Betekenis van ‘Spreken in Tongen’ en ‘Uitstorting van de Geest’

Betekenis van vervuld zijn met de Heilige Geest en het “spreken in tongen”

Pinksterfeest

In Handelingen van de apostelen hoofdstuk 2 verzen 4-11 lezen wij dat de discipelen begonnen in tongen te spreken en krijgen we de eerste indruk van wat dat werkelijk betekende. Er is sprake van de in de bovenkamer schuilende volgelingen van Jezus die allen vervuld werden met de Heilige Geest en begonnen “met andere tongen” te spreken, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. Alsook vinden wij dat zij na de uitstorting van de Heilige Geest naar buiten durfden gaan om daar de te Jeruzalem wonende Joden, vrome mannen uit allerlei volken, die daar waren voor het Pinksterfeest, aan te spreken.  Mits zij uit verschillende windstreken kwamen spraken die vrome Joden ook verschillende talen. Maar toen de Kracht van God als een bries (ruach) over hen was gekomen konden zij de menigte aanspreken op zulke wijze dat een iegelijk hen hoorde in hun eigen taal. Waardoor de omstaanders zich verwonderden en tot elkander zegden : “Ziet, zijn niet alle dezen, die daar spreken, Galileers? En hoe dan doen zij het dat wij we elkaar horen in onze eigen taal, waarin wij geboren zijn?” Het was namelijk een ongelooflijke gebeurtenis waarbij  Parthen, Meden, Elamieten en de bewoners in Mesopotamië, Judea en Cappadocië, Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en dezen uit de delen van Libye, en vreemdelingen van Rome, zowel Joden als proselieten (of nieuwbekeerden), Kretenzers en Arabieren hen konden horen in hun eigen taal spreken over de grote werken Gods.

“Zij werden allen vervuld van de heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, naargelang de Geest hun te vertolken gaf. Nu woonden er in Jeruzalem Joden, vrome mannen, die afkomstig waren uit alle volkeren onder de hemel. Toen dat geluid ontstond, liep het volk te hoop en tot zijn verbazing hoorde iedereen hen spreken in zijn eigen taal. Zij waren buiten zichzelf en zeiden vol verwondering: ‘Maar zijn al die daar spreken dan geen Galileeers? Hoe komt het dan dat ieder van ons hen hoort spreken in zijn eigen moedertaal? Parten, Meden en Elamieten, bewoners van Mesopotamie, van Judea en Kappadocie, van Pontus en Asia, van Frygie en Pamfylie, Egypte en het gebied van Libie bij Cyrene, de Romeinen die hier verblijven, Joden zowel als proselieten, Kretenzen en Arabieren, wij horen hen in onze eigen taal spreken van Gods grote daden.’” (Handelingen 2:4-11 WV78)

Glossa

In het Grieks is het woord voor tong hetzelfde als het woord voor taal. We vinden “glossa” of het spreken in een ander soort taal ook in 1 Korinthiërs 13:01, verwijzend naar een toestand van hoge geestelijke opwinding of extase van inspiratie, onbewust van externe dingen geheel en in aanbiddende communicatie met God geabsorbeerd, uit brekend in abrupte uitingen van lof en toewijding die niet coherent zijn en daarom niet altijd begrijpelijk voor anderen. Maar daar spreekt de schrijver over het in talen spreken van wezens, maar dit echter zonder het essentiële element van het spreken, namelijk de liefde. Want zonder enige liefde voor de ander in het spreken, zal dat uiten van klanken er slechts op neer komen klanken te zijn die zelfs misschien luid en schel kunnen klinken.

“Al spreek ik met de tongen van engelen en mensen: als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal.” (1 Corinthiërs 13:1 WV78)

Uit deze en nog enkele andere teksten in de Bijbel kunnen wij opmaken dat het “spreken in tongen” gaat over het zich uiten in een taal of dus gelijk is aan “spreken in talen“. In de voorgaande aangehaalde passage, is het duidelijk dat de apostelen spraken in de talen van de Parthen, Meden, Elamieten, enz.De volgelingen van Christus die bijeen waren in de bovenzaal, die met de Kracht van God werden overgoten of de Heilige Geest ontvingen, verkregen daar de begaafdheid zich met gemeenschappelijke grond te verhouden tot anderen en raakten geïnspireerd om anderen te vertellen over wat zij begrepen van wat ze voorheen geleerd hadden van Christus Jezus en van wat er geschreven is in de rollen of de Heilige Schrift.

Adem en wind

Het woord ‘geest’ is in het Hebreeuws hetzelfde woord (ruakh) ‘ruach’ als ‘adem‘ of ‘wind‘. Dit zijn de eerste twee toepassingen in de Bijbel vermeld in Genesis 1:2 en Genesis 6:3 en we kunnen vele verzen vinden waar de (Heilige) Geest wordt verpersoonlijkt, maar minder met de Geest of de Heilige Geest dan met een aantal andere concept woorden gebeurt (bijv. het vlees, de zonde, de wereld, wijsheid, schepping, enz.). Dus, over het algemeen, de manier waarop de zinsnede “de Heilige Geest” wordt gebruikt in de Bijbel geeft een concept, een manier van uiten van  kenmerken of activiteiten van God weer, of van heiligheid in hen die Zijn zoon volgen, en niet zo zeer een levend wezen of een letterlijk iets of iemand, maar eerder een kracht. De toevoeging van het adjectief ‘heilig‘ of ‘apart gezet’ is zo simpel als het lijkt – een geest die heilig is, een geest van heiligheid, iets speciaals, iets anders dan andere dingen, ‘apart geplaatst’. En de aanwezigheid van het lidwoord, “de”, wijst op een specifieke heilige geest, een specifieke geest van heiligheid. In veel gevallen, betekent “de Geest” precies hetzelfde als “de Heilige Geest”, omdat het idee van heiligheid wordt begrepen door de context.

Woord voor allen

God Zijn Woord gaf aan het volk. Hij maakte duidelijk dat het was het woord voor iedereen. Iedereen kan de bijbel nemen en er in lezen . Maar tijdens de eerste eeuw van deze jaartelling had Jezus hen beloofd die bereid waren om te luisteren naar zijn en zijn vaders woorden dat hij een Zendeling zou sturen. De gezondene zou komen van zijn Vader. Deze Vader, de Allerhoogste zou Zijn Kracht over Jezus zijn volgelingen komen uitstorten. De Heilige Geest of de kracht van God, die zij zouden ontvangen zou hen verlichten. Mensen met de ogen gericht naar Jezus zouden de Kracht van God (de Heilige Geest) krijgen om  om de Bijbel te kunnen interpreteren met gezond verstand. God heeft niets te maken met een ingewikkelde de Bijbel, maar de mens heeft de neiging om deze gewoon te willen aanpassen aan zijn egoïstische behoeften.

Mogelijkheid maar noch geen geest

Christus had zijn apostelen “macht” [Grieks dynamis] gegeven, maar niet “geest” [pneuma]. Jezus wist dat alleen zijn Vader mensen dichter tot Hem kan trekken en hen de meest noodzakelijke kracht en geest kan geven.  zelfs hier op aarde kon Jezus niets verwezenlijken zonder de kracht van zijn Vader. Maar Jezus wist ook dat God hem noch zijn volgelingen in de steek zou laten. God zou Jezus niet zo maar laten vertrekken en zijn volgelingen op hun eigen achte laten. Jezus was er zeker van dat zijn Vader een Trooster zou  sturen of hen helpen, zodat de apostelen en de andere leerlingen het werk dat Jezus had opgestart op deze aarde zou kunnen verder gaan.

Advocaat of Trooster

In Christus Jezus kunnen we een advocaat, Trooster, Parakleet van het werkwoord parakaleo, herkennen, (1 Johannes 2:1), maar zonder het Werk van God zou Jezus niets zijn geweest en zouden wij niets zijn. Alle macht komt van Jehovah God. Christus ademde deze “heilige geest”, heilige adem, in de discipelen op die eerste zondagmorgen, wanneer hun gedachten daar met Christus Jezus waren. Hieruit is het gemakkelijk om te zien waar Paulus de idee vond van die ‘adem‘ van Christus als een allegorie van de nieuwe adem, nieuw leven, in de gelovige als hij of zij loopt naar het koninkrijk. (Romeinen 5:05, 2 Korinthiërs 1:22, 2 Korinthiërs 3:03, Gallaten 4:06)

Jezus is de advocaat of de Trooster ‘De Geest van Waarheid “, die het mogelijk maakt mensen tot God op de juiste manier te aanbidden. Na Jezus verkregen ook de apostelen onder de Genade van God de kracht door de zegening met de gave van de Geest om Jezus zijn werk voort te zetten. Na het neerkomen van de Heilige Geest konden zij ook verder de wereld in gaan gaan en het woord van de Geest tot  leven in hun getuigenis afleggen.

Uur van de waarheid

Voor hen was het uur gekomen dat zij als ware aanbidders de Vader aanbaden in geest en in waarheid en zijn Woord verkondigden waar zij zich ook maar konden begeven.

“Maar er zal een uur komen, ja het is er al, dat de ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in geest en waarheid. De Vader toch zoekt mensen die Hem zo aanbidden. God is geest, en wie Hem aanbidden moeten Hem in geest en waarheid aanbidden.’” (Johannes 4:23-24 WV78) “Wanneer de Helper komt, die Ik u van de Vader zal zenden, de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat, zal Hij over Mij getuigenis afleggen.” (Johannes 15:26 WV78) “Wanneer Hij echter komt, de Geest der waarheid, zal Hij u tot de volle waarheid brengen; Hij zal niet uit zichzelf spreken, maar spreken al wat Hij hoort en u de komende dingen aankondigen.” (Johannes 16:13 WV78)

Mogelijkheid of Durf tot spreken

Door het neerdalen van de Heilige Geest konden die in de bovenkamer verzamelde aanbidders van God, niet enkel God in geest en in waarheid aanbidden, maar ook in geest en waarheid over Hem spreken.  Na de komst van die Trooster, de Geest der Waarheid, die van de Vader uitgaat, getuigde deze van Jezus en kregen zij het volle inzicht van die beloofde Messias.

Die Geest der Waarheid bracht de gedachten niet over als uit een ander personage dan God. In de Schrift staat zelfs opgetekend dat Hij ook al sprak deze in al de waarheid niet uit Zichzelf sprak maar al wat Hij hoorde ging Hij spreken. En Hij zou hen dingen te komen laten zien die God hen ook wenste te zien. Zoals de woorden niet echt het spreken van de vlammen was, was het in tongen spreken van de apostelen geen spreken met letterlijk meerdere tongen, maar het zich uiten met woorden, die niet aangeleerd zijn door de menselijke wijsheid, maar die de Heilige Geest hen had geleerd. Zij konden zich uiten in meerdere talen die door de anderstaligen konden begrepen worden. In die tijd werden aldus de apostelen verzegeld met de Heilige Geest van de belofte. (Efeziërs 1:13)

 “En daarover spreken wij, niet met woorden ontleend aan menselijke wijsheid, maar onderricht door de Geest, geestelijke gaven uitleggend aan geestelijke mensen.” (1 Corinthiërs 2:13 WV78) “Wij echter moeten God altijd danken voor u, broeders, vrienden van de Heer. want vanaf het begin heeft God u uitgekozen om door de Geest die heilig maakt en door uw geloof in de waarheid gered te worden.” (2 Thessalonicen 2:13 WV78)“In Christus zijt ook gij, nadat gij het woord der waarheid, het evangelie van uw heil, hebt aanhoord, in Hem zijt ook gij tot het geloof gekomen, verzegeld met de heilige Geest der belofte,” (Efeziërs 1:13 WV78)

Bijzonderheid tot verwondering

Door de omstaanders in hun eigen taal te kunnen aanspreken konden zij  hen doen opzien om naar hen te luisteren en konden meerderen overtuigen over de positie van Jezus en over wat hen kon te wachten staan als zij zich bekeerden. Door het neerdalen van de Heilige Geest verworven zij ook krachten welke hun broederschap sterk maakte en hen deed verbinden met meerdere uiteenlopende groepen van mensen. Het apart plaatsen of heilig worden kon ook de toehoorders toekomen indien zij zich wensten te dopen in Jezus naam.

Voor anderen moest de uitwerking van Gods Kracht ook een teken zijn dat zij waren gebonden aan elkaar als broeders, door de geliefde van God en omdat God ook hen had gekozen voor zaligheid, in heiligmaking door de Geest en geloof in de waarheid. Door het hoorbare signaal konden mensen inzicht krijgen en zien dat die enthousiastelingen ‘uit God’ waren of bij god hoorden.Maar men kan ook zeggen dat het diegenen waren die God reeds kenden die de apostelen hoorden, konden begrijpen en welwillend waren om op hun spreken in te gaan. Maar ook vandaag geldt nog steeds dat diegenen die niet van God houden noch van God willen weten, niet enkel hun oor niet bij god te luisteren zullen willen leggen, maar ook niet bij mensen die van God houden.  Diegene die niet bij God hoort zal ook onze stem niet horen. Hieraan kennen wij, de Geest der waarheid, en de geest der dwaling.

 “Maar wij horen bij God, en wie God werkelijk kent luistert naar ons. Wie niet van God is weigert naar ons te luisteren. Zo onderscheiden wij de geest der waarheid van de geest der dwaling.” (1 Johannes 4:6 WV78)

Getuigenis van water en bloed

Tegenover hem die door water en bloed is gedoopt, namelijk Jezus, de Christus is het de Geest die getuigt, omdat de Geest de waarheid is.

“Hij is het die gekomen is met water en bloed, Jezus Christus. Hij is gekomen niet door water alleen, maar door water en door bloed. De Geest betuigt het, omdat de Geest de waarheid is.” (1 Johannes 5:6 WV78)

God voorzag in die angstige mensen een middel om contact te hebben met anderen, zodat ook zij konden kennismaken met het Woord van God. God maakte het mogelijk dat zij hun vele vragen in een taal konden beantwoord krijgen die ze konden begrijpen. Die mannen kregen de mogelijkheid van interpretatie van tongen (zoals er graag over gesproken wordt in 1 Korintiërs 12:10).

“om wonderen te doen, de gave van de profetie, de onderscheiding van geesten, velerlei taal of de vertolking ervan.” (1 Corinthiërs 12:10 WV78)

Van God ontvingen ze de mogelijkheid om vele mysteries begrijpen en kregen zij veel kennis, die ze ook zouden kunnen geven aan anderen, zodat zij, op hun beurt, konden groeien.

Gaven voor de apostelen

Sommigen denken dat de gave van het spreken in tongen ook een geschenk is voor sommigen vandaag. Dat de gaven niet aan de kwalificaties komen van de “Geest der Waarheid” beloofd in Johannes ch.14-16 , blijkt duidelijk, zelfs uit 1 Korinthiërs zelf, waar de context laat zien dat de geschenken falende werden en spreken in tongen al was opgehouden (vergelijk 1Co14: 2 met Handelingen 2:6,8,11), zelfs wanneer Paulus schreef. Ook de Deuteronomium 13:03 test slaagt niet om te doen geloven dat spreken in tongen vandaag nog op gaat. Het zegt zelfs dat succesvolle mirakels geen garantie zijn voor de waarheid, maar juist het tegenovergestelde.

“Wie in vervoering spreekt, spreekt niet voor de mensen, maar voor God; hij uit in geestverrukking geheimzinnige klanken en niemand begrijpt hem.” (1 Corinthiërs 14:2 WV78)

De Pleiter en Middelaar

Als de “Advocaat” en “Geest der Waarheid” een element van eigen activiteit van Christus bevat, dan zijn we onvermijdelijk gedwongen om Christus te zien als de belangrijkste persoon in de belofte van “een andere pleiter”, simpelweg omdat er geen andere persoon tussen God en de mens meer is, dus is er geen andere advocaat. Jezus is de enige Middelaar tussen God en de mensen. Het belangrijkste argument in het voordeel van Christus zelf, in een andere rol, beloofde hij zelf de “andere pleitbezorger ‘, is het gebrek aan andere personen om concreet tussen de mens en God te zijn.

“Want er is een God en ook een middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus,” (1 Timoteüs 2:05 KJ21)

Ook hier horen wij dat er slechts één God is en dat tussen Hem in de mens er een bemiddelaar is, welke Jezus Christus de Messias is, die zit aan de rechterhand van God en dus niet de positie van God heeft ingenomen. Mits er die bijzondere bemiddelaar is welke ook Hogepriester is hoeven wij geen andere voorsprekers te hebben.

Tijdelijke Noodzaak van gaven

Met de dood van de apostelen (waaronder Paulus) waren de gaven van de Geest ook niet meer nodig in essentie en bleken zij  gestopt zijn als waren ze de enigen die de giften konden doorgeven.

Toen Paulus of andere apostelen mensen hun de handen oplegde, kwam de Heilige Geest over hen, en konden zij ook in tongen spreken en profeteren.

“Dezen werden aan de apostelen voorgedragen, die na gebed hun de handen oplegden.” (Handelingen 6:6 WV78)

“Nadat Paulus hun de handen had opgelegd, kwam de heilige Geest over hen; ze spraken in talen en profeteerden.” (Handelingen 19:6 WV78)

“Vergeet dus niet het vuur aan te wakkeren van Gods genade die in u is door de oplegging van mijn handen.” (2 Timotheüs 1:6 WV78)

In de vroege tijden probeerde Simon om deze kracht van het doorgeven van de Geest te kopen, maar vond dat het enkel iets was dat de apostelen konden doen.

“Simon, die zag dat door de handoplegging van de apostelen de Geest geschonken werd, bood hun geld aan en zei: ‘Geeft ook mij die macht, dat ieder aan wie ik de handen opleg de heilige Geest ontvangt.’” (Handelingen 8:18-19 WV78)

“Maar Petrus gaf ten antwoord: ‘Wees ten ondergang gedoemd, jij met je geld, omdat je gemeend hebt de gave Gods voor geld te kunnen krijgen. Je hebt part noch deel aan deze leer, want je hart is niet oprecht tegenover God. Leg die slechte gezindheid van je af en bid de Heer, dat die slechte gedachte je vergeven mag worden. Ik zie dat je bitter bent als gal en in boosheid verstrikt.’ Simon antwoordde: ‘Bidt gij voor mij tot de Heer, dat mij niets mag overkomen van wat gij gezegd hebt.’” (Handelingen 8:20-24 WV78)

Door de oplegging van de handen der apostelen kon toentertijd de Heilige Geest gegeven worden. Het was een geschenk van God dat de apostelen met zich mochten dragen.

Doel voor opbouw van vroeg Christelijke Kerk

De Gaven van de Geest werden gegeven voor een doel – om mensen te helpen overtuigen dat het evangelie waar was (Marcus 16:15,17-18) en voor het vaststellen van de vroeg-christelijke kerk (Efeziërs 4:8-14). Zodra het christendom werd opgericht (Ef. 4:13 – ‘volwassen’, perfect, werd), hielden de gaven op te bestaan (1 Kor 13:10.).

“Daarom zegt de Schrift: Hij is opgevaren naar den hoge, Hij heeft gevangenen meegevoerd, Hij heeft gaven gegeven aan de mensen. Hij is opgestegen: dit betekent dat Hij eerst in de diepte is afgedaald tot op de aarde. Hij die is neergedaald, is dezelfde die ook is opgestegen hoog boven alle hemelen, om het heelal te vervullen. Hij heeft ook gaven gegeven: sommigen maakte Hij apostelen, anderen profeten, anderen evangelisten, weer anderen herders en leraars, om de heiligen toe te rusten voor het werk der bediening, tot opbouw van het lichaam van Christus, totdat wij allen tezamen komen tot de eenheid in het geloof en de kennis van Gods Zoon, tot de volmaakte Man, tot de gehele omvang van de volheid van de Christus. Dan zullen wij niet langer onmondig zijn, heen en weer geslingerd en meegesleurd door elke windvlaag, ik bedoel, elke leer die door het valse spel van sluwe mensen wordt uitgedacht om tot dwaling te verleiden.” (Efeziërs 4:8-14 WV78)

“Maar wanneer het volmaakte komt, heeft het onvolmaakte afgedaan.” (1 Corinthiërs 13:10 WV78)

Bij het begin van de Kerk van God waren er de bange apostelen die een stimulans en wat pep-talk konden gebruiken. Ze hadden die oppepper nodig om hen te helpen over hun angst heen te komen en om uit te gaan in de wereld om te getuigen over de werken van Christus. Maar zodra ze de macht hadden gekregen om hun angst te overwinnen waren de gaven van de Geest niet meer nodig want ze hadden de volledige openbaring van God in de Bijbel om hen te begeleiden (2Tim. 3:16-17).

“Elk door God geinspireerd geschrift dient ook om te onderrichten in de waarheid en dwalingen te weerleggen, om de zeden te verbeteren en de mensen op te voeden tot een rechtschapen leven, zodat de man Gods voor zijn taak berekend is en toegerust voor elk goed werk.” (2 Timotheüs 3:16-17 WV78)

Vandaag

Vandaag hebben ook wij de volledige Schrift om ons te leiden, lering en weerlegging te geven. De meerdere boeken kunnen nu tot ons onderricht dienen. De Bijbel is het Woord van God, welk onze Wachttoren en het Licht voor de wereld zou moeten zijn. De Heilige Schrift, of de Bijbel heeft alles wat we nodig hebben om ons tot “bevoegden, tot alle goed werk” te maken.

In de tijd van het Nieuwe Testament, hadden ze alleen het Oude Testament en een paar van de boeken van het Nieuwe Testament als ze werden geschreven, zoals de brieven die naar bepaalde mensen of gemeenschappen werden geschreven. Wanneer de Bijbel eindelijk voltooid was, hielden de gaven op te bestaan.

In Hebreeën 6:4-5, spreekt de auteur over de Geestelijke gaven en zegt dat ze een voorproefje van de krachten van de toekomende eeuw zijn omdat het onmogelijk is, degenen, die eens verlicht waren en geproefd hadden van de hemelse gave en deelgenoten waren aan de heilige Geest, en het goede Woord van God om deze te evenaren of met gelijke gaven op te volgen.

De apostelen hebben de beginselen van het woord van Christus door gegeven en hebben de gemeenten opgeroepen om zich zo te gedragen dat er niet weer een fundament moet gelegd worden van bekering van dode werken, en van geloof in God, van de leer van het doopsel maar ook van oplegging der handen.

Geen herkansing

Volgens de apostelen is het ook onmogelijk, hen die eenmaal verlicht geworden zijn, en de hemelse gave hebben gesmaakt, en afvallen om hen wederom te vernieuwen tot bekering. De apostelen wensten nu dat een iegelijk dezelfde ijver bewijst tot de volheid van de hoop, ten einde toe; opdat zij niet traag zouden worden, maar navolgers van hen die door geloof en geduld de beloften beërven.

“Laten we daarom niet meer terugkomen op de elementaire christelijke leer. We willen niet opnieuw het fundament leggen van geloof in God en van berouw over daden die ons de dood brachten. We willen niet opnieuw spreken over reinigingsriten en handoplegging, over de opstanding der doden en het onherroepelijke oordeel. Laten we liever op weg gaan naar volwassenheid. En met Gods hulp zullen we haar bereiken. Want wanneer mensen eenmaal het licht hebben gezien en van de hemelse gave hebben geproefd en deelgenoot werden van de heilige Geest, wanneer zij de voortreffelijkheid van Gods woord en de krachten van de toekomstige wereld hebben ervaren en na dit alles afvallen, kunnen zij onmogelijk weer tot bekering worden gebracht; want op hun manier hebben zij de Zoon van God opnieuw gekruisigd en aan bespotting prijsgegeven. Wanneer de grond de telkens neervallende regen indrinkt en voor die hem bewerken bruikbaar was voortbrengt, deelt hij in de goddelijke zegen. Maar als hij distels en dorens voortbrengt, is het duidelijk dat hij niet deugt; de vervloeking is nabij en het einde is verbranding. Maar ook al spreken wij zo streng: in uw geval, vrienden, zijn wij overtuigd van iets beters: gij zijt op weg naar het heil. God is rechtvaardig; Hij kan niet vergeten wat gij uit liefde voor zijn naam hebt gedaan, al de diensten die gij de heiligen hebt bewezen en nog bewijst. Maar ik wensen dat ieder van u dezelfde vurige ijver blijft tonen, totdat uw hoop geheel in vervulling is gegaan. Ge moogt niet lui worden, maar moet een voorbeeld nemen aan hen die door geloof en geduld deel krijgen aan de beloften.” (Hebreeën 6:1-12 WV78)

Er moet dus niet teruggegaan worden naar de tijd van het ontstaan van de kerkgemeenschap. Zeker niet bij diegenen die al het licht hebben gezien en van de hemelse gave hebben geproefd en deelgenoot werden van de heilige Geest. Zij moeten zich kunnen verheugen in de Woorden van de Heilige Schrift zoals God hen ze geopenbaard heeft. Zij horen de voortreffelijkheid van Gods woord te herkennen en te erkennen en geen behoeften te hebben aan andere vreemde ‘tongen’ , talen of klanken.

+

Voorgaande artikels:

Op de Dag van het Pinksterfeest

In Talen sprekend

Teken van authenticiteit of goddelijke backing

Wordt vervolgd

engelse versie / English version: Meaning of “speaking in tongues”

++

Aanvullende lectuur:

1. De Allerhoogste is het Opperwezen
2. Rond God de Allerhoogste
3. God, Jezus Christus en de Heilige Geest
4. Heer, Yahuwah, Yeshua of Yahushua
5. Yahushua, Yehoshua, Yeshua, Jehoshua of Jeshua
6. Dienaar van zijn Vader
7. Zeggingskracht van beelden in de Bijbel #2 Vorm van beeldtaal
8. Zeggingskracht van beelden in de Bijbel #3 De Gelijkenis
9. Zeggingskracht van beelden in de Bijbel #4 Verpersoonlijking
10. Zeggingskracht van beelden in de Bijbel #5 Voorafschaduwing
11. Vertrouwen, Geloof, Roepen en Toeschrijving aan Jehovah #3 Stem van God #4 Stem in het Schrift
12. Schoonheid van heiligheid
13. Streven naar heiligheid
14. Weest heilig
15. Deelnemers worden van Gods heiligheid
16. Helden en heiligen
17. Schoonheid van heiligheid
18. Geestelijke vorming tot heiligheid #1
19. Geestelijke vorming tot heiligheid #2
20. Geestelijke vorming tot heiligheid #3
21. Geestelijke vorming tot heiligheid #4

Anderen hun visie / Others their viewpoint:

What does it mean to speak in tongues? by Todd Clippard
There is a general misunderstanding, especially among modern pentecostals and charismatics as to the nature of tongues. Those who claim to speak in tongues today are referring to ecstatic utterances made after a so-called personal manifestation of the Holy Spirit.
+
In its simplest form, speaking in tongues simply means to speak in an established and understandable language. English is a tongue, as is Spanish, French, German, and a host of other languages one might mention. To speak in tongues, in a biblical sense, is to speak a language one has never studied or learned. Let’s look at the first incidence of this kind of tongue speaking in the Bible.
+
the apostles had the ability to speak in more than one foreign language. If the Holy Spirit could enable them to speak one foreign language, why not more than one?

Do churches of Christ practice tongue-speaking? By, Todd Clippard
Churches of Christ do not practice tongue-speaking.
+
If tongue-speaking is still a reality today, then every spiritual gift must also be in force and practiced in the sight of all people. But, as we all know, these things are not taking place today.

Who was able to speak in tongues during New Testament times?
There were three groups in the New Testament who could speak in tongues, or languages they had never studied.

William Dwight McKissic Gives a Biblical Basis for Speaking in Tongues In Private
 Jesus affirmed speaking in tongues. He told the eleven that they could expect as one of the signs that would be visible or audible among those who believe is that  “they will speak with new tongues” (Mark 16:17). No matter how one etymologically and theologically parses this statement by Jesus, they would have to conclude that Jesus’ statement here is an affirmation of speaking in tongues. He did not elaborate, give details, qualify his statement, define tongues, or distinguish between public or private tongues here. He did not say if it would be a one-time occurrence among certain people groups or an ongoing experience among certain believers. But what He did say is this:  Counted among those who name His name should be those who speak with “new tongues.”
+
One of the errors of Pentecostalism–or at least among many of them–has been to insist that all who are filled with the Holy Spirit are to also speak in tongues. That was not true in the Book of Acts, neither is it true today. I am convinced though that the private devotional lives of the Samaritans who were filled with joy (Acts 8:5), Phillip and the Ethiopian were all invigorated by the filling of the Holy Spirit.

The Gift  Of Tongues

Original Word: γλῶσσα, ης, ἡ > Short Definition: the tongue, a language, nation
Definition: the tongue, a language, a nation (usually distinguished by their speech).

from the Strong’s, Tongue simple means Language or a Nation, used to describe a nation’s speech. For instance, Americans speak English and Germans speak German.
+
When Jesus was alive with his disciples, he instructed them not to preach to anyone who was not a Jew. You can read this in (Matthew 10). However, after Jesus died and resurrected, the command changed drastically. Jesus told his disciples almost the exact opposite in (ACTS 1:8). The time had come for the Apostles to preach to everyone whether or not they were Jew. Since Jesus went to his own people and they ended up killing him, Jesus made it then possible for anyone to be saved just by believing in him. This is the new covenant(testament). But how could the Apostles preach to everyone without being able to communicate with them? Good question! This is why Jesus gave them the gift of tongues so that they could preach to the Greek, Parthians, Medes, Elamites, Mesopotamians, Judea, Cappadocia, Pontos and Asia, Phrygia, and Pamphylia, In Egypt, Libya about Cyrene and so on… you can read the full list in (Acts 2:9-10) The apostles needed to preach to everyone and the only way to do so was to be able to speak those people’s language or tongue.
+
Does God really need to give us a specific language to talk to him with? Doesn’t God read our thoughts? Do we really think he needs us speaking gibberish before he answers your prayers?

Mark Driscoll Preaches About the Gift of Tongues

Cessationists, such as influential pastor and traditional Calvinist John MacArthur, believe that 1 Corinthians 13:8 and other Biblical passages indicate that the divine ability to speak in other languages or an unknown tongue (glossolalia) ended with the apostles’ deaths, as did prophetic revelations and faith-healings through individuals. Some Christians, however, believe that these Holy Spirit-inspired gifts will continue until Christ’s return.