Matthew 1:1-17 The Genealogy of Jesus Christ

Matthew 1:1-17 – The Genealogy of Jesus Christ

Luke 3:23-38

MT1:1 A bible[1] of a genealogy[2] of Jesus[3] Christ,[4] son of David, son of Abraham:[5]

MT1:2 Abraham[6] generated[7] Isaac,[8] Isaac generated Jacob,[9] Jacob generated Judah[10] and his brothers,[11] MT1:3 Judah generated Perez[12] and Zerah[13] by Tamar,[14] Perez generated Hezron,[15] Hezron generated Ram,[16] MT1:4 Ram generated Amminadab,[17] Amminadab generated Nahshon,[18] Nahshon generated Salmon,[19] MT1:5 Salmon generated Boaz[20] by Rahab,[21] Boaz generated Obed[22] by Ruth,[23] Obed generated Jesse,[24] MT1:6 Jesse generated King David.[25] David generated Solomon[26] by Uriah’s woman,[27] MT1:7 Solomon generated Rehoboam,[28] Rehoboam generated Abijah,[29] Abijah generated Asa,[30] MT1:8 Asa generated Jehoshaphat,[31] Jehoshaphat generated Jehoram,[32] Jehoram generated Uzziah,[33] MT1:9 Uzziah generated Jotham,[34] Jotham generated Ahaz,[35] Ahaz generated Hezekiah,[36] MT1:10 Hezekiah generated Manasseh,[37] Manasseh generated Amon,[38] Amon generated Josiah,[39] MT1:11 Josiah generated Jeconiah[40] and his brothers upon the Babylonian deportation.[41] MT1:12 After the Babylonian deportation Jeconiah generated Shealtiel,[42] Shealtiel generated Zerubabbel,[43] MT1:13 Zerubabbel generated Abiud,[44] Abiud generated Eliakim,[45] Eliakim generated Azor,[46] MT1:14 Azor generated Zadok,[47] Zadok generated Achim,[48] Achim generated Eliud,[49] MT1:15 Eliud generated Eleazar,[50] Eleazar generated Matthan,[51] Matthan generated Jacob,[52] MT1:16 Jacob generated Joseph[53] Mary’s[54] man[55] who generated Jesus,[56] the one called “Christ.”[57] MT1:17 Therefore all the generations from Abraham until David[58] were fourteen generations; and from David until the Babylonian deportation[59] were fourteen generations; and from the Babylonian deportation until the Christ[60] were fourteen generations.[61]

 

Folio 27r from the Lindisfarne Gospels contains the incipit Liber generationis of the Gospel of Matthew. (Photo credit: Wikipedia)

[1] Bible: The Greek is BIBLOS. Or, KJV: book; WMS: family tree; KNX: record of ancestry.

[2] Genealogy: The Greek is GENESEOS. Or, generation (KJV).

[3] Jesus: The Greek is IESOU meaning, “Yah Saves.” There is no “J” in Greek.

[4] Christ: The Greek is KHRISTOU and means one christened or anointed. A Hebrew bias word would be, Messiah.

[5] Son of David, son of Abraham: The two most important links to his forefathers.

[6] Abraham: One of the most important persons in the Bible; indeed, one of the most important persons in the modern world, adored by Jews, Christians, and Muslims. His name occurs over 290 times. The name is a most common name of males among Jews, Christians, and Muslims. The name means “Father of a Multitude” and first occurs at Genesis 17:5 where his name is changed from “Abram” meaning “Father of Rejoicing” (Father’s Joy). The first occurrence of Abram is at Genesis 11:26. This form of the name occurs over 60 times.

[7] Generated: Or, “was the father of”; “fathered.” The Greek is EGENNESEN.

[8] Isaac: The name occurs over 140 times with the first occurrence at Genesis 17:19. It is a name given by an angel of Yahweh even as was the name Jesus.

[9] Jacob: The name occurs 400 times and means “Grabbing the Heel” occurring first at Genesis 25:26.

[10] Judah: The name occurs 870 times and means “Praised” occurring first at Genesis 29:35. It is the root of the term “Jew.”

[11] Brothers: The foundations of the tribes of Israel. The account is recorded in Genesis 31.

[12] Perez: The name occurs 20 times and means “Perineal Rupture.” It occurs first at Genesis 38:29.

[13] Zerah: The name occurs 20 times and means “Shining” or “Rising” occurring first in the above context at Genesis 38:30. Apparently it is a common name as others earlier are so named.

[14] Tamar: One of four women named in the genealogy of Jesus Christ. Her name means “Palm Tree” and occurs 30 times regarding different women, the first at Genesis 38:6.

[15] Hezron: The name means “courtyard” or “settlement” and occurs first at Genesis 46:9 for a total of 20 times.

[16] Ram: His name means “High” (see 1 Chronicles 2:9) and is presented as Arni in Luke’s genealogy (Luke 3:33).

[17] Amminadab: The name occurs 16 times and means “Noble” or “Generous” occurring first at Exodus 6:23.

[18] Nahshon: Occurs 13 times beginning at Exodus 6:23 and means “Serpent.”

[19] Salmon: The name occurs about 6 times, first at Ruth 4:20.

[20] Boaz: The name occurs 30 times, first at Ruth 2:1, meaning “Strong.”

[21] Rahab: Meaning, “Wide” or “Spacious” – the second woman mentioned in the genealogy, a Gentile harlot whose name occurs 19 times, first at Joshua 2:1.

[22] Obed: Meaning “Servant” and occurring first at Ruth 4:17 for a total of 35 times.

[23] Ruth: The name occurs first at Ruth 1:4 for a total of 19 times. A Gentile, the third woman to be mentioned in the genealogy. Her name means “God is King.”

[24] Jesse: The name, meaning “Yahweh (causes) forgets,” occurs 53 times with the first at Ruth 4:17.

[25] David: A king of Israel. Meaning “Beloved” and occurring over 1200 times, the first at Ruth 4:17.

[26] Solomon: A king of Israel. The name means “Peace” and occurs 320 times with the first at 2 Samuel 5:14.

[27] Uriah’s woman: Bathsheba is not mentioned though alluded to. Here Matthew honors the loyal and courageous Gentile soldier. Like other languages the Greek has no word for “wife.” It is “woman” and the context determines whether it is a “wife” or a “woman.” Uriah’s name occurs 30 times with the first occurrence at 2 Samuel 11:3. His name means “Yah is my Light” and is likely his Hebrew name after converting from the Hittites.

[28] Rehoboam: A king of Israel whose name occurs 55 times and means “Widen the People.” The first occurrence is 1 Kings 11:43.

[29] Abijah: A king of Judah. The name means “Yah is my Father” and occurs 37 times, the first at 1 Samuel 8:2.

[30] Asa: The third king of Judah. The name occurs 63 times and appears first at 1 Kings 15:8.

[31] Jehoshaphat: A king of Judah. The name occurs 83 times and means “Yahweh is Judge” occurring first at 2 Samuel 8:16. A name associated with the Plains of Megiddo (Armageddon).

[32] Jehoram: A king of Judah. The name means “Yahweh is Exalted” and occurs 83 times, the first at 1 Kings 22:50.

[33] Uzziah: A king of Judah. His name means “My Strength is Yahweh” and occurs 34 times with the first occurrence at 2 Kings 15:13.

[34] Jotham: A king of Judah. His name means “Yah Perfects” and occurs 27 times with the first occurrence at 2 Kings 15:5. There are other men with this name.

[35] Ahaz: A king of Judah. His name means “Yahweh Grasps” and occurs 47 times with the first occurrence at 2 Kings 15:38. The henpecked husband of Jezebel.

[36] Hezekiah: A king of Judah. His name means “Yah Strengthens” and occurs 139 times with the first occurrence at 2 Kings 16:20. A strong associate of Isaiah.

[37] Manasseh: A king of Judah. His name means “Causing Forgetfulness” (It is an ancient name – Genesis 41:51) and occurs 155 times with the first occurrence at 2 Kings 20:21. Manasseh is thought to have martyred Isaiah and yet becomes one of the greatest examples of repentance and forgiveness.

[38] Amon: A king of Judah. His name means “Faithful” and occurs 21 times with the first occurrence at 2 Kings 21:18.

[39] Josiah: A king of Judah. His name means “Yah Heals” and occurs 31 times with the first occurrence at 2 Kings 21:24. Others are so named. Josiah is a good example of a youth dedicated to God with great love for the Word.

[40] Jeconiah: A king of Judah. His names means “Yah Establishes” and occurs 13 times with the first occurrence at 1 Chronicles 3:16.

[41] Babylonian deportation: Thought by some to be around 611-607 BC.

[42] Shealtiel: His name means “Requested of God” and occurs 15 times with the first occurrence at 1 Chronicles 3:17.

[43] Zerubabbel: A governor of Judah upon return from Babylonian captivity around 537 BC. His name means “Seed of Babel” and occurs 28 times with the first occurrence at 1 Chronicles 3:19.

[44] Abiud: His name means “Dignified Father” and only occurs here. Some think this is the same as “Joda” in Luke 3:26, others do not.

[45] Eliakim: His name means “My God Raises” and occurs 15 times with the first occurrence at 2 Kings 18:18.

[46] Azor: From the genealogy of Joseph. From here the records would be based on Matthew’s research. His name means “One Offering Help” and only occurs here.

[47] Zadok: An ancestor of Joseph. The name means “Righteous” and belongs to numerous persons in the Bible. The name occurs 56 times

[48] Achim: An ancestor of Joseph. His name means “Yah Establishes.” This is the only occurrence of the name.

[49] Eliud: An ancestor of Joseph his name means “God of Dignity.” This is the only occurrence of his name.

[50] Eleazar: An ancestor of Joseph. His name means “God Helps” and appears 79 times as the names of other men.

[51] Matthan: The great-grandfather of Joseph. His name only occurs here.

[52] Jacob: The grandfather of Joseph. The name means “Surplantor” and occurs 409 times in the Bible.

[53] Joseph: The foster father of Jesus the Nazarene. His name means “Yah Increases” and occurs 264 times in the Bible. Joseph, husband of Mary, is mentioned 29 times in the Christian Bible. A carpenter by trade, possibly he died in the early life of Jesus.

[54] Mary’s: Mary is a form of Miriam meaning “Rebellious.” The name Mary occurs 68 times in the Christian Bible. There are six Marys in the Bible. M’Clintock and Strong’s Cyclopaedia (1881, Vol. III, p. 774): “In constructing their genealogical tables, it is well known that the Jews reckoned wholly by males, rejecting, where the blood of the grandfather passed to the grandson through a daughter, the name of the daughter herself, and counting that daughter’s husband for the son of the maternal grandfather.”

[55] Man: The Greek is ANDRA and “husband” is inferred by the context.

[56] Jesus: This is the name given by the angel of Yahweh in Luke’s account. The name means “Yah Saves” and occurs 1109 times in the Christian Bible. Jesus is the Latin form of the Greek IESOUS, which corresponds to the Hebrew Yeshua or Yehohshua and means “Yahweh Is Salvation.”

[57] Christ: The designation is the Greek KHRISTOS and means one christened or anointed. The title occurs 748 times in the Christian Bible. It occurs most often in the Letter to the Romans.

[58] Abraham until David: Roughly from 2,000 to 1000 BC or about 1,000 years and about 70 years per “generation.”

[59] David until the Babylonian deportation: Roughly 500 years or 35 years per generation.

[60] Deportation until the Christ: Roughly about 500 years or 35 years per generation.

[61] Generations: For a total of 42 generations between Abraham and Jesus Christ.

This text of the Gospel of Matthew is a new version, the 21^st Century Version of the Christian Scriptures [NCMM], as an additional part of Nazarene Commentary 2000©. This rendering by Mark Heber Miller may be considered a literal version with limited paraphrase.

*

Extra BS notes

Iesou => Jesus = “Hail Zeus”, the name given to the Nazarene Jew at the Council of Nicaea in 325 to come to terms with the three-headed greek-roman gods. Up until about 360, theological debates mainly dealt with the divinity of the son, which had to be the seame one as the son-god of the Romans and the Greeks. The worshipping of that son and the use of the statues in the community should be allowed for all the sorts of worshippers, so that the market vendors could sell their statues at liberty to any worshipper. Jeshua, Joshua (/ˈdʒɒʃuːə/) or Jehoshua (Hebrew: יְהוֹשֻׁעַ Yĕhôshúa or Hebrew: יֵשׁוּעַ Yĕshúa; Aramaic: ܝܫܘܥ‎ Isho; Greek: Ἰησοῦς, Arabic: يوشع بن نون‎ Yūshaʿ ibn Nūn, Turkish: Yuşa) Yeshua (ישוע, with vowel pointing יֵשׁוּעַ – yēšūă‘ in Hebrew) which means “Jehovah saves/Jehovah is salvation” or “the Help(ipa) from Jehovah” or “From Jehovah comes salvation”, for the politicians had to become the second person of their tri-une godhead.  The main god Zeus (Ancient Greek: Ζεύς) had to be the “Father of Gods and men” (πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, patḕr andrōn te theōn te) and as such should be the god of Greeks, Romans and Christians because Jupiter (Latin: Iuppiter; /ˈjʊpɪtɛr/; genitive case: Iovis; /ˈjɔːvɪs/) or Jove is the king of the gods and the god of sky and thunder in myth.

By the time of the 4° Century CE lots of false teachers had managed to introduce the Roman teachings of their gods back into the teachings of their followers. Lots of people found it easier to adapt to the new religion because it had adapted itself to their faith. for them it was than much easier to accept Jesus to be the King of kings, to be the god of light, the god of thunder, the god of miracles, the god of enlightenment, etc.

+

Preceding articles:

1. The Advent of the saviour to Roman oppression
2. Story of Jesus’ birth begins long before the New Testament
3. Nazarene Commentary to Zechariah and Elizabeth
4. Nazarene Commentary to An Angel Appearing to a Priest
5. Nazarene Commentary to Struck Dumb For Disbelief
6. Nazarene Commentary to Elizabeth Pregnant
7. Nazarene Commentary Luke 1:46-56 – Mary Magnifies God
8. Nazarene Commentary Luke 1:57-66 – Elizabeth Gives Birth To John
9. Nazarene Commentary Luke 1:67-80 – Zechariah’s Prophecy
10. With child and righteousness greater than the law
11. Nazarene Commentary Luke 2:1-7 – A Firstborn’s Birth In Bethlehem
12. Nazarene Commentary Luke 2:8-14 – Angels and Shepherds in the Night
13. Nazarene Commentary Luke 2:15-20 – Shepherds Find the Infant Christ
14. Nazarene Commentary Luke 2:21-24 – Presenting the Baby to God
15. Nazarene Commentary Luke 2:25-35 – Simeon’s Blessing and Warning
16. Nazarene Commentary Luke 2:36-38 – Anna’s Thanks before Those Waiting
17. Nazarene Commentary Luke 2:39-40 – The Young Child Grows
18. Nazarene Commentary Luke 2:41-50 – Twelve Year Old Jesus in the Temple

+++

Related articles

• 5 Elements of the Christmas Story (virtuousgirls.wordpress.com)
  The angel Gabriel arrives to give Mary a special message. His arrival signifies that God is about to do something and do something big! God is a God of action. He is always busy doing good. Even when it seems that God is silent, He is at work behind the scenes.From the end of the Old Testament to the start of the New Testament, 400 years passed during which God did not communicate with His people Israel. It was not because He had forgotten them or abandoned them. They had turned away from Him, but He had not given up on them.
• The Nativity According to Matthew (davidscommonplacebook.wordpress.com)
  Remember, though, that Bethlehem was a small village in this time with a likely population of a few hundred. It is doubtful that more than half a dozen children were killed, not enough to make it into any other sources we have for Herod’s rule. Herod was certainly ruthless enough to order such a massacre. He had no trouble killing members of his own family if he thought they threatened his rule. In fact, Herod being an Idumean (or Edomite) and not a Jew, was a foreigner and so was as despised by many Judeans as a Roman governor would have been. If he had heard that there was a potential rival to his throne, even a child, that the Jews might rally around, he would have wasted no time in disposing of that rival.
• Don’t Be Afraid (josephelonlillie.com)
  Joseph was told not to be afraid, not because  God was going to take away all the fearful things but because the Messiah was coming into the world…into his family.” JE Lillie
• Matthew 1:21-23 (inspirationsbyerika.wordpress.com)
  She will give birth to a son, and you are to name Him Jesus, because He will save His people from their sins.”
• Will Our Children Have Faith? (mymorningmeditations.com)
  It may seem strange to consider Judaism a missionary religion. Yet the Pharisees are described as “compass[ing] sea and land to make one proselyte.” (Matthew 23:15) Rabbinic Judaism, the product of these Pharisees, saw in Abraham and Sarah the models for those who converted non-Jews to Judaism, speaking of them as “making souls.” (Cf. Gen. 12:5)
  +
  There are also plenty of Christians whose children leave the faith. It can be truly said that God has no grandchildren. We each negotiate our own relationship with our Creator, regardless of who our parents are or what they believe and practice.
• Massacre of the Innocents (nation.com.pk)
  The Gospel of Matthews narrates the horrific Biblical account of the killing of infants by the then Roman appointed Jewish king of Israel, Herod, at the time of the birth of Jesus. As it turns out, a prophecy in the Old Testament, made by Jeremiah the prophet, spoke of the birth of a new king of Jews (Hazrat Isa A.S.), ‘who would be born on the night that a star comes out of Jacob’. When Jewish astrologers of the time, the Magi, informed Herod of the coming of this event, he ordered that every child under the age of two be killed in and around the town of Bethlehem. Herod had hoped that this Massacre of the Innocents would achieve two goals: 1) it would preserve the future reign of Herod’s progeny, and 2) it would wipe out the existence, message, and purpose of the promised Messiah. Herod failed in achieving both these objectives. Per the Divine Will, just before the Massacre of Innocents started, Joseph and Mary (Hazrat Maryam A.S.) took the child, and escaped to Egypt. And thus the prophet and his mission were preserved, only to return to Israel ten years later and proclaim the truth of God.
  Two thousand years later, five thousand kilometers away from the towns of Jerusalem and Bethlehem, in the Army Public School, Peshawar, another Massacre of the Innocents took place on Tuesday.
• Seeking Good Soil- Dec 22 (boyslumber.wordpress.com)
• Field Notes (whitehousepost.com)
  We write to grow beyond ourselves—beyond the confines of our bodies, our minds, our time.
• The Difference Between Grace and Mercy (codybateman.org)
  We deserve nothing from God. God does not owe us anything. Anything good that we experience is a result of the grace of God (Ephesians 2:5). Grace is simply defined as unmerited favor. God favors, or gives us good things that we do not deserve and could never earn
• Herod (en.wikipedia.org)

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #8 Concilie van Constantinopel

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen.

Concilie van Constantinopel

De Britse historicus H. G. Wells suggereerde dat Constantijn politiek en autocratie invoerde in een reeds sterk verdeelde christenheid. Wells schreef: „Niet alleen werd het concilie van Nicea door Constantijn de Grote bijeengebracht, maar alle grote concilies, de twee in Constantinopel (381 en 553), [en het concilie in] Efeze (431) en [in] Chalcedon (451) werden door de keizerlijke macht bijeengeroepen.

Concilie van Nicea-325 vastgesteld op het Concilie van Constantinopel in 381

In 381 G.T. werd op het concilie van Constantinopel de Niceaanse geloofsbelijdenis bekrachtigd. En het voegde daar nog iets anders aan toe: de heilige geest werd „Heer” en „levengever” genoemd. De uitgebreidere geloofsbelijdenis van 381 G.T. (die thans in hoofdzaak in de kerken wordt gebruikt en „de Niceaanse geloofsbelijdenis” wordt genoemd) toont aan dat de christenheid op het punt stond een volslagen trinitarisch dogma te formuleren. Maar zelfs op dit concilie werd dat dogma nog niet afgesloten. De New Catholic Encyclopedia erkent:

„Het is interessant dat het concilie van Constantinopel I (381 G.T.), dat 60 jaar na Nicea I werd gehouden, de term homoousios in zijn definitie van de goddelijkheid van de Heilige Geest vermeed.”[1]

„Geleerden hebben zich verbaasd over de ogenschijnlijk gematigde wijze waarop deze geloofsbelijdenis was geformuleerd; het verzuim bijvoorbeeld om het woord homoousios voor de Heilige Geest te gebruiken teneinde de wezenseenheid met de Vader en de Zoon aan te duiden.”[2]

Diezelfde encyclopedie erkent: „Homoousios komt in de Schrift niet voor.” Nee, de Bijbel gebruikt dat woord noch voor de heilige geest noch voor de Zoon om de wezenseenheid met God aan te duiden. Het was een onbijbelse uitdrukking die tot de ontwikkeling van de onbijbelse, ja, antibijbelse leerstelling van de Drieëenheid bijdroeg.

Zelfs na het concilie van Constantinopel duurde het eeuwen voordat de Drieëenheidsleer in heel de christenheid werd aanvaard. De New Catholic Encyclopedia zegt: „In het Westen . . . schijnt men met betrekking tot Constantinopel I en de daar afgekondigde geloofsbelijdenis in het algemeen het stilzwijgen te hebben bewaard.”[3] Deze bron toont aan dat de op het concilie afgekondigde geloofsbelijdenis tot de zevende of de achtste eeuw in het Westen niet in brede kringen werd erkend.

St Athanasius – Image by Lawrence OP via Flickr

Bijbelgeleerden erkennen ook dat de Athanasiaanse geloofsbelijdenis, vaak aangehaald als een standaarddefinitie en ondersteuning van de Drieëenheid, niet door Athanasius geschreven werd, maar veel later door een onbekende schrijver werd opgesteld. The New Encyclopædia Britannica merkt op:

„Tot aan de 12^de eeuw kende de Oosterse Kerk deze geloofsbelijdenis niet. Sinds de 17^de eeuw zijn bijbelgeleerden het er algemeen over eens dat de Athanasiaanse Geloofsbelijdenis niet door Athanasius (die in 373 stierf) geschreven werd, maar waarschijnlijk in de 5^de eeuw in Zuid-Frankrijk werd opgesteld. . . . De geloofsbelijdenis schijnt in de 6^de en 7^de eeuw voornamelijk invloed te hebben gehad in het zuiden van Frankrijk en Spanje. Ze werd in de 9^de eeuw gebruikt in de liturgie van de kerk in Duitsland en enige tijd later in Rome.”[4]

„Bij latere algemene concilies hadden de keizerlijke kerkpolitiek en de wedijver tussen de grote aartsbisdommen dikwijls de overhand”[5]. Aangezien zulke kerkvergaderingen gekenmerkt werden door kerkelijke politiek en wedijver, brachten ze geen vruchten van Gods geest, zoals liefde en vrede, voort. Integendeel, ze werden ontsierd door werken van het vlees, waaronder „vijandschap, twist en jaloezie; . . . verdeeldheid, scheuring en nijd”.

Ook al worden de concilies goedgepraat als theologische mijlpalen, in de ogen van velen zijn het grafzerken geweest die de slagen markeren waarmee de zuivere christelijke leerstellingen zijn verbrijzeld. [6][7]

---

[1]New Catholic Encyclopedia, 1967, Deel VII, blz. 115.

[2]New Catholic Encyclopedia, 1967, Deel VII, blz. 436,

[3]New Catholic Encyclopedia, 1967, Deel VII, blz. 436.

[4] The New Encyclopædia Britannica, 1985, 15de druk, Micropædia, Deel 1, blz. 665.

[5]The Encyclopedia Americana.

[6] Ter illustratie: In 325 G.T. voerde het Concilie van Nicea de leerstelling van de incarnatie (vlees- of menswording) van Christus in, ofte wel de leer van Christus als ’god en mens’. Deze loochening van het feit dat Jezus werkelijk een mens was, werd een van de misleidendste leerstellingen van de christenheid. (Vergelijk 2 Johannes 7.)

[7] De Drieëenheid is derhalve onschriftuurlijk. De leer werd in 325 G.T. op het concilie van Nicea aangenomen toen afvalligen een heidens idee overnamen dat afkomstig was uit het oude Egypte en Babylon. Zoals historicus Will Durant opmerkte in The Story of Civilization: Part III: „Het christendom heeft het heidendom niet vernietigd; het heeft het geadopteerd. . . . De ideeën over een goddelijke drieëenheid kwamen uit Egypte.” En The New Encyclopædia Britannica verklaart: „Noch het woord Drieëenheid noch de expliciete leerstelling als zodanig komt in het Nieuwe Testament voor . . . De leerstelling heeft zich in de loop van verscheidene eeuwen geleidelijk en onder veel onenigheid ontwikkeld.”

***

Op het Eerste Concilie van Nicea in 325, het eerste oecumenisch concilie, erd de officiële leer van de toenmalige Kerk en van de latere Rooms-Katholieke en Oosters-orthodoxe Kerken vastgelegd met de definiëring van de Godheid van Christus. De eenheid en gelijkheid in wezen van de Zoon met de Vader. Tegen Arius, die de Godheid van Christus verloochende. Met Jezus als God nemende kwam dan ook de moederrol van Maria ter sprake welk leide tot het aanvaarden van haar moederschap van God  op het  derde oecumenisch concilie, het eerste Concilie van Efeze bijeengeroepen in 431 door keizer Theodosius II op verzoek van Nestorius, de patriarch van Constantinopel, tijdens het pontificaat van Paus Celestinus I.

De Mariaverering zou nog meer navolging krijgen door de leerstellingen van Bernard of Bernardus van Clairvaux ( 1090 –  1153) een Franse abt en de belangrijkste promotor van de hervormende kloosterorde van de cisterciënzers. In het vroegmiddeleeuwse denken, had de maagd Maria een ondergeschikte rol gespeeld en pas met de opkomst van het emotionele christendom in de elfde eeuw, werd Maria dan de belangrijkste bemiddelaar tussen de mensheid met de godheid.

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #6 Constantijn de Grote

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen.

Constantijn de Grote .

In 325 G.T. riep de Romeinse keizer Flavius Valerius Aurelius Constantinus of  Constantijn de Grote (272/280-337)  in de stad Nicea in Klein-Azië een concilie van bisschoppen bijeen. Zijn opzet was, de voortdurende religieuze geschillen over de verhouding tussen de Zoon van God en de Almachtige God te beslechten.

Concilie van Nicea 325

De historicus Philip Schaff merkte op dat „het meest opvallende punt” in de periode vóór het concilie van Nicea in 325 G.T. „het geloof [was] in een aan de algemene opstanding en het algemene oordeel voorafgaande en door de verheerlijkte Christus op aarde uitgeoefende zichtbare regering die duizend jaar zou duren en waarin de opgestane heiligen zouden delen”. In A Dictionary of the Bible, onder redactie van James Hastings, staat: „Tertullianus, Irenaeus en Hippolytus zien nog steeds uit naar een ophanden zijnde Advent [van Jezus Christus]; maar met de Alexandrijnse Vaders komt er een verandering in het gedachtengoed. . . . Toen Augustinus het Millennium met de periode van de strijdende Kerk vereenzelvigde, werd de Tweede Advent naar een verre toekomst geschoven.”

In 314 G.T. trachtte het concilie van Arles (Frankrijk) de Romeinse regeling door te drukken en alle alternatieven af te schaffen. De overgebleven Quartodecimanen hielden stand. In 325 G.T. riep de heidense keizer Constantijn een oecumenische synode bijeen, het concilie van Nicea, om deze en andere kwesties waardoor de belijdende christenen in zijn rijk werden verdeeld, op te lossen. Het concilie vaardigde een decreet uit waarin allen in Klein-Azië werd opgedragen zich aan het Romeinse gebruik aan te passen.[1]
Constantijn I, de Grote, was beslist een man van zijn tijd en zwichtte voor de tijdgeest en achtte het noodzakelijk religie een belangrijke plaats toe te kennen binnen het raamwerk van zijn politieke plannen. Aan het begin van zijn loopbaan had hij enige „goddelijke” steun nodig, en die konden de kwijnende Romeinse goden niet bieden. Het rijk, met inbegrip van de godsdienst en andere instellingen, verkeerde in verval, en er was iets nieuws en bezielends nodig om het weer te consolideren. De encyclopedie Hidria zegt: „Constantijn was vooral in het christendom geïnteresseerd omdat het niet alleen zijn overwinning maar ook de reorganisatie van zijn rijk ondersteunde. De christelijke kerken, die overal bestonden, werden zijn politieke steun. . . . Hij omringde zich met de grote prelaten van die tijd, en hij verlangde dat zij hun eenheid intact hielden.”

Constantijn begreep dat de „christelijke” religie — al was ze inmiddels afvallig en door en door verdorven — doeltreffend kon worden gebruikt als een vernieuwende en verenigende kracht ter verwezenlijking van zijn grootse plan om een absoluut heerser te worden. Hij nam de grondslagen van het afvallige christendom over om steun te winnen ter bevordering van zijn eigen politieke doeleinden en besloot de mensen te verenigen onder één „katholieke” of universele religie. Heidense gewoonten en vieringen kregen een „christelijke” naam. En „christelijke” geestelijken ontvingen de status, het salaris en het invloedrijke gezag van heidense priesters.

Constantinus

Om politieke redenen naar religieuze harmonie zoekend, bracht Constantijn iedereen die een afwijkende mening had, snel tot zwijgen, niet op basis van leerstellige waarheid maar op grond van aanvaarding door de meerderheid. De diepgaande dogmatische geschillen binnen de uiterst verdeelde „christelijke” kerk boden hem de gelegenheid als een „door God gezonden” middelaar tussenbeide te komen. Uit zijn bemoeienissen met de donatisten in Noord-Afrika en de volgelingen van Arius in het oostelijk deel van het rijk begreep hij al gauw dat overredingskracht niet voldoende was om een sterke, verenigde religie te smeden. In een poging de Ariaanse controverse op te lossen, riep hij het eerste oecumenische concilie in de geschiedenis van de kerk bijeen.

De historicus Paul Johnson zegt over Constantijn: „Een van de voornaamste redenen waarom hij het christendom tolereerde, was wellicht dat het hemzelf en de Staat in de gelegenheid stelde zeggenschap uit te oefenen over het beleid van de Kerk inzake orthodoxie en de behandeling van ketterij.”

Als de heidense Pontifex Maximus — en bijgevolg het religieuze hoofd van het Romeinse Rijk — trachtte Constantijn de bisschoppen van de afvallige kerk voor zich te winnen. Hij bood hun posities van macht, aanzien en rijkdom aan als functionarissen van de Romeinse staatsreligie. De Catholic Encyclopedia geeft toe: „Sommige bisschoppen, verblind door de pracht en praal aan het hof, gingen zelfs zo ver dat zij de keizer als een engel van God, als een heilig wezen, loofden en profeteerden dat hij, net als de Zoon van God, in de hemel zou regeren.”

Concilie van Nicaea 325 Verbranding Ariaanse boeken

Naarmate het afvallige christendom bij het politieke bestuur in de gunst kwam, werd het meer en meer een deel van deze wereld, van dit seculiere samenstel, en dreef het af van de leringen van Jezus Christus (Johannes 15:19; 17:14, 16; Openbaring 17:1, 2). Als gevolg daarvan vond er een versmelting plaats van het „christendom” met valse leerstellingen en praktijken — de Drie-eenheid, de onsterfelijkheid van de ziel, het hellevuur, het vagevuur, gebeden voor de doden, het gebruik van rozenkransen, iconen, beelden en dergelijke. — Vergelijk 2 Korinthiërs 6:14-18.

Van Constantijn heeft de kerk ook de neiging tot eigenmachtig optreden geërfd. De bijbelgeleerden Henderson en Buck zeggen: „De eenvoud van het Evangelie werd verdorven, er werden pompeuze riten en ceremoniën ingevoerd, aan de leraren van het christendom werden wereldse eerbewijzen en salarissen geschonken en het Koninkrijk van Christus werd grotendeels in een koninkrijk van deze wereld veranderd.”

De Catholische Kerk werd als de Romeinse Kerk gepromoveerd tot de Koninkrijkskerk. In de Encyclopædia Britannica wordt uiteengezet dat, volgens de theologie van Aurelius Augustinus van Hippo (354–430 G.T.), „het Koninkrijk van God al in deze wereld begonnen is bij de oprichting van de kerk” en „reeds aanwezig [is] in de sacramenten van de kerk”.

De historische feiten onthullen de waarheid achter de „grootheid” van Constantijn. In plaats van gegrondvest te zijn door Jezus Christus, het Hoofd van de ware christelijke gemeente, is de christenheid voor een deel het resultaat van het politieke opportunisme en de slinkse manoeuvres van een heidense keizer. Heel passend vraagt de historicus Paul Johnson: „Is het rijk voor het christendom gezwicht, of heeft het christendom zich met het rijk geprostitueerd?”

Vanaf het concilie van Nicea in 325 G.T. fuseerde keizer Constantijn de heidense Romeinse staatscultus met het afvallige christendom en werd hij het hoofd van de nieuwe Katholieke Kerk. De Rooms-Katholieke Kerk kan haar bestaan derhalve terugvoeren tot de vierde eeuw van onze gewone tijdrekening.

Ondertussen bleven Christelijke broeders en zusters elkaar steunen en het geloof onderhouden, niettegenstaande verhoogde tegenstand.

---

[1]A Short History of Christian Doctrine; A History of Christianity; Istoria tou Ellinikou Ethnous (Geschiedenis van de Griekse natie); Encyclopedie Hidria; WT 1998; Catholic Encyclopedia

De tegenpaus Hippolytus van Rome ( omstreeks 170 – omstreeks 235) leerling van Irenaeus een van de belangrijkste kerkleraren van zijn tijd. Hij verzette zich openlijk tegen de pausen van zijn tijd die hadden geopteerd om over te gaan naar een Drie-eenheidsleer, opeenvolgend Zephyrinus, Calixtus I en Pontianus, met name wat betreft de heilige drie-eenheid. Hij beschuldigde Paus Zephyrinus van modalism, de ketterij die inhield dat de namen Vader en Zoon eenvoudig verschillende namen waren voor hetzelfde onderwerp zijn. Hippolytus verdedigde de Logo’s doctrine van de Griekse Apologeten, die de Vader van de Logo’s (“Woord”) onderscheidden.

zie ook: “Saint Hippolytus of Rome.” Encyclopædia Britannica. 2010. Encyclopædia Britannica Online. 15 Aug. 2010 > Saint Hippolytus of Rome + Saint Hippolytus of Rome

Constantijns hoofddoel was stabiliteit. De religieuze en theologische geschillenwaren voor hem een doorn in het oog en een gevaar ovor de stabiliteit in zijn rijk. Daarom leek het voor hem ook zeer belangrijk dat er in de uitvoering van het geloof ook een consensus kon gevonden worden en een vrede tussen de heidenen en navolgers van Jezus Christus kon verkregen worden. Voor hem moest de zonnegod  Sol Invictus het symbool zijn van de algemene goddelijkheid.  Het labarum dat als symbool werd aangebracht op de soldaten hun schildenen en het ermee geassocieerde motto “in hoc signo vinces“ (in dit teken zal je overwinnen) zou volgens de overlevering aan Constantijn zijn verschenen in een visioen toen hij in Saxa Rubra was, tot welk Constantijn zijn overwinning toeschreef aan de god van de christenen.

De eenheid of katholiciteit der religies die Constantijn I op het oog had bracht mee dat die gemeenschap van gelovigen die zich profileerde als De Kerk sinds het Eerste Concilie van Nicea in 325 in haar officiële documenten de term ‘Katholieke Kerk’ staande voor Algemene Kerk of Universele Kerk, ook in de documenten van de twee laatste oecumenische concilies ging gebruiken.  Constantijn gaf de paus het Lateraanse paleis, dat jarenlang de pauselijke residentie zou zijn, naast de basiliek San Giovanni in Laterano. Dit paleis werd het bestuurscentrum van de Katholieke Kerk. Ook werd hier de synode van Lateranen gehouden, waar Caecilianus werd vrijgesproken van de aanklacht dat hij de onrechtmatige bisschop van Carthago was. Zijn tegenstander Donatus werd schuldig bevonden aan ketterij, evenals zijn aanhangers, de donatisten. Het begrip ‘rooms-katholiek’ dat wij ook meermaals gebruiken is ontstaan aan het begin van de 16e eeuw, ten tijde van de Reformatie, om onderscheid te maken tussen hen die de paus, of de bisschop van Rome, trouw bleven, alsook om te onderscheiden tussen de  Orthodox, Charismatische en andere Trinitarische Katholieken en de protestanten. Het woord rooms duidt op de stad Rome en verwijst naar de kleine stadstaat Vaticaan waar de pauselijke zetel is gevestigd. Met Rooms-katholieke Kerk wordt dus de organisatie aangeduid: de Katholieke Kerken die verenigd zijn rond de bisschop van Rome.

Ook al waren er sommige keizers die openlijk Ariaans gezind waren en zelfs soms actief het trinitarische christendom tegenwerkten kon de unitaristische gedachte het halen en werd het Trinitarisme de hoofdstroming in het Christendom.

Doordat een groot deel van het christendom zich met het rijk geprostitueerd heeft wordt die Catholische Kerk of Katholieke Kerk ook als de hoer Babylon gepersonifieerd.

Vindt ook achtergrondinformatie:
Apologetics – A theological science which has for its purpose the explanation and defence of the Christian religion

Constantinus (Constantijn) de Grote Augustus van het Westen (313 – 324); Augustus van het Romeinse Rijk (324-337)

Constantine the Great – Information on the Roman emperor
Constantine, Donation of – By this name is understood, since the end of the Middle Ages, a forged document of Emperor Constantine the Great, by which large privileges and rich possessions were conferred on the pope and the Roman Church
Constantinople – Capital, formerly of the Byzantine, now of the Ottoman, Empire (As of 1908, when the article was written.)
Constantinople, First Ecumenical Council of – Called in May, 381, by Emperor Theodosius, to provide for a Catholic succession in the patriarchal See of Constantinople, to confirm the Nicene Faith, to reconcile the semi-Arians with the Church, and to put an end to the Macedonian heresy

Nicaea, First Council of – First ecumenical council, held in 325 to combat Arianism

Nicene Creed – The profession of the Christian Faith common to the Catholic Church, to all the Eastern Churches separated from Rome, and to most of the Protestant denominations.

Aurelius Augustinus (354-430)

Augustine of Hippo, Saint – Biography, with extensive hyperlinks to related articles
Augustine of Hippo, Teaching of Saint – Article on Augustine as a Doctor of the Church, and his influence in the history of philosophy and theology. Particular interest in his teaching on grace
Augustine of Hippo, Works of Saint – Annotated bibliography of Augustine’s principal writings
Augustinian Canons – According to St. Thomas Aquinas, a canon regular is essentially a religious cleric

Tatianus een 2° eeuwse apologist

Athanasian Creed, The – One of the symbols of the Faith approved by the Church and given a place in her liturgy