Politiek en macht eerste prioriteit #2 Arianisme, Nestorianisme en Monofysitisme

De vroege dagen van het Christendom

2.2. Politiek en macht de eerste prioriteit

2.2.2. Politiek en macht de eerste prioriteit #2

“Beeld van God, de onzichtbare, is hij, eerstgeborene van heel de schepping:” (Colossenzen 1:15 NBV)

Tussen ‘eerstgeborene’  heeft men een eerstgeborene van het gehele wereldstelsel, de eerste mens of Adam en  de eerste geborene van de Nieuwe Verbond periode, de eerstgeborene van de nieuwe schepping, welke duidelijk bij uitstek de Messias was voor de volgelingen van  Jezus, de nieuwe Adam die de poorten opende voor het nieuwe volk van God.

Het Grieks voor eerstgeborene is proto met tikto: eerstgeborene. Het Griekse woord voor ‘het eerst gemaakt’ of ‘het eerst gecreëerd’ zou proto met ktizo zijn: voor het eerst gemaakt. Paulus maakte geen gebruik van de tweede, maar het eerste. Ten tweede, het Bijbelse gebruik van het woord “eerstgeborene” is interessant. Het kan het eerste geboren kind zijn in een gezin (Lukas 2:7), maar het kan ook betekenen “pre-eminentie.” In Psalm 89:20, 27 wordt gezegd: “Ik heb gevonden David, Mijn knecht, met Mijn heilige olie heb ik hem gezalfd … ik zal hem ook Mijn eerstgeborene maken”(NASB).

“(89:21) In David vond ik een dienaar, ik zalfde hem met heilige olie.” (Psalmen 89:20 NBV)

“(89:28) Ik maak hem tot mijn eerstgeborene, tot de hoogste van de koningen der aarde.” (Psalmen 89:27 NBV)

Zoals u kunt zien, is David, die wel de laatste geboren in de familie was, de eerstgeborene van God genoemd. Dit ‘eerstgeboren” zijn is een titel van superioriteit hier. De Grieks voor eerstgeborene is proto met tikto:. Eerstgeborene. Het Griekse woord voor het eerst gemaakt zou proto met ktizo zijn: voor het eerst gemaakt. Paulus maakte geen gebruik van de tweede, maar het eerste. Ten tweede, de bijbelse gebruik van het woord “eerstgeborene” is het meest interessant. Het kan het eerste geboren kind in een gezin (Lucas 2:7), maar het kan ook betekenen “pre-eminentie.” In Psalm 89:20, 27 zegt: “Ik heb gevonden David, Mijn knecht, met Mijn heilige olie ik heb hem gezalfd … ik heb ook zal hem Mijn eerstgeborene “(NASB). Zoals u kunt zien, is David, die was de laatste geboren in de familie noemde de eerstgeborene van God. Dit is een titel van superioriteit hier. {zie ook: CARM Christian Apologetics and Research Ministry}

De gedachte van het ‘eerstgeboren zijn’ en de natuur van Jezus Christus werd onder vuur genomen. Geleidelijk aan in de tijd begonnen bepaalde mensen te geloven dat Jezus de eerste persoon geboren was, zelfs vóór Adam, de eerste mens geschapen werd. Dit idee ingevoerd in de tweede periode van de 2e eeuw en verder ontwikkeld in de 3e eeuw met Clemens van Alexandrië [c. 150 – c. 214 GT] die de term “protoktistos” gebruikt in zijn Stromata [Boek 5, hoofdstuk 6, sectie 35, en boek 5, hoofdstuk 14, sectie 89], maar later Jezus  “protoktistos”, [eerste-geschapene] noemt [Stromata in ANF 2, hoofdstuk 6, pagina 452] Clemens gebruikt de term ‘eerst geschapen’, alsof het algemeen de eerstgeborene is in het hele wereld gebeuren. Voor Clemens en anderen, hebben de twee dezelfde betekenis gekregen en waren ze in feite uitwisselbaar. Als we kijken naar Clemens zijn zelfde werk [Stromata] vinden wij al een beetje later in hoofdstuk 14, pagina 465, de uitdrukking: “tes sophias tes protoktistou tw Thew “, wat betekent” Wijsheid, dat was het eerste van de schepping van God “; hier zien we duidelijk de [genitief]” protoktistou “[van de schepping]! Clemens identificeert herhaaldelijk het Woord met de wijsheid van God, en toch   verwijst hij naar Wijsheid als eerst geschapen door God, terwijl hij in een passage dat  epitheton hecht aan “Eerst-gemaakt,” en in een ander “Eerst-verwekt,” aan het Woord.

Voor de kerkvaders [pre-Nicea] waren de termen “prototokos” en “protoktistos” natuurlijk synoniem en verwisselbare termen, ze behandelen beide even gelijkaardig en met dezelfde betekenis!

Constantijn de Grote en het Concilie van Nicea verbranden ariaanse boeken, afbeelding uit ca. 825.

Er was een vennootschap gevormd (harmonia, syymphonia) dat één van de fundamenten van het Christelijke Imperium werd. [1] Omdat de godsdienstige vrede van het Oosten werd bedreigd riep de Romeinse Keizer Constantijn de eerste oecumenische raad (de Eerste Raad van Nicaea in 325) bijeen om de problemen op te lossen die door het Arianisme werden veroorzaakt.

Arianisme had als theologische mening dat Jezus goddelijk was, werd gecreëerd en minder is dan God de Vader. Sommigen beweren dat het een stroming is die pas in de 4° eeuw ontstond, maar zij vergeten dat de Leer van Arius in lijn was met de stroming van de 1° eeuw. De apostolische leer dat Jezus de zoon van God is en niet god de zoon.  Wel is er het bijkomende element dat wel anders was dan de apostolische leer van slechts één God, namelijk dat er ook werd gedacht dat de Heilige Geest ook een schepping van God de Vader was, die ondergeschikt zou zijn aan God. De Heilige Geest is echter de Kracht van God en was er dus reeds van bij het begin, en is er steeds geweest, mits God oneindig is en aldus geen begin en geen einde heeft. Zijn Adem of Zijn ‘Zijn’ is dus zijn ‘Eigenlijk wezen’ of Zijn eigenlijk bestaan’ (van het “Ik die ben”) alom tegenwoordig in de eeuwigheid.

Er werd onjuist gekeken naar het ‘god zijn’ of ‘goddelijk zijn’ en naar de goddelijkheid in de vierde eeuw. Er was zo veel verwarring ontstaan dat er een noodzaak ontstond om dit uit te kaarten en hiervoor een raad bijeen te roepen welke vergaderde te Nicaea in 325. De aanhangers van het trinitarisme wonnen daar het pleit en het Arianisme werd er veroordeeld.

De Griekse term consubstantiële homoousios [van de zelfde substantie] die door de raad wordt gebruikt om de verhouding van de Zoon aan de Vader te bepalen was niet universeel populair: het was gebruikt voordien door de afvallige Sabellius. Wat door de Galatian geestelijke Marcellus van Ancyra, de hevigste tegenstander van Arianisme in Klein-Azië, zich ontwikkelde tot de theorie dat de Drievuldigheid het resultaat van emanaties van God was die uiteindelijk tot God in de definitieve uitspraak, het laatste oordeel, zou terugkeren.

Icoon van de heilige Gregorius van Nazianze, met de heilige Basilius de Grote de grondlegger van het Oosterse kloosterleven.

Op het Concilie van Nicea (325) werd er besloten dat de Vader en de Zoon “van dezelfde substantie” moesten zijn en er werd een Catechismus opgesteld met de Niceense Geloofsleer.

De stemmen van orthodoxie, echter, waren niet stil. In het Westen had men de heilige Hilary van Poitiers en in het Oosten de heilige Basilicum de Grote (c.330-379), Griekse prelaat, bisschop van Caesarea in Cappadocia, Dokter van de Kerk en één van de Vier Vaders van de Griekse Kerk met Cappadosische theoloog Gregorius van Nazianze (c.330-390) en de jongere broer van Basilius de Grote,  Gregorius van Nyssa (d. 394?) bleven de formule van de orthodoxe leer van de Drievuldigheid (Drie-eenheid)verdedigen en interpreteerden de Niceense geloofsbeleidenis met God als één wezen in drie hypostasen als een te nemen voorwaarde om christen te zijn. Het niet-christelijk idealisme met zijn hoge morele en esthetische niveau boeide hem. en men kan zich indenken dat de beleving van de heidenen door hun verering van meerdere goden een grotere devotie bleek te verwezenlijken. De toelegging voor een verering van meerdere goden zou de kerk tengoede komen

Tegen 364 had het Westen een Katholieke keizer met de in Cibalis (het huidige Vinkovci) geboren Flavius Valentinianus bekend als Valentinianus I, en toen de Katholieke Theodosius I (346? – 395) (schoonzoon van  Valentinianus I), Romeinse keizer van het Oosten (379-95) en de keizer van het Westen (394-95),  werd Arianisme verbannen.

Valentinianus I die ook wel wordt beschouwd als de laatste grote West-Romeinse keizer was eerlijk en hardwerkend, stichtte scholen, hoewel hij zelf amper kon lezen, en gaf geen belastinggeld uit aan luxe zaken, maar aan forten en andere praktische dingen, zoals gratis medische zorg voor de armen in Rome. Valentinianus was zelf christen, maar er was voor iedereen geloofsvrijheid.

In 379 vroeg  de Antiochië synode en de aartsbisschop Meletios, Gregorius om naar Constantinopel te komen om een theologische campagne te winnen die de stad tot de Nicea orthodoxie zou over halen.

De tweede oecumenische raad werd bijeengeroepen om de Niceense geloofsleer opnieuw te bevestigen en de eenheid van de christenen te versterken. (Constantinopel, de Eerste Raad van 381, tweede oecumenische raad). Het werd bijeengeroepen door Theodosius I, dan keizer van het Oosten en een recente bekeerling, om de overwinning over Arianisme te bevestigen. Aangezien het arianisme door het eerste oecumenische concilie in 325 in Nicea al als ketterij was veroordeeld, hoefde dit onderwerp niet op de agenda van het tweede concilie te staan. Theodosius gebruikte gewoon zijn keizerlijke macht om de nog zeer grote invloedrijke groep aanhangers van het arianisme zoveel mogelijk uit te schakelen.

Ook al leek het Arianisme binnen het imperium meteen verlopen te zijn, kon het toch verder ontwikkelen.
De Gotische Ulfilas of Wulfila [= kleine wolf], (c.311-383) werd als Gotische bisschop (341) aangesteld en vertaalde de Bijbel in het Gotisch. De fragmenten die van deze vertaling zijn overgebleven vormen de oudst opgetekende bronnen in een Germaanse taal. Zijn bekering tot het Christendom in Constantinopel en consecratie tot bischop  door de Ariaanse bisschop Eusebius van Nicomedia droeg  er toe bij dat het Homoeaanse Arianisme tot de Gothen werd gebracht (c.340). Zo werden zij die leefden in wat nu Hongarije en het NW Balkan Schiereiland is met dergelijk succes bekeerd dat Visigothen en andere Germaanse stammen hevige Arianen werden. Arianisme werd zo verder overgedragen over Westelijk Europa en in Afrika.

De Visigotische emigratie

De vandalen bleven Arianen tot hun nederlaag van Belisarius (c.534). Onder de Lombarden waren de inspanningen van Paus St. Gregorius I en de Lombardse koningin succesvol, en Arianisme verdween daar definitief (c.650). In Bourgondië verdeelden de Katholieke Franken het Arianisme door verovering in de 6^de eeuw.

Naarmate de Romeinse infrastructuur verder instortte en daarmee de invloed van Rome steeds kleiner werd, verspreidden de Visigoten zich over grotere delen van Gallië.

In Spanje, waar de veroverende Visigoten Arianen waren, werd het Katholicisme niet gevestigd tot midden zesde eeuw (toen Reccared I zich in 589 tot het katholicisme bekeerde), en overleefden de Ariaanse ideeën voor minstens een andere eeuw.
In 554 moesten de Visigoten de provincie Spania in het zuiden (weer) afstaan aan het Byzantijnse Rijk onder keizer Justinianus I, die het op zich genomen had het westen te heroveren.

Bij een poging de invasie van Amayyadische moslims in het zuiden tegen te houden,  kwam koning Roderik om en kwam het grootste deel van Spanje al snel onder islamitisch bestuur. De nog overgebleven Visigotische edelen trokken zich terug, eerst tot in Catalonië maar onder aanhoudende druk van de Moren uiteindelijk tot in Septimanië dat in 762 ook door de Moren bezet werd voor een korte tijd. In 768 werden de Moren door een Frankisch leger onder Pepijn de Korte verjaagd.

De tegenstand tegen het Arianisme bracht heel wat resultaten – de oecumenische raad, het Katholieke Christologische systeem, en zelfs Nestorianisme, en, door reactie, Monofysitisme.
Nestorianisme dat enerzijds zegt dat Jezus uit twee verschillende personen moest bestaan , en Monophystium anderzijds, dicht en onafscheidelijk verbonden met  uniteofysitisme [Gr., =geloof in één aard], of ‘ketterij‘ van de 5^de en 6^de eeuw, die uit een reactie tegen Nestorianisme voortkwam. Het werd geanticipeerd door het Apollinarianisme en was het eens met de principes van Eutyches, wiens doctrine in 451 in Chalcedon op de vierde oecumenische raad was verworpen.

Nestorius – Saint Nestorius of Kyiv Caves – Kiev klooster, Oukraïne

Ook al had Nestorius de eerste ariaanse kerk in Alexandrië  laten verwoesten en kondigde  de keizer een edict af tegen alle ketterijen op instigatie van Nestorius waarin negentien groeperingen bij naam werden genoemd, volgde hij de leer van het trinitarisme en van de incarnatie  van Jezus niet.

Volgens de leer van de Syrische monnik Nestor of Nestorius,  patriarch van Constantinopel, was er de Logos of Woord die de zoon van God was en de man Jezus. Hij trad op tegen gelovigen die Maria de mariologische eretitel Theotokos (moeder van God) gaven. Hij benadrukte de scheiding tussen Jezus’ goddelijke en menselijke kenmerken, zodat Maria enkel de moeder van de menselijke Jezus kon zijn. De tegenstanders van de Moeder Gods gedachte noemden Maria uit de stam van David (of Miriam), Maria Antropotokos. In de strijd tussen de Theotokos- en Antropotokos-aanhangers stelde Nestorius de term Christotokos als compromis voor, zolang maar duidelijk bleef, dat de twee naturen in Christus niet vermengd zijn en de menselijke natuur van Christus niet wordt opgelost in zijn goddelijke natuur. Cyrillus, de patriarch van Alexandrië, protesteerde hiertegen. Voor deze laatste was de menselijkheid van Jezus ondergeschikt aan zijn goddelijkheid. Cyrillus volgde hiermee de Alexandrijnse school. Eusebius van Doryleum timmerde een klaagschrift aan de deur van de kathedraal en stuurde preken van Nestorius naar Rome en Alexandrië. De kwestie werd voorgelegd aan paus Celestinus I (of Coelestinus I) in 430 die tijdens een synode in Rome met Cyrillus van Alexandrië als onderzoeksrechter, Nestorius vroeg zijn stellingen op te geven. In De incarnatione Domini contra Nestorium werd Nestorius veroordeeld, maar overtuigd van zijn gelijk vroeg deze de keizer een algemeen concilie bijeen te roepen in Efeze in 431. De uitspraken van dit  Concilie van Efeze waren dat in Christus de eenheid van twee naturen voorkomt, menselijk en goddelijk. Maria werd gedefinieerd als de moeder van God, ook al was God reeds eeuwig aanwezig en heeft die alles geschapen en kwam de schepping niet voor uit Maria. Cyrillus van Alexandrië heeft een zeer grote invloed gehad op deze concilaire beslissingen. Nogmaals had Cyrillus van Alexandrië als concilievoorzitter een zeer grote invloed op de beslissing om Nestorius te veroordelen.

Candidianus, die als keizerlijk vertegenwoordiger verantwoordelijk was voor de ordehandhaving en al eerder geprotesteerd had tegen de weigering tot uitstel van de zittingen, verklaarde de besluiten tegen Nestorius ongeldig. Theodosius II besloot op 29 juni dat de besluiten ongeldig waren en dat niemand mocht vertrekken.

Johannes van Antiochië en de Syrische bisschoppen kwamen uiteindelijk op 26 juni in Efeze aan en organiseerden in een plaatselijke kroeg een eigen concilie toen zij van het afzettingsbesluit tegen Nestorius hoorden. Zij excommuniceerden op hun beurt Cyrillus van Alexandrië.

Wegens de tweespalt had keizer Theodosius dan maar besloten om zowel Nestorius als Cyrillus af te zetten.

De veroordeling van Nestorius werd niet door iedereen binnen de Antiocheense kerkgemeenschap aanvaard. In de Nestoriaanse Kerk of de Kerk van het Oosten leefden zijn ideeën verder, zoals bij Theodoretus van Cyrrhus, die in de uiteenzettingen van Cyrillus een wederopleving van het apollinarisme zag.

Het Monofysitisme dat ontstond tijdens de christologische controverses van de 5e eeuw ging niet akkoord met het nestorianisme, met zijn duofysitische leer, noch met de twee-naturenleer, zoals vastgelegd in de uitspraken van het Concilie van Chalcedon waarbij men aan Christus zowel een menselijke als een goddelijke natuur gaf die onafscheidelijk van elkaar in Jezus verbonden zou zijn.

---

[1] Juni, 325. (First Council of Nicaea) plus veertien concilies, gehouden tussen 341 en 360

+

Voorgaand: Politiek en macht eerste prioriteit #1

Simplified English version: Politics and power first priority #2

Lees ook:

1. Niet goddelijkheid van Christus toch
2. Doctrine van de Drievuldigheid
3. Drie-eenheid of Heilige Drievuldigheid
4. Is God Drie-eenheid
5. Ware Geloof en Ware Geloofsgemeenschap
6. Het begin van Jezus #8 Beloofde Gezalfde zoon van God
7. Jezus, Heer maar niet God
8. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #5 Apologeten
9. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #6 Constantijn de Grote
10. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #7 Afstandelijken, donatisten en arianisten
11. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #8 Concilie van Constantinopel
12. Groot Drie-eenheidsdebat
13. God of een god
14. Heidense invloeden op het trinitarisme

+++

Politics and power first priority #2

The early days of Christianity

2.2.2. Politics and power first priority #2

Between ‘first-born’[1] indicating being the first one of the New Covenant period, the first born of the New Creation which was pre-eminent for the followers of the Messiah[2] , the New Adam opening the gateway for the new people of God, became under fire because certain people started to believe that Jesus was the first person born, even before Adam, the first man was created. This idea entered in the second period of the 2^nd century and developed further in the 3^rd century with Clement of Alexandria [c. 150- c. 214 CE] who used the term “protoktistos” in his Stromata[3] but later on calls Jesus “protoktistos”, [first-created][4] Clement uses the term first-created, as though it was first-born, to Clement and others, the two meant the same thing and were interchangeable and in fact, if we look at Clements same work [Stromata] just a little later on in chapter 14, page 465, we come across the expression, “tes sophias tes protoktistou tw thew”, which means, “Wisdom, which was the first of the creation of God”, here we clearly see the [genitive] “protoktistou” [of the creation]! Clement repeatedly identifies the Word with the Wisdom of God, and yet he refers to Wisdom as the first created of God; while in one passage he attaches the epithet “First-created,” and in another “First-begotten,” to the Word.

To the church fathers [pre-Nicene] the terms “prototokos” and “protoktistos” were naturally synonymous and interchangeable terms, they treat both equally and with the same meaning!

Icon depicting the First Council of Nicaea. (Photo credit: Wikipedia)

There was a partnership formed (harmonia, syymphonia) wich became one of the foundations of the Christian Empire.[5] Because the religious peace of the East was threatened the Roman Emperor Constantine I convoked (325) the first ecumenical council (see Nicaea, First Council of Nicaea) to solve the problems raised by Arianism. Arianism as the theological view that Jesus was divine, but was created by and is lesser than God the Father, was officially condemned as incorrect by the Council of Nicaea in 325, which gave its seal of authority to the established trinitarian view. The Nicene Creed was formed and taken up in catechisms that require students to memorize the Nicene Creed. The Greek term homoousios [consubstantial, of the same substance] used by the council to define the Son’s relationship to the Father was not universally popular: it had been used before by the heretic Sabellius. Some, like Marcellus of Ancyra the Galatian churchman, the most violent opponent of Arianism in Asia Minor, developed the theory that the Trinity was the result of emanations from God that would ultimately revert to God in the final judgement. In attacking Arianism, lapsed into Sabellianism (Sabellius). The voices of orthodoxy, however, were not silent. In the West St. Hilary of Poitiers and in the East St. Basil the Great ( c.330–379, Greek prelate, bishop of Caesarea in Cappadocia, Doctor of the Church and one of the Four Fathers of the Greek Church with the Cappadocian theologian St. Gregory Nazianzen ( c.330–390) and St. Gregory of Nyssa ( d. 394?) continued to defend and interpret the Nicene formula. By 364 the West had a Catholic emperor in Valentinian I, and when the Catholic Theodosius I(346?–395, Roman emperor of the East (379–95) and emperor of the West (394–95), son of Theodosius, the general of Valentinian I) became emperor of the East (379), Arianism was outlawed.

St. Gregory of Nyssa (eastern ortodox icon) (Photo credit: Wikipedia)

The second ecumenical council was convoked to reaffirm the Nicene formula (Constantinople, First Council of 381, second ecumenical council). It was convened by Theodosius I, then emperor of the East and a recent convert, to confirm the victory over Arianism. Arianism within the empire seems to have expired at once. However, Ulfilas or Wulfila [Gothic,=little wolf], (c.311–383, Gothic bishop, translator of the Bible into Gothic) was converted to Christianity at Constantinople and was consecrated bishop (341) by the Arian bishop Eusebius of Nicomedia and carried (c.340) Homoean Arianism to the Goths living in what is now Hungary and the NW Balkan Peninsula with such success that the Visigoths and other Germanic tribes became staunch Arians. Arianism was thus carried over Western Europe and into Africa. The Vandals remained Arians until their defeat by Belisarius (c.534). Among the Lombards the efforts of Pope St. Gregory I and the Lombard queen were successful, and Arianism finally disappeared (c.650) there. In Burgundy the Catholic Franks broke up Arianism by conquest in the 6^th cent. In Spain, where the conquering Visigoths were Arians, Catholicism was not established until the mid-6^th cent. (by Recared), and Arian ideas survived for at least another century. Arianism brought many results — the ecumenical council, the Catholic Christological system, and even Nestorianism, and, by reaction, Monophysitism. Nestorianism on the one hand saying Jesus was to be two distinct persons, and Monophystium on the other, closely and inseparably uniteophysitism [Gr.,=belief in one nature], a heresy of the 5^th and 6^th cent., which grew out of a reaction against Nestorianism. It was anticipated by Apollinarianism and was continuous with the principles of Eutyches, whose doctrine had been rejected in 451 at Chalcedon (see Chalcedon, Council of ) fourth ecumenical council. [6]

The emperor Constantine completed what Paul had begun to some —a world hostile to the faith in which Jesus had lived and died. The Council of Nice in 325 determined that Church and Synagogue should have nothing in common, and that whatever smacked of the unity of God and of the freedom of man, or offered a Jewish aspect of worship, must be eliminated from Catholic Christendom.

The transfer of the seat of power from Rome to Constantinople, and the founding of the East Roman empire under Constantine I. gave to Asia Minor, and especially to Constantinople, a commanding importance in the history of the Church for several centuries. The seven oecumenical Councils from 325 to 787 were all held in that city or its neighborhood, and the doctrinal controversies on the Trinity and the person of Christ were carried on chiefly in Asia Minor, Syria, and Egypt.

---

[1] “who is the image of the invisible God, the firstborn of all creation;” (Colossians 1:15 ASV)

[2] “The Greek for firstborn is proto with tikto: firstborn. The Greek for first created would be proto with ktizo: first created. Paul did not use the second but the first. Second, the biblical use of the word “firstborn” is most interesting. It can mean the first born child in a family (Luke 2:7), but it can also mean “pre-eminence.” In Psalm 89:20, 27 it says, “I have found David My servant; with My holy oil I have anointed him…I also shall make him My first-born” (NASB). As you can see, David, who was the last one born in his family was called the firstborn by God. This is a title of preeminence here.” CARM(Christian Apologetics and Research Ministry)

[3] Book, 5 chapter 6, section 35, and book 5, chapter 14, section 89

[4] Stromata in ANF 2, chapter 6, page 452

[5] June, 325. (First Council of Nicaea) plus fourteen councils, held between 341 and 360

[6] H. M. Gwatkin, Studies of Arianism (2d ed. 1900); J. H. Newman, The Arians of the Fourth Century (1933, repr. 1968); J. Pelikan, The Emergence of the Catholic Tradition (1971).

W. H. Frend, The Rise of the Monophysite Movement (1972); J. Pelikan, The Emergence of the Catholic Tradition (1971) and The Spirit of Eastern Christendom (1974).

The Columbia Electronic Encyclopedia® Copyright © 2007, Columbia University Press. Licensed from Columbia University Press. All rights reserved. www.cc.columbia.edu/cu/cup/

+

Previous: Politics and power first priority #1

Next: Politics and power first priority #3

Dutch version / Nederlandse versie:  Politiek en macht eerste prioriteit #2

+++

 

Related articles

• The Top Ten Most Important Church Councils (catholicexchange.com)
  To be deep into history, John Henry Newman wrote, is to cease to be a Protestant. Put another way, to be deep into history is to become stronger in the Catholic faith—something we are all called to do in this Year of Faith.
  +
  one key to understanding the orthodox teachings of these councils is heresy. The councils, especially the earliest ones, were essentially anti-heresy conventions, called to sort the wheat of dogma from the chaff of heresy.
  +
  In all, there were 21 ecumenical councils.
• From Lofty Words to Faithful Action (lifegivingwater.wordpress.com)
  Arius believed that people were putting too much emphasis on the Jesus’ divinity that they were forgetting his humanity. After all, does it not say in John 3:16 that Jesus was God’s only begotten son, explicitly stating that Jesus was brought into existence by the Father?  Yet, Alexander felt that to emphasize Christ’s humanity was to strip Christ of his divinity and to make him less than fully divine.