, initial evidence of Christians who receive it today. The main purpose of receiving the Holy Ghost is not just to have something speak through you; speaking in tongues is simply the first evidence that He has come in; there are many evidences of the Holy Spirit. At Mount Sinai it was not the thunder, lightning, fire nor trumpet which were paramount, but the giving of the Law; and at Pentecost it was not the sound of wind or the tongues of fire, or speaking with other tongues which was paramount, but the giving of the Holy Ghost.
• Baptism in the Holy Spirit (currentoracles.wordpress.com)
  Tongues were given for personal edification as prayer and praise to be used in private worship. Every believer can speak with these tongues when they receive the Baptism of the Holy Spirit.
• Pneumatology: On Spiritual Gifts and the Fruits of The Holy Sprit (The relevancy of speaking in tongues to the Post-Modern Christian) (hades1solution.wordpress.com)
  Pneumatology is the theological study of the Holy Spirit. This doctrine explains the identity, office, and empowerment of the Holy Spirit and establishes the monotheistic relationship with the Father, Son and Holy Ghost. Pneumatology explains the Spirit has both a human and spiritual relationship much like Christ and is a persona (Psa. 51:11, Acts 7:51, John 14:17, Romans 8:16) and like Jesus is omniscient (1 Cor: 25), omnipotent (Zech. 4:6), and omnipresent (1 Cor. 2: 10-16). The Holy Spirit was present from the beginning and part of creation (Genesis 1:2; Gn. 1:7) and originated from the father but sent forth from the son and is present in all men but awakened at the time of salvation.
• Tongues Beyond The Upper Room. #TonguesBUR (dosomethingfresh.wordpress.com)
  Speaking in tongues – the divinely imparted gift that enables Christians to supernaturally communicate with God in a more intimate way than prayer and praise in languages we know. Its one of the most controversial topics among Christians and non Christians

 

De Bijbel als Gids

De Bijbel als leidraad

In de tijd van Jezus kwamen mensen samen in de synagoge maar ook in hun huizen om de rollen van de heilige schrijvers te bestuderen. Voor hen was het duidelijk dat God deze mensen de macht en de faciliteiten had gegeven om Zijn Woord neer te schrijven. Voor de aanhangers van Christus was het duidelijk dat zij met de verhalen over Christus Jezus en de geschriften van zijn apostelen moesten rekening houden. De boeken van de Oude Tijd ontvingen, na Jezus zijn verrijzenis, een broer in de geschriften van de Nieuwe Tijd. Het Oude en Nieuwe Testament werden de twee pijlers van onderwijsmateriaal om geloof op te bouwen en zich aan de Bevelen van God te houden.

Enthousiaste aanhangers van Jezus vergden de tijd om te komen tot het bestuderen van de geschriften, die wij nu als Bijbel kennen. Zij voelden zich verenigd in het houden aan de gedachte dat de Heilige Schrift, Oude en Nieuwe Testamenten, geïnspireerd zijn dat zij het definitieve gezag voor authentieke waarheid zijn. Zij betwijfelden de inhoud van die Geschriften niet en wisten dat als zij tot God baden zij ook begeleiding zouden ontvangen om deze te kunnen volgen en te begrijpen. Zij volgden de regels van Geschriften en wilden hun geloof er op vestigen. Maar zij wensten enkel die dingen geloven die volgens vergelijking van de vele Schriftplaatsen konden opgaan. Zij geloofden dat al de teksten in de Bijbel in harmonie zijn met elkaar. De apostelen hadden hen gewaarschuwd om zorgvuldig te zijn en om zich niet door wereldse gedachten te laten meeslepen en dat zij geen niet-Bijbelse woorden tot een geloofspunt zouden mogen maken.

In de vroege tijden van deze huidige tijdrekening, hadden sommigen gezien dat Jezus, op deze wereld, geheel van vlees en bloed was zoals elke ander sterveling. Terwijl Jezus wonderbaarlijk door God door de Heilige Geest in de moederschoot van Maria werd geplaatst, aanvaardden zij dat de Bijbel impliceert dat zij daarna geen maagd bleef. Trouwens hadden veel van de vroege Christenen de andere kinderen van Jozef en Maria, na de geboorte van Jezus ontmoet. Één van de broers van Jezus had hem trouwens vol geloof gevolgd. De mensen rond Jezus konden over hem meespreken. Zij hadden getuigd over de vele mirakelen, en over de vreemdste gebeurtenis gehoord, namelijk dat deze heilige man uit de dood was opgestaan. Maar er waren ook velen die niets gezien hadden en tegen de groeiende jaren niemand in hun cirkels hadden die mensen hadden ontmoet die Jezus in het echt hadden gekend. Voor hen kwam het er op aan te geloven zonder te zien.

De Bijbel bestuderend werden die mensen die geïnteresseerd waren in het Woord van God volledig overtuigd dat die Nazarener Jood door zijn dood hen redding kon brengen. Zij wisten dat de mens door zijn aard dodelijk is, en dat onsterfelijkheid nu beschikbaar werd in zekere zin, maar slechts door aan voorwaarden van gehoorzaamheid te voldoen. Zij hielden er aan, zoals wij vandaag nog van mening zijn, dat de menselijke ziel geen verschillende entiteit is, maar het resultaat van de unie van het lichaam en de adem, of vonk, van het leven is, en dat de dood de ontbinding van deze twee elementen is. Jezus was gestorven, in het graf gelegd, maar daarna verrezen. Vervolgens was hij naar zijn Vader uitgegaan waaraan hij altijd bescheiden bleef. Jezus had altijd naar zijn Vader gewezen als diegene die alles deed en aan wie wij eer moesten geven. Daarom keurden zij de positie van mede-eeuwigheid of medegelijkheid tussen de Vader en de Zoon niet goed. Maar zij waren tevreden dat sinds zijn verrijzenis Jezus de goddelijke aard had ontvangen en de bemiddelaar tussen hen en God kon zijn.

Michelangelo's The Creation of Adam (1512)

Gelovende dat Adam en Eva perfect gecreëerd waren, hielden de gelovigen er aan dat  de zonde door ongehoorzaamheid in de Tuin van Eden resulteerde in het onder de vloek van zonde komen met onvolmaaktheid, en dood tot gevolg. Omdat de dood de ontbinding van lichaam en adem is, zou elke Student van de Bijbel er bewust moeten van zijn dat de ziel (de mens) die zondigt sterft en van het bestaan uitgaat, en dat wij in onze dood gewoon terugkeren tot stof en as en daar niet kunnen aan ontsnappen. Maar zij die in Christus Jezus geloofden vonden vrede in de beloofde Messias die zou gaan terugkeren. Het is hij die dan het verrijzenisproces zal beginnen dat in het toekomstige Koninkrijk van de Messias begint. Hij had zijn lichaam als losgeld bij het kruis van Calvarie gegeven. Dit zoenoffer is doeltreffend voor iedereen wie ooit zal zijn gestorven. Het belooft reanimatie voor het gehele mensdom in het 1000-jarige koninkrijk van Christus, samen met de kans om het perfecte menselijke leven te verkrijgen en te handhaven voor eeuwig. Het losgeld voorziet ook de rehabilitatie van de planeet aarde aan perfecte Edense voorwaarden.

Van de Pinkstergebeurtenis af begonnen vele duizenden op de terugkeer van Christus of Tweede Komst te verheugen. Bij zijn eerste komst, was Jezus reeds begonnen een speciale klasse van mens en voor zijn kerk uit te roepen, om als zijn bruid te zijn. Aan deze beloofde hij een deel in de hemel met zich en de Vader, en een koninkrijksrol voor het regeren over de mensheid, dit tot zegen voor alle families van de aarde. Zij die deze uitnodiging goedkeuren maken volledige consecratie of de verplichting om de wil van God te doen zoals zij het geopenbaard zien en ten koste van een overgave van het recht op het leven ter wereld. Deze overgave wordt getuigd door doopsel (volledige wateronderdompeling,). De verwachting dat Jezus Christus zou terugkeren om het werk te beëindigen dat hij twee duizend jaar geleden begon werd een belangrijk deel van hun geloof. Zij volgden de raad die Jezus en zijn apostelen hadden gegeven om het Woord van God te bestuderen en regelmatig samen te komen, alsook om het Breken van het Brood als teken van de Nieuwe Overeenkomst of het Nieuwe Verbond te herinneren.

Om dergelijke vergaderingen te organiseren moesten zij plaatsen vinden waar zij konden samenkomen, zeker nadat zij niet meer welkom waren in de synagogen. In de verschillende dorpen en kleine gemeenschappen werden kleine groepen gevormd. Door veel huisbijeenkomsten of ’huis parties’ te geven werden de eerste `huiskerken’ gevormd. Elke groep selecteerde zijn leiders (oudsten en dekens) door de volwaardige stem van hun toegewijde leden, en werkten samen met andere congregaties zoals die door die lokale groep werden bepaald. Maar dergelijke vergaderingen of het verzamelen op zich brachten ook uitgaven met zich mee. Om deze te kunnen beheren betaalden de leden van de gemeenschap vrijwillige bijdragen en gaven volledig vrijwillig dienstenaanbod zonder inzamelingen voor verplicht gestelde kosten.

Ook vandaag willen wij als Studenten van de Bijbel ons aan de verordeningen houden die door God en door Jezus werden gegeven en willen wij onze gemeenten houden overeenstemmend de Bijbelse wijze en willen wij op een niet-betaalde en vrijwillige basis dienen.

Samen komen in huizen

Bijbelstudie kan in de kleine huiskring gebeuren

Ten tijde van Christus kwam de Heer samen met zijn trouwste volgelingen in hun huizen en met de voetbende op de heuvels en in de open natuur.

Na Christus dood gingen de apostelen van het ene naar het andere dorp en kwamen zij in private huizen lezingen geven. Het was in de woningen van vrienden en kennissen dat de Christenen samen kwamen om dienst te houden. Meer dan alleen kleine Woordstudiegroepen, leverden de kleine ecclesiae een netwerk van doorgaande contacten, verhoudingen en groeiende Christenen.

Vandaag is het niet meer dan toen, maar nog wel belangrijker. De nood is veel hoger geworden. Het einde der tijden is dichter bij gekomen en nu zijn de mensen nog meer vervreemd geraakt van God dan in de eerste eeuwen van deze nieuwe tijdregeling. Men moet geen groot kerkgebouw hebben om samen te komen. Een eenvoudig huis, appartement of zelfs in openbare plaatsen als snackbars kan men samen komen.

Gods Naam in The Geneva Bible (1560): God's name Iehouah (in older Latin transcription form), that is/dat is Jehovah

Als geïnteresseerden in Gods Woord en hoe wij het best God kunnen dienen, verlangen wij er naar om zo veel mogelijk inzicht te verkrijgen. Hiervoor willen wij ons inzetten. Meerdere Bijbelstudenten zijn ons voorgegaan. De ernstige Bijbelstudenten trachten zoveel mogelijk van Jehovah God te weten te komen. Door zich te verdiepen in de Heilige Geschriften trachten ze zo ook de relatie tussen God Jehovah/Yahweh en Jezus/Yeshua/Yashua beter te leren kennen. zij willen alle vergissingen uitsluiten en zich ontdoen van elke verkeerde leerstelling. Het is doeltreffender in gemeenschap het leerproces te volbrengen. Zo kan iedereen elkaar helpen om de Bijbel beter te begrijpen en al de kruisreferenties op te merken. Hierbij kunnen zij ook letten op de zuiverheid, zodat niemand zich vergaapt aan mensenregels of door mensen gepropageerde stelregels. Als navolgers van Christus, willen wij ons houden aan het Woord van God en schunnen wij valse leerstellingen.

Wij durven terug kijken op de handelingen en uitspraken van de apostelen die de mensen rondom hen waarschuwden voor de valse leraars. De apostelen toonden ons welke houding wij hoorden aan te nemen en hoe wij elkaar konden helpen om samen onze gemeenschap zuiver te houden. In Jezus tijd waren zij steeds op weg met hun leermeester die elke gelegenheid waar nam om te prediken. Of het nu in een gemeente, een stad, een tempel, open plein, een tuin of een park was, Jezus sprak zijn toehoorders overal toe waar zij de mogelijkheid zagen om te verzamelen of samen te komen. Na zijn dood waren de apostelen eerst bang om zich in het openbaar te komen, maar zij lieten niet na om nog steeds in elkaars huizen samen te komen. Naar de traditie van de medeburgers die ook vergaderingen belegden om allerlei dingen te bespreken, vormden de volgelingen van Christus ook bijeenkomsten. Gebruikelijk werden deze vergaderingen of bijeenkomsten ecclesia genoemd. Deze bijeenkomsten konden, na de herwinning van hun durf, terug in de synagogen of aan de tempels plaats grijpen, maar er werd ook gretig gebruik gemaakt van de vriendelijke burgers die sympathie vertoonden met de leer van Christus Jezus en hun huis open stelden om meerdere mensen te kunnen opvangen. Met de tijd groeiden uit die bijeenkomsten in private huizen ook vaste groepen die zich verenigd voelden in die huisgemeenschap.

Zoals de kerk van de eerste Christenen groeide vanuit de huisgemeenschappen willen ook wij graag de kerk terug levendig zien worden in die kleine gemeenschapsvormen. Het gezin in de eerste plaats is het sleutelmoment voor het geloofsleven. Daarnaast staat de vrienden en kennissenkring. Voor Christus was de omgeving, de naaste zeer belangrijk, en in de kleine gemeenschap hoort ook alles te draaien rond die gemeenschap van gelijk zoekenden of gelijkdenkenden. Het is trouwens in die verbondenheid met het aanvaarden van Christus als hun Beloofde Redder of Messias, dat zij zich als Broeders en Zusters in Christus verenigt voelen als één gemeenschap. Verhalen vertellen, lachen, samen dingen doen maken deel uit van dat verenigingsleven of ecclesia werk. Veel meer is mogelijk dan de afstandelijkheid die een ‘grote’ kerk met zich mee brengt.

In de kleine kring vormen de mensen een inniger band met elkaar. Als zij samen de Bijbel bestuderen geeft dit ook al een inniger gevoelen van samen zijn en samen durven onderzoeken. Het gevoelen van samen onderweg zijn is belangrijk voor heel de gemeenschap. Elke bijeenkomst kan totaal verschillend verlopen terwijl er toch enkele typische zelfde elementen in voorkomen, waarvan het Breken van het Brood en Drinken van de Wijn de voornaamste symbolische tekenen zijn van de verbondenheid met Christus. In die unieke Gift van de timmermanszoon kunnen alle beroepen, alle rassen, alle culturen zich één voelen en gelijkwaardig naast een verdelende buitenwereld. Zij kunnen zich afzonderen van de tradities en gebruiken van die commerciële wereld en in alle eenvoud elkaars genegenheid betonen.

Het groeiproces zal veel makkelijker verlopen in de kleine gemeenschap dan in een grote kerk. In vele kerkgemeenschappen kan men meestal ook slechts een verdeling waarnemen van de actieve geestelijke groep en de passieve leken. Daar ziet men soms dat enkel de dienstondersteunende mensen de publieke gaven van leiderschap en lering bevestigd krijgen en kunnen bevorderen. In de standaard kerken zijn er grenzen gekomen tussen de uitvoerende actieven en de passieve gelovigen. In de traditionele kerken zijn rangordes gaan ontstaan die niet volgens de gebruiken van de eerste Christenen waren en niet volgens de leer van Jezus, die op de gelijkheid van elke mens wees.

In de huiskerken, krijgt men familiale groepen waarin elke persoon zich met de gemeenschap verbonden kan voelen, maar eveneens taken kan opnemen. Van elke persoon wordt er verwacht dat zij rechtstreeks uit de Heilige Schrift leren en hun inzichten durven delen met de anderen. Het gezamenlijk lezen en overleggen met het Woord van God als Leidraad kan iedereen rechtstreeks beïnvloeden en wijsheid geven.

Wel is het zo dat men ver weg van Christus of van God kan zijn, terwijl in de kleine groep men Christus zeer nabij kan voelen. In de kleine ecclesia kan men God niet op een veilige afstand zetten. Bezoekers in de huiskerk hoeven zich niet dadelijk verplicht te voelen tot iets, maar men kan merken dat de vorm van kerk viering er makkelijker toe leidt om iedereen betrokken te maken met de eredienst.

Aan Christus Boodschap kan men niet voorbij gaan en meer dan in de grote kerkgebouwen kan men er bewust van worden dat men de Goede Boodschap ook verder moet dragen dan de muren van het kleine huis.

God wil dat de Boodschap van het Koninkrijk van God zich over heel de wereld verspreidt. Wij kunnen daar allen samen aan mee werken door te groeperen en elkaar te versterken. Door samen te komen en tijd met elkaar te delen rond het Woord van God kunnen wij er samen aan werken om ons doel te bereiken.

Om elkaar te laten vermenigvuldigen en verder leerlingen te maken kunnen wij beginnen in onze eigen kleine kring en van daaruit het laten groeien zodat er meer navolgers van Christus kunnen komen.

Indien jij echt van het Woord van God houdt en de Ene Ware God wil gehoorzamen, dan wordt het tijd dat je erkent wie Jezus is en welke opdrachten hij ons gegeven heeft. Wij moeten namelijk slecht één God aanbidden en geen afgoden verheerlijken of bidden voor beelden.

Laten wij Paulus raad opvolgen: “en laten wij elkaar gadeslaan om te prikkelen tot liefde en goede werken, en ons eigen samenkomen niet nalaten, zoals voor sommigen gewoonte is, maar ertoe aanmoedigen, en dat zoveel te meer naarmate ge de Dag ziet naderen.” (Hebreeën 10:24-25 NB)